Στρατηγέ μου...Καθηγητά και Δάσκαλέ μου...Δέσποτα και Δικαστή...χάνονται ζωές κι εδάφη όσο εσείς ντρέπεστε και φοβάστε να βγείτε δημόσια και να πείτε πως: ΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!!!

Εάν περιμένεις αυτό για να πεισθείς πως είμαστε σε πόλεμο και ν' αντιδράσεις...τότε θα είναι πια πολύ αργά...

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Στις κοινωνίες που βιώνουν πολεμικές συνθήκες υπάρχει μια εξοικείωση με αυτή την κατάσταση.

Θεωρείται πως η επιλογή του πολέμου είναι μια φυσική επιλογή, όπως ακριβώς και οι διάφορες πιθανές ειρηνικές επιλογές.

Καμιά φορά, θεωρείται δε ακόμη πιο φυσική επιλογή...

Λες και τα πράγματα οδηγούν αναπόδραστα σ’ αυτήν.

Και οι πάντες το κατανοούν και το αποδέχονται...

Πως δεν μπορεί δηλαδή να γίνει διαφορετικά...

Κάποτε, μέχρι και τα χρόνια του ’40, όταν οι Ελληνική κοινωνία ήταν πιο κοντά στον πόλεμο, συνέβαινε κι εδώ αυτό...

Κάποτε...

Τώρα πια, όχι...

Σε κάποιες άλλες εποχές, μπορούσε να γίνει αντιληπτό και αποδεκτό πως όταν έχεις έναν αντίπαλο που επιμένει να σου κλέβει εδάφη και κυριαρχία με κάθε τρόπο (φανερό ή αφανή/ύπουλο, εξόφθαλμο ή συγκεκαλυμμένο) κι όταν αυτός δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα, δεν σου απομένει παρά η επιλογή του όπλου...

Του αίματος...

...ή αποδέχεσαι την απώλεια...

η συνέχεια εδώ: aegeanhawk