Του Δημήτρη Νίκογλου
Από που να ξεκινήσει κανείς τα παράπονά του για την αδιαφορία των αρχών του τόπου των κυβερνώντων του τόπου, και γενικότερα των ανθρώπων που κατέχουν πολιτικούς θώκους;
Των ανθρώπων αυτών δηλαδή που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι για το σήμερα που ζούμε.
Είμαι θυμωμένος με την βόλεψή τους, ναι φίλοι μου, είμαι θυμωμένος.. Βόλεψη, έτσι και μόνον έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την αδράνεια και την πλήρη αδιαφορία τους για την καθημερινότητά μας και για την χωρίς ελπίδα αυριανή μας ημέρα.
Γιατί άραγε κωφεύουν οι κύριοι αυτοί των θέσεων σε ότι εμείς προτείνουμε ως προς την ποιότητα και την βελτίωση της καθημερινότητάς μας, και γιατί οι ίδιοι αυτοί κύριοι ενίοτε
γίνονται λαλίστατοι και φλύαροι; Γίνονται λαλίστατοι μόνο όταν νιώθουν την απειλή του κόσμου να τους πλησιάζει, καθώς επίσης και όταν η μακροημέρευσή τους θίγεται.
Όσο για το γιατί κωφεύουν, ο νοών νοείτω.
Που είναι φίλοι μου οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις; Που είναι αυτό το κάτι που θα μας πήγαινε ένα σκαλί παραπάνω; Μήπως αυτό το κάτι θίγει τα συμφέροντά τους; Μήπως αυτό το κάτι ξεβολεύει τους ίδιους αυτούς τους "μεγαλεπήβολους μεταρρυθμιστές" ;
Αυτή η συνεχιζόμενη οπισθοδρόμηση των πολιτικών, της πολιτείας, των συστημάτων, των υποσχέσεων κλπ, κάνει κακό σε όλους, και υποβιβάζει την πολύπαθη και υποβασταζόμενη χώρα μας έναντι άλλων προηγμένων χωρών.
Η ευθύνη που ατομικά μας βαραίνει για την στασιμότητα της χώρας κατ' αναλογία σίγουρα είναι δυσανάλογη, δηλαδή, οι έχων την ευθύνη πληρώνουν το ελάχιστο, και οι υπόλοιποι που προσπαθούν με όλο τους το είναι, πληρώνουν το μάρμαρο.
Η βουβή μας διαμαρτυρία διότι περί αυτού πρόκειται, "κραυγάζει" από αγωνία και απόγνωση, το υποθηκευμένο μέλλον μας, μας καθηλώνει όλο και περισσότερο σα να μην υπάρχει σωτηρία, και αυτό που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν με ξεπερνάει....!
Το να μην κάνουμε κάτι στην λαίλαπα που διαλύει τα πάντα ως προς τον κοινωνικό ιστό, και να λέμε μπόρα είναι θα περάσει, μας κάνει δυο φορές ενόχους.
Μας κάνει δυο φορές ενόχους πρώτον για το ότι μπορούσαμε αλλά δεν κάναμε τίποτα,
και δεύτερον, για το ότι συναινέσαμε κατ' ουσίαν.
Η ευθύνη της απραξίας μας είναι τεράστια διότι δεν αφορά μόνο την οικονομική μας καταστροφή, αλλά και την καταστροφή της ελπίδας των παιδιών μας για το γκρίζο που ατενίζουν.
Με πολλαπλασιαζόμενα όνειρα, με σκέψεις ανήσυχες και με την ανιδιοτέλεια πάντα δίπλα μας να μας θυμίζει το εμείς και όχι το εγώ, προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι μας, το μονοπάτι εκείνο που θα μας πάει απέναντι ως χώρα, στην ευημερία και στην πρόοδο, στην ανάπτυξη και στην ποιότητα, σ' αυτό που πραγματικά μας αξίζει ...
Των ανθρώπων αυτών δηλαδή που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι για το σήμερα που ζούμε.
Είμαι θυμωμένος με την βόλεψή τους, ναι φίλοι μου, είμαι θυμωμένος.. Βόλεψη, έτσι και μόνον έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την αδράνεια και την πλήρη αδιαφορία τους για την καθημερινότητά μας και για την χωρίς ελπίδα αυριανή μας ημέρα.
Γιατί άραγε κωφεύουν οι κύριοι αυτοί των θέσεων σε ότι εμείς προτείνουμε ως προς την ποιότητα και την βελτίωση της καθημερινότητάς μας, και γιατί οι ίδιοι αυτοί κύριοι ενίοτε
γίνονται λαλίστατοι και φλύαροι; Γίνονται λαλίστατοι μόνο όταν νιώθουν την απειλή του κόσμου να τους πλησιάζει, καθώς επίσης και όταν η μακροημέρευσή τους θίγεται.
Όσο για το γιατί κωφεύουν, ο νοών νοείτω.
Που είναι φίλοι μου οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις; Που είναι αυτό το κάτι που θα μας πήγαινε ένα σκαλί παραπάνω; Μήπως αυτό το κάτι θίγει τα συμφέροντά τους; Μήπως αυτό το κάτι ξεβολεύει τους ίδιους αυτούς τους "μεγαλεπήβολους μεταρρυθμιστές" ;
Αυτή η συνεχιζόμενη οπισθοδρόμηση των πολιτικών, της πολιτείας, των συστημάτων, των υποσχέσεων κλπ, κάνει κακό σε όλους, και υποβιβάζει την πολύπαθη και υποβασταζόμενη χώρα μας έναντι άλλων προηγμένων χωρών.
Η ευθύνη που ατομικά μας βαραίνει για την στασιμότητα της χώρας κατ' αναλογία σίγουρα είναι δυσανάλογη, δηλαδή, οι έχων την ευθύνη πληρώνουν το ελάχιστο, και οι υπόλοιποι που προσπαθούν με όλο τους το είναι, πληρώνουν το μάρμαρο.
Η βουβή μας διαμαρτυρία διότι περί αυτού πρόκειται, "κραυγάζει" από αγωνία και απόγνωση, το υποθηκευμένο μέλλον μας, μας καθηλώνει όλο και περισσότερο σα να μην υπάρχει σωτηρία, και αυτό που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν με ξεπερνάει....!
Το να μην κάνουμε κάτι στην λαίλαπα που διαλύει τα πάντα ως προς τον κοινωνικό ιστό, και να λέμε μπόρα είναι θα περάσει, μας κάνει δυο φορές ενόχους.
Μας κάνει δυο φορές ενόχους πρώτον για το ότι μπορούσαμε αλλά δεν κάναμε τίποτα,
και δεύτερον, για το ότι συναινέσαμε κατ' ουσίαν.
Η ευθύνη της απραξίας μας είναι τεράστια διότι δεν αφορά μόνο την οικονομική μας καταστροφή, αλλά και την καταστροφή της ελπίδας των παιδιών μας για το γκρίζο που ατενίζουν.
Με πολλαπλασιαζόμενα όνειρα, με σκέψεις ανήσυχες και με την ανιδιοτέλεια πάντα δίπλα μας να μας θυμίζει το εμείς και όχι το εγώ, προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι μας, το μονοπάτι εκείνο που θα μας πάει απέναντι ως χώρα, στην ευημερία και στην πρόοδο, στην ανάπτυξη και στην ποιότητα, σ' αυτό που πραγματικά μας αξίζει ...
https://enarxikospolitis.blogspot.com/2018/12/blog-post.html Blogger Δημήτρης Νίκογλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.