γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Τον καιρό του πολέμου, τα μέλη της κοινότητας για ν’ αντέξουν και να επικρατήσουν απέναντι στον επιτιθέμενο/εχθρό έχουν ανάγκη να είναι και να νοιώθουν «μια γροθιά».
Αυτό σημαίνει πως η «κοινωνική συνοχή» πρέπει να υπάρχει στον ύψιστο βαθμό.
Με κάθε μα κάθε τρόπο, είναι το πρώτιστο μέλημα των υπευθύνων της ασφάλειας της ομάδας.
Οποιαδήποτε «παραφωνία» τότε μπορεί να είναι ολέθρια για την επιβίωση του κοινωνικού συνόλου.
Μια αντίθετη – πχ αντιπολεμική ή ηττοπαθής – φωνή θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.
Μια φωνή που απηχεί μια ιδεολογία που δεν συνάδει με τις ανάγκες επιβίωσης του συνόλου θα μπορούσε επίσης να είναι μοιραία. Πχ οπαδοί κάποιου θρησκεύματος που υπακούει και λαμβάνει εντολές από ξένα κέντρα, εκτός της χώρας και που αντίκειται στην πολεμική δράση επειδή το "κράτος εντολέας" του έχει "αντίθετα συμφέροντα".
Τότε είναι που ενισχύεται κάθε μα κάθε τι από τις «κοινές ρίζες» που θα συμβάλλει στην σφυρηλάτηση των δεσμών της Κοινωνικής Ομάδας και στην ενίσχυση της ιδέας του «όμαιμου».
Αλλιώς, Πόλεμος και δη νικηφόρος δεν γίνεται.
Η ομάδα θα αρχίσει να "φυλλοροεί"...να καταπνίγεται από αισθήματα και φωνές ηττοπάθειας...και παράδοσης με κάθε όρο στον εχθρό...
Για να έχει περιθώρια ν’ αντέξει η χώρα την πίεση του πολέμου, πρέπει ο λαός της να νοιώσει πως όλοι τους είναι ισότιμα αδελφικά μέλη της ίδιας φυλετικής ομάδας.
Τότε είναι που θα τονιστούν με σθένος όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τονώσουν αυτά τα συναισθήματα.
Και τα οποία με τη σειρά τους θα προσθέσουν στην ανύψωση της ψυχολογίας και του ηθικού της ομάδας...
Η κοινή ιστορία, τα κατορθώματα της Φυλής, η λαογραφία, η παράδοση, τα Ήθη και Έθιμα, η μουσική, οι χοροί, οι τρόποι διασκέδασης, πιοτού, γλεντιού και φαγητού, οι ιδιαιτερότητες του τρόπου έκφρασης και επικοινωνίας και γενικά τότε είναι που αναδεικνύεται κάθε μα κάθε τι που μετατρέπει τον όχλο σε φυλή.
Τότε είναι που αν κάποιο απ’ τα μέλη της αρνηθεί να πολεμήσει για το σύνολο, θα «συντριβεί» επί τόπου και οι δικοί του θα ατιμαστούν.
Μαζί και τ’ όνομα του νεκρού δειλού.
Παραδειγματικά..
Εκείνες τις μέρες η Δικαιοσύνη είναι ιδιαιτέρως σκληρή και δεν αργεί καθόλου...
Τότε είναι που μαζί με τους «δειλούς» της φυλής «δοκιμάζονται» και όσοι «Ξένοι ζήτησαν» να γίνουν τμήμα της εν λόγω κοινωνίας...
Τότε είναι που θα περάσουν από τα «μέγιστα τεστ»...τα "τεστ της φωτιάς"...
Τις δύσκολες εκείνες μέρες, αναδεικνύονται οι «τρόποι της φυλής»...
Κάθε τι «διαφορετικό» που αντίκειται και δημιουργεί το όποιο πρόβλημα ή «δυνάμει επικίνδυνη παραφωνία» θα «εξοβελιστεί» με συνοπτικές διαδικασίες.
Είναι σαν να λέει τότε η φυλή στον «Ξένο»:
Είσαι έτοιμος να περάσεις όσες στερήσεις και πολεμικές πιέσεις θα περάσουν
και τα μέλη της φυλής;
Είσαι έτοιμος να την στηρίξεις ενάντια στον επιτιθέμενο;
Είσαι έτοιμος να πολεμήσεις κι εσύ στο πλάϊ της;
Τότε, με σχεδόν τελετουργικό και πανηγυρικό τρόπο η ίδια η φυλή θα τον αναδείξει ως επίτιμο και ισότιμο μέλος της...
