Στο έλεος του Bullying

Διάβασα ένα βιβλίο που μίλαγε για το σχολικό Bullying, «Το κορίτσι του Πέτρου» της Αργυρώς Μουντάκη, απ τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» . Ήταν πάρα πολύ ωραίο! Έγινε το αγαπημένο μου! Και φυσικά, τελείωνε με αίσιο τέλος! Το καταλαβαίνω! Έτσι έπρεπε, επειδή απευθυνόταν σε μας, εφήβους και μεγαλύτερα παιδιά . Εντάξει! Τα περισσότερα εφηβικά βιβλία τελειώνουν με Happy End! Αλλά, δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα… Για την ακρίβεια, δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ έτσι!
Ναι οκέυ, το Bullying είναι ένα πάρα πολύ συζητημένο θέμα… Κοινωνιολόγοι, δάσκαλοι, ψυχολόγοι, ιερείς και φυσικά, όλοι ενήλικες, λένε την άποψη τους. Αλλά, υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που βουτάνε στην ουσία. Και δεν είναι εντάξει αυτό! Σε όλους αυτούς, μπορεί κάποτε να συνέβηκε, ή να το μελέτησαν, αλλά για μας είναι αλλιώς! Συμβαίνει συνέχεια, καθημερινά και παντού! Και όχι μόνο στα σχολεία! Για όσους προσποιούνται ότι νοιάζονται, επειδή είναι της μόδας, δεν θα το αναλύσω, γιατί δεν αξίζουν καν. Είτε, είσαι λεπτός, είτε είσαι παχουλούλης, είτε κοντός, είτε ψηλός, είτε έγχρωμος, είτε από άλλη χώρα, πάντα κάποια άτομα, που συνήθως το κάνουν αυτό επειδή υπήρξαν κάποτε οι ίδιοι θύματα και νιώθουν ότι αυτό που κάνουν τους βοηθάει και όντως, τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι και δυνατοί… Αυτό είναι άρρωστο… Δεν το λέω επειδή ακούγεται φριχτό, αλλά επειδή ΟΝΤΩΣ είναι ασθένεια! Θα σε κάνουν να νιώσεις κατώτερος και θα σε μειώνουν με κάθε ευκαιρία… Είτε με λεκτική βία, είτε με σωματική, είτε στο διαδίκτυο. Και δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ! Πρόσφατα σε μια φίλη μου, μεγαλύτερη από μένα, στο Instagram, άτομο με το πρόσωπο της Μπρίτνεϊ Σπιάρς, της έγραψε πως «είσαι πάρα πολύ άσχημη. Το ξέρεις; Γελάμε με την ασχημία σου». Πληγώθηκε η φίλη μου πολύ. Και αλλά πολλά…
…Προσωπικά, ποτέ δεν έχω γίνει θύμα ποτέ, αλλά το έχω δει να γίνεται μπροστά μου. Και αυτό με κάνει μέρος του προβλήματος! Να, θα σας πω μια ιστορία που είχε γίνει στο σχολείο μου: Όταν τελείωνα το δημοτικό (πρόσφατα), ήταν ένα μικρό αγοράκι από το Πακιστάν και πήγαινε στην πρώτη τάξη. Δεν μίλαγε ποτέ σε κανέναν, δεν ενόχλησε ποτέ μα ποτέ κανέναν… Στο διάλλειμα, πήγαινε και καθόταν μόνο του δίπλα από τις βρύσες, μοναχούλι του. Θα πήγαινα και εγώ να καθίσω μαζί του, αλλά τα παιδιά πάνω από την τρίτη τάξη πήγαιναν μόνο στο κάτω προαύλιο, ορίστε σας απολογούμαι κιόλας! (ΧΑ-ΧΑ πλακίτσα; Ε! Όχι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! )… Δεν πείραζε ούτε μύγα! Με κάτι μαύρα τεράστια μάτια κοίταζε! Εγώ και κάτι φίλοι μου τον «παρακολουθούσαμε» μέρες που καθόταν μοναχούλι του… Ώσπου, μια μέρα στο πρώτο διάλλειμα, εγώ και άλλες δύο φίλες μου πήγαμε να του ρίξουμε μια ματιά, χωρίς να υποψιαζόμαστε τίποτα… Και όταν φτάνουμε στις βρύσες είδαμε κάτι αγόρια από την δική μου τάξη (τα πιο μεγάλα!) να τον πειράζουν άσχημα… Του έριξαν το φαί του κάτω, τον έσπρωξαν, τον ψιλοέβρισαν … ΠΟΙΟΙ?!? Τα πιο μεγάλα παιδιά του σχολείου, στο μωρό! Ο μικρός, άρχιζε να κλαίει, όσο εκείνοι περιγελούσαν το φτωχικό ντύσιμό του… Εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και στεκόμουν σα παραλυμένη. Σε κάποια φάση, επιτέλους <<ξύπνησα>> τον εαυτό μου και έτρεξα με τις φίλες μου εκεί … Μία από τα κορίτσια τους είπε να πάνε να ψάξουν για το μυαλό τους στο κάτω προαύλιο, ενώ η άλλη είχε πάρει το μικρό αγκαλιά και προσπαθούσε να το καθησυχάσει, όσο εγώ προσπαθούσα να φτιάξω το ταπεράκι που είχε πέσει κάτω και είχε σπάσει (σκίζω, ε; Ήθελα τόσα να κάνω! Και σα να τα χα εντελώς, χάσει! Δεν είχα ιδέα τι να κάνω! ). Τα αγόρια έφυγαν γελώντας –μάγκες! Εγώ, σε κάποια φάση τα παράτησα με το ταπεράκι γιατί δεν έβρισκα την άκρη (δεν ξαναμιλάω για το ταπεράκι, το υπόσχομαι, τελείωσα!) και πήγα τρέχοντας να φωνάξω κάποια δασκάλα… Ήρθε λοιπόν η δασκάλα του τμήματός μου, και τον πήρε αγκαλίτσα. Ακόμα έκλαιγε ο μικρός. Εμείς οι τρεις καθόμασταν σαν τα χαζά και κοιτάγαμε … Εγώ, πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο… Το ξέρω, πως δεν ακούγεται τόσο τραγικό όσο ήταν αλήθεια … Τέσπα, την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε παρέα μαζί του και να τον προσέχουμε, αφού μας το επίτρεψε η δασκάλα…
…Τον ρωτάγαμε πως τον λένε, αλλά δεν έλεγε τίποτα. Έβγαζε ένα μικρό ήχο, που έμοιαζε κάπως σαν φτέρνισμα, δηλαδή κάπως : << Αψουάρ! >> -δε λέω το αληθινό όνομα. