Δεν θυμάμαι ποιος το έγραψε, αλλά πήγαινε κάπως έτσι: «Ο κόσμος είναι ένα βιβλίο και όποιος δεν ταξιδεύει έχει διαβάσει μόνο μία σελίδα του». Ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο με την ιδιότητα του κινηματογραφικού συντάκτη, από την κοσμοπολίτικη Κυανή Ακτή μέχρι την Κοπακαμπάνα στο Ρίο και την παραλία του Hotel De Baines, από το «Θάνατο στη Βενετία», ξεφύλλισα πολλές και συναρπαστικές σελίδες από το βιβλίο του κόσμου, δεν το αρνούμαι. Θες όμως επειδή ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φανατικός βιβλιόφιλος, αλλά ανέκαθεν έβλεπα τη ζωή σαν σινεμά, ήταν κάθε φορά που γυρνούσα εδώ, στην Ελλάδα, στα νησιά της και στις παραλίες της, που έβλεπα την πιο θεαματική εκδοχή της ταινίας μου, με τη Μύκονο να ξεχωρίζει σαν σκηνογραφικό όργιο υπερταλαντούχου καλλιτέχνη που αποφάσισε να μεγαλουργήσει χρησιμοποιώντας τα πιο στοιχειώδη υλικά: πέτρα, ασβέστη, θάλασσα και ήλιο, σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό πάντρεμα. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον σκηνοθέτη που θα βιώσει την ενέργεια του μυκονιάτικου τοπίου και δεν θα νιώσει βαθιά μέσα του την πρόκληση να το εκμεταλλευτεί ως φόντο για την επόμενή του ταινία. Κάποιοι, όπως θα δείτε παρακάτω, με ενίοτε περίεργα αποτελέσματα και προθέσεις (από τις καλύτερες έως τις πλέον εκμεταλλευτικές) το επιχείρησαν, μετατρέποντας πολλές φορές ανάξιες λόγου ταινίες σε, αν μη τι άλλο, χάρμα οφθαλμών. Νομίζω όμως (όπως και όλοι όσοι αγαπήσανε πραγματικά και έξω από μόδες και κοινωνικά status αυτό το περίεργο νησί), πως τίποτα και κανείς δεν έχει αποδώσει ακόμα στο φακό την πραγματικά κινηματογραφική ποιότητα ενός τόπου, που αρκετοί νομίζουν πως τον ξέρουν ή τον προτιμούν για λάθος λόγους.
 Χωρίς ταυτότητα |  Οι εραστές του καλοκαιριού |
Λογικές καταλήξεις κοσμοπολίτικων περιπετειών. Αφού ο Ματ Ντέιμον και η Φράνκα Ποτέντε αντιμετωπίσουν μια ντουζίνα κακών σε Γαλλία, Ελβετία και Τσεχία, βρίσκουν απάγκιο εκεί όπου ο άνεμος δεν σταματάει ποτέ να φυσά. Η σκηνή, πάνω στην οποία πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αν και σύντομη, αποτελεί ένα από τα πιο «έξω καρδιά» και καλοκαιρινά happy ending. Ο Μπορν ανακαλύπτει την αγαπημένη του Μαρί, ζωντανή και ηλιοκαμένη, να διευθύνει μαγαζάκι rent a bike στο Sea Satin, λίγο πιο πέρα από τους διάσημους ανεμόμυλους, για να τους τραβήξει κι αυτούς η κάμερα και να φτουρήσει σαν καρτ ποστάλ το πλάνο.
Oι εραστές του καλοκαιριού (Summer lover), του Ράνταλ Κλάιζερ – 1982
Το πλέον κλασικό (και αθώο) ερωτικό τρίο των εφηβικών μας χρόνων έχει άδικα ταυτοποιηθεί μόνο με τη Σαντορίνη, εφόσον η μύηση της Ντάριλ Χάνα στις χαρές του μοιράσματος του (Ελληνοαμερικανού με το όνομα Μάικλ Πάπας) ανδρός της και στο λεσβιακό έρωτα με τη Γαλλίδα (αρχαιολόγο στο σενάριο) Βαλερί Κενεσέν, έλαβε χώρο και σε Δήλο και Μύκονο. Όπου ο Πάπας επιβεβαιώνει το μύθο της λεκτικής ευφράδειας του ελληνικής καταγωγής εραστή, όταν, αξιολογώντας τις επιδόσεις της Γαλλίδας, λέει την αμίμητη ατάκα: «Όταν κάνω έρωτα μαζί σου, είναι σαν να καβαλάω ένα άλογο. Είναι ο τρόπος που ανταποκρίνεσαι».
