''Τι είναι αυτό που μπορεί να σας δαμάσει;'' τη ρώτησε η δημοσιογράφος. ''Μόνο ο θάνατος'' απάντησε. Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό της 6ης Μαρτίου του 1994, η είδηση μεταδόθηκε σαν αστραπή από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα. Κι έκανε τους πάντες να παγώσουν...
''Όταν ανακοινωθεί ο θάνατός μου να το διασταυρώσετε πάλι και πάλι. Γιατί μάλλον δεν θα έχω πεθάνει.'' είχε πει στον δημοσιογράφο Βασίλη Καβαθά. Το έκαναν. Το διασταύρωναν για μία ολόκληρη μέρα. Ξανά και ξανά. Αδύνατο να το πιστέψεις. Πεθαίνουν οι θεές;
Όμως εκείνη η βεβιασμένη κίνηση του χεριού της Μανουέλλας Παυλίδου στους δημοσιογράφους που ξημεροβραδιάζονταν έξω από το νοσοκομείο στη Νέα Υόρκη δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. ΤΕΛΟΣ. ''Θυμάμαι μόνο ότι βρέθηκα στον δρόμο, εκεί που ήταν το βαν της τηλεόρασης, κι ότι χτύπησα το τζάμι του για να τραβήξω την προσοχή των ρεπόρτερ που ήταν μέσα. Χωρίς να μιλήσω έκανα μια κίνηση με το χέρι, για να πω τέλος.''...
Η Μελίνα είχε ''φύγει''...
Αντίστροφη μέτρηση
7 Φεβρουαρίου 1994. ''Ντύθηκα στα ελληνικά χρώματα για να μου φέρει γούρι'' είπε στους δημοσιογράφους που είχαν βρεθεί στο αεροδρόμιο για τις τελευταίες δηλώσεις πριν από το κρίσιμο ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Ο καρκίνος είχε κάνει μία ακόμα επιδρομή πάνω της. Την είχε σχεδόν λιώσει. Αδυνατισμένη. Ωχρή. Αποστεωμένη. Μόνο τα μάτια της. Αυτά τα μεγάλα, υγρά μάτια, που πέταγαν σπίθες. Αυτά δε θα τα νικούσε ποτέ. Μέχρι το τέλος.
Η προγραμματισμένη εγχείριση για την αφαίρεση ενός ακόμα όγκου στους πνεύμονες δεν έγινε αμέσως. ''Θα σταματήσετε εντελώς το κάπνισμα και για καμιά δεκαπενταριά μέρες θα κάνετε ασκήσεις για τους πνεύμονες.'' την ενημέρωσε ο γιατρός της στο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης.
Να σταματήσει το κάπνισμα; Μα τότε, δε θα ήταν η Μελίνα. Αυτά δε γινόντουσαν. Η Μελίνα κάπνιζε και έπαιζε χαρτιά μέχρι το τέλος. Κι όταν ακόμα μπήκε στο νοσοκομείο και το τσιγάρο αποτέλεσε τον απαγορευμένο καρπό, εκείνη βρήκε νέα απόλαυση. Το παγωτό. ''Δώσε μου λίγο ακόμα... Έλα, μόνο λιγουλάκι...'' εκλιπαρούσε τους δικούς της. Και το παγωτό απαγορευόταν, αλλά αφού έκοψε το τσιγάρο, πώς μπορούσες να της αρνηθείς το παγωτό;
Λίγες μέρες πριν την εγχείριση ήρθε και ο Μάνος Χατζιδάκις να τη δει. ''Να έρθεις πάλι γρήγορα στην Ελλάδα''... ''Μην ανησυχείς. Θα έρθω πολύ σύντομα.''... Λόγια της στιγμής. Υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν.
23 Φεβρουαρίου 1994. Η ώρα του χειρουργείου. Η Μελίνα δε δέχτηκε να τη μεταφέρουν με φορείο. Μόνο με αναπηρικό καροτσάκι. Με φορείο πάνε οι πεθαμένοι. Η Μελίνα ακόμα ζούσε. Λίγες ώρες αργότερα όλοι είχαν κάθε λόγο να χαμογελούν. Η εγχείριση πέτυχε. Ο όγκος αφαιρέθηκε. Αλλά την ίδια νύχτα το τραύμα άρχισε να αιμοραγεί. Πάλι πίσω στο χειρουργείο. Αυτή τη φορά δε ξύπνησε ποτέ...
6 Μαρτίου 1994. Ωρα 8:50. Μετά από 12 μέρες σε καταστολή, η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Μια ευθεία γραμμή στο μηχάνημα. Κι εκείνος ο ενοχλητικός, διαπεραστικός ήχος. ΤΕΛΟΣ.
H τελευταία υπόκλιση
Η αυλαία πέφτει πάντα με χειροκρότημα. Εδώ το χειροκρότημα είναι εκκωφαντικό. Και μαζί είναι τραγούδι. Είναι φιλιά. Είναι χιλιάδες. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που την αποχαιρετά. Όπως έγραψε η Φρίντα Μπιούμπι στη βιογραφία της Μελίνας... ''Εδώ δεν έχουμε κηδεία. Έχουμε αποθέωση.''
''Η Μελίνα ζει και ζητά φωτιά! Μελίνα, σε φιλώ. Μελίνα, γεια σου!''... Τα λόγια του στενού της φίλου Ζακ Λανγκ στην κηδεία της. Κι ύστερα το τελευταίο σεργιάνι... Με το αγαπημένο της, κόκκινο φουστάνι στο προσκεφάλι της...
''Αλήθεια, κάποιοι άνθρωποι, όταν το σώμα τους πεθαίνει, αποχωρούν πολύ σύντομα. Πώς ήταν; Κανείς δε θυμάται λεπτομέρειες. Αλλά η Μελίνα είναι τόσο, μα τόσο ζωντανή! Κι αυτό είναι ένα είδος αθανασίας, δε νομίζεις; Το να έχει κάποιος μία τόσο έντονη παρουσία ακόμα κι όταν το σώμα του έχει πεθάνει, είναι αθανασία. Μία υπέροχη αθανασία'' γράφει η Φρίντα Μπιούμπι στον επίλογο του βιβλίου της.
Όλα έχουν ειπωθεί...
Σκέφτομαι... Τι αφιέρωμα μπορείς να κάνεις πια στη Μελίνα; Δεκαεπτά χρόνια μετά, όλα έχουν ειπωθεί. Όλα όσα μας επιτρέπεται να ξέρουμε... Για μία ''θεά''. Την τελευταία Ελληνίδα Θεά...
Θα μείνω σε στιγμές... Θα μείνω σε θραύσματα μνήμης... Θα μείνω στη Μελίνα που αγάπησα πιο πολύ... Στη Μελίνα, που δεν έζησα, αλλά αποθέωσα...
Στη Μελίνα της ''Στέλλας''... Σε αυτά τα δύο μάτια που σε καρφώνουν λυτρωτικά στην πλέον εμβληματική σκηνή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου...
διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.