«Εννιά τζιαι δέκα τζι’ εκατόν τζιαί σίλιοι πεντακόσιοι τ’ άρματα εζωστήκασιν στον πόλεμον τζιαι πάσιν, ο πκιό μιτσής τριών γρονών χαζίριν τζιαι παρπάταν τζι’ ο μιάλος ήτουν εκατόν τζι’ έδειγνεν τους τη στράτα...»
Του Χαράλαμπου Ζάκου
Νεκροί, αγνοούμενοι, καμένη γη και χιλιάδες πρόσφυγες. Δική μας η γη αλλά την χαρίσαμε. Δικοί μας οι τόποι αλλά τους ξεπουλήσαμε.
Δεν γονατίσαμε ποτέ, δεν δεχθήκαμε ποτέ κατακτητή.
Περήφανος λαός, όμως, με απώλεια μνήμης.
Ο αγώνας για επιστροφή έμεινε στα τετράδια του δημοτικού και τα χωριά μας ξεχάστηκαν...
Κανείς δεν είναι πιο πατριώτης από τον άλλον. Κανείς δεν είναι προδότης και κανείς προδομένος.
Όλοι στην ίδια μοίρα είμαστε...
Απλά ο καθένας βλέπει διαφορετικά το καλό του τόπου μας... ή το δικό του!
Ωστόσο αυτό που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο είναι ότι οι μαθητές μας, η νεολαία μας που κατηγορείται καθημερινά για την κατάπτωση της, σήμερα ήταν στους δρόμους και διαδήλωσε, ενώ οι πολιτικοί μας στα τηλεοπτικά πάνελ και στο τουίτερ.
Τελικά τι μέλλον έχουμε σε αυτό τον τόπο;
Ας μας πουν οι πολιτικοί... Αυτοί που καθημερινά μιλάνε με πόνο ψυχής για τη γη μας, σε ποιο σημείο της Κύπρου διαδήλωσαν ανάμεσα στο πλήθος, ως απλοί Ελληνοκύπριοι, και όχι στην άνεση του γραφείου τους, επώνυμα, συλλέγοντας ταυτόχρονα και ψήφους πατριωτισμού.
ΥΓ: Ο Βασιλιάς στον πόλεμο πήγαινε μπροστά και ακολουθούσαν οι υπήκοοι. Εμείς καταντήσαμε να βαδίζουμε μπροστά και οι «βασιλιάδες» μας να αντιστέκονται και να μας «επικροτούν» μέσω ανακοινώσεων.
«Είναι καταπληκτικός αυτός ο μικρός ελληνικός λαός που εργάζεται και πετυχαίνει παντού, εκτός από την πατρίδα του...» και δεν είναι τυχαίο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.