The kings of Μykonos, του Πίτερ Ανδρικίδη – 2010
Η πιο πρόσφατη απόβαση στο «νησί των ανέμων» από τον Ελληνοαυστραλό κωμικό Νικ Γιαννόπουλο, ο οποίος στη χώρα του κάνει καριέρα και μεγάλο σουξέ ως Αυστραλός «Νία Βαρντάλος» – κοινώς ποντάροντας στα χούγια και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής φυλής. Με αυτή του την ιδιότητα και ως κληρονόμος μιας παραλίας της Μυκόνου κατεβαίνει στο νησί για να συναντήσει, μεταξύ άλλων, τη Ζέτα Μακρυπούλια, τον τηλεοπτικό «Ηρακλή», Κέβιν Σόρμπο, και τον Δημήτρη Σταρόβα, σε μια σειρά αστείων μπερδεμάτων και κωμικών καταστάσεων, που μάλλον δεν φάνηκαν και τόσο γελαστικά σε πολύ κόσμο με ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ.
 Ο Έλληνας μεγιστάνας |
Η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι, ως ερωτική playland, η Μύκονος σε αφορά μόνο αν είσαι κάτω των 30. Κατσιασμένη, μεσήλικη νοικοκυρά από το Λίβερπουλ αποφασίζει να ξαναπιάσει τα γκέμια της ζωής στα χέρια της και το ανακοινώνει στην κολλητή της με τον εξής εύγλωττο τρόπο: «Ναι, Μιράντα, πρόκειται να πάω στην Ελλάδα για το σεξ. Σεξ για πρωινό, σεξ για δείπνο, σεξ για τσάι. Είναι αυτό που κυριολεκτικά ονομάζω “και γαμώ τις δίαιτες”». Την οποία δίαιτα ακολουθεί κατεβαίνοντας στο νησί και βρίσκοντας τον (μουστακαλή) έρωτα στην παραλία του Αγίου Ιωάννη (μεγάλη η χάρη του), με τη βοήθεια της μουσικής του Γιώργου Χατζηνάσιου.
Τα παιδιά του διαβόλου (Island of death), του Νίκου Μαστοράκη – 1977
Αν νομίζετε ότι οι Βρετανοί τα σπάνε μόνο στα Μάλια, δεν έχετε ιδέα σε τι άντρο ακολασίας μετέτρεψαν τη Μύκονο στα 70s, σύμφωνα με τον Νίκο Μαστοράκη. Ζευγάρι Βρετανών κατεβαίνει στο νησί και αφού συνουσιαστούν με ό,τι περπατάει και ενίοτε βελάζει (η σκηνή με την κατσίκα έχει γράψει ιστορία), δολοφονούν κατόπιν τους διεφθαρμένους, με τον αρσενικό του ζευγαριού να βρίσκει στο φινάλε το σεξουαλικό δάσκαλό του, υποκύπτοντας στις ορέξεις του αχόρταγου βοσκού Νίκου Τσακιρίδη. Απαγορευμένο για χρόνια, cult φαινόμενο στο Ηνωμένο Βασίλειο, που, αν δεν το δεις, δεν το πιστεύεις ότι υπάρχει.
 Τα παιδιά του διαβόλου |  Ο Έλληνας μεγιστάνας |
Ποιος μπορεί να είναι ο κροίσος Τεό Τομάσης, που φλερτάρει με την πανέμορφη σύζυγο του Προέδρου των ΗΠ.Α, Λιζ Κάσιντι, σε όλους τους ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς και κυρίως στη Μύκονο; Έλα μου, ντε... Με ιστορικούς διαλόγους ανάμεσα στον Άντονι Κουίν και τη Ζακλίν Μπισέ, όπως: «Είσαι ένα κτήνος, ένας μπάσταρδος», αυτός, ερεθισμένος από το βρισίδι: «Τι γυναίκα που είσαι, πάμε να κάνουμε έρωτα», ο Μεγιστάνας είναι το απόλυτο αθέλητα αστείο cult classic, που σας συστήνουμε ανεπιφύλαχτα για απογευματινή χαλάρωση με ένα cocktail στο χέρι και φόντο μια μυκονιάτικη παραλία.