Θα έχει περάσει την μέγιστη δοκιμασία της φωτιάς...
Θα αξίζει να είναι «ένας απ’ αυτούς»...
Εάν όχι, εάν επιλέξει να «κρατηθεί στο περιθώριο», αμέτοχος απ’ τα δεινά της φυλής, τότε τον περιμένει ο εξοστρακισμός...
Ο Διωγμός του απ’ τα εδάφη και τους κόλπους της Φυλής...αν όχι, με την παραμικρή «δυνητικά επικίνδυνη» αφορμή, ακόμη και ο θάνατος...
Στα Πέτρινα Χρόνια, στις Πολεμικές Περιόδους είναι που χτίζεται η Φυλή...
Που σφυρηλατούνται οι εσωτερικοί δεσμοί της και θρέφονται οι ρίζες της...
Αντίθετα, τον καιρό της Ειρήνης τότε που ατονεί η αίσθηση της ανάγκης και του κινδύνου και γεννιέται η θέλξη του "πειραματισμού με το νέο, τις απολαύσεις και τις ηδονές", τότε που δεν υπάρχει η ανάγκη των σφιχτών δεσμών της κοινότητας, του λιτού και πειθαρχημένου βίου, μένουν "ατάϊστες οι ρίζες"...
...έτσι, ατονούν και μαζί μ’ αυτές "αρρωσταίνει και το δέντρο"...
Ολόκληρη η "Ομάδα"...
Απλά, βιώνει ένα παραλυτικό σύνδρομο...που μετατρέπεται σε μια κατάσταση "αυτοδιάλυσης" του οργανισμού"...
Ξεκόβουν τα μέλη της ομάδας, άλλος από δω κι άλλος από κει...
Αφού δεν υπάρχει η ανάγκη γι’ αυτά που θα σφυρηλατήσουν τους εσωτερικούς δεσμούς και την σφιχτή συνοχή, αυτά αφήνονται να χαλαρώσουν...να ξεχαστούν...
Να ατονήσουν....
Η γενική χαλαρότητα που βασιλεύει (σε εθνικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά/λατρευτικά ζητήματα), ανοίγει διάπλατα τις πύλες για κάθε είδους θεωρία και ιδεολογία που αντιμάχεται αυτήν ακριβώς την «κοινή ρίζα»...
Κριτικάρεται κακόβουλα κι αναψηλαφείται με «καταστρεπτική διάθεση» η ιστορία, η παράδοση, η θρησκεία, τα ήθη και έθιμα...
Κακολογείται μέχρι και η ίδια η έννοια του Έθνους, της Σημαίας, των Συνόρων...Λοιδορείται μέχρι και η Πίστη στον Θεό και η Λατρεία του μέσα από την "Κυρίαρχη βάση Συντάγματος Θρησκεία"...
Πολεμούνται τότε λυσσαλέα όσοι τα υπερασπίζονται...και εξοβελίζονται στο περιθώριο ως "ρύποι του παρελθόντος"...
Μεγάλα τμήματα της κοινότητας μπολιάζονται από άλλες παραδόσεις, λατρείες, ιδεολογίες που ομνύουν και υπακούουν σε κέντρα έξω απ’ την κοινότητα...
Και προπάντων εχθρικά προς αυτήν...
Πλήθη ξένων λαών με άλλες αντιμαχόμενες (ως προς αυτές της κοινότητας) λατρείες και ιδεολογίες παρεισφρύουν...εισβάλλουν στα εδάφη της...
Λόγω της παρατεταμένης χαλαρότητας, η κοινότητα σαν σύνολο δεν νοιώθει την ανάγκη να αντιδράσει...
Βλέπεις, λείπει ο «καταλύτης» για να πυροδοτηθεί αυτή η αντίδραση...
Η «αίσθηση του κινδύνου»...
Μια "αίσθηση συναγερμού της κοινότητας/φυλής" που λειτουργεί ΜΟΝΟΝ σε συνθήκες Πολέμου...
Ήξερε πάρα πολύ καλά τι έλεγε ο Ηράκλειτος όταν θεωρούσε την Φωτιά μήτρα των πάντων...
η συνέχεια του άρθρου εδώ: http://aegeanhawk.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.