 Το παιδί και το δελφίνι |
«Τi in afto pou to lene agape», τραγουδούσε το 1957 η Σοφία Λόρεν στο ρόλο της χυμώδους αλιεύτριας σφουγγαριών Φαίδρας, σε μουσική του Τάκη Μοράκη, σε μία από τις πλέον διάσημες διεθνείς επισκέψεις στα ελληνικά νησιά για το «Παιδί και το δελφίνι». Το οποίο, ναι, το ξέρουμε ότι ξέρετε πως αφορά κατά κύριο λόγο την Ύδρα, αλλά συμπεριλαμβάνει, μεταξύ άλλων τοποθεσιών (όπως η Ρόδος, ο Παρθενώνας, τα Μετέωρα και η… Τσινετσιτά) και μια γερή δόση από το ιερό νησί της Δήλου, το οποίο, τόσο ενεργειακά όσο και τουριστικά, είναι άμεσα συνδεδεμένο με το φαινόμενο της Μυκόνου, φιλοξενώντας καθημερινά πλήθος επισκεπτών, που φτάνουν με καραβάκι από το νησί.
Το Σύμπλεγμα (Mykonos illussions), του Στράτου Μαρκίδη - 1978
Πολύ πριν ο Μαρκίδης κάνει ντεκαπάζ στον Σόμερ για το κρητικό τηλεοπτικό ρομάντζο «Της αγάπης μαχαιριά», το έτσουζε με ψιλοτσοντούλες σε διάφορα άλλα εξωτικά μέρη της χώρας, ένα εκ των οποίων δεν μπορούσε παρά να είναι η Μύκονος. Μετανοημένη πόρνη δολοφονεί τον νταβατζή της και καταλήγει στο πιο ερωτικό νησί των Κυκλάδων, όπου όμως σχεδόν όλοι έχουν κι από ένα μυστικό, σχεδόν όλοι την ορέγονται και σχεδόν όλοι θα το κάνουν μαζί της, σε ομολογουμένως υπέροχα κινηματογραφημένες κουλέρ λοκάλ τοποθεσίες.
 Το Σύμπλεγμα |  Το παιδί και το δελφίνι |  Γυμνό κορμί στον καυτό ήλιο |
Ο μάλλον όχι και τόσο ταλαντούχος σκηνοθέτης Τζον Ντέρεκ, ερωτευμένος με τα κάλλη της συζύγου του Μπο, συνεχίζει την επέλασή του στο χώρο των soft ερωτικών ταινιών, βάζοντας τη συμβία του αυτή τη φορά να τσαλαβουτάει γυμνή στα κρυστάλλινα νερά και τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα του νησιού με την ελληνική βοήθεια του Φαίδωνα Γεωργίτση. Ιδιωτικά βίτσια-δημόσιες αρετές που ξεκίνησαν για την Μπο από το θρυλικό 10 του Μπλέικ Έντουαρντς, με το θεσπέσιο κορμί της χύμα στο κύμα (ειδικά της Μυκόνου), να προκαλεί ευπρόσδεκτο ορμονικό τσουνάμι.
O επόμενος (The next one), του Νίκου Μαστοράκη – 1984
Η πρωταγωνίστρια του Κάρπεντερ, Αντριάν Μπαρμπό, δήλωσε πως συμμετείχε στη συγκεκριμένη παραγωγή μόνο και μόνο για την ευκαιρία των τσάμπα διακοπών στην Ελλάδα. Οπότε, καταλαβαίνετε... Χήρα αστροναύτη στη Μύκονο (ναι, έχει και τέτοιες πολλές, κάπου στην Άνω Μερά, προφανώς επειδή λέγεται «άνω» και υποδηλώνει το «υπεράνω»), συναντά και ερωτεύεται έναν άγνωστο επισκέπτη από το μέλλον και από άλλη διάσταση τον οποίο ερμηνεύει ο Κιρ Ντούλια από την «Οδύσσεια του διαστήματος». Παρόντες στα μυστήρια του έρωτά τους, οι Ντάνος Λυγίζος, Μπέτυ Αρβανίτη και Φαίδων Γεωργίτσης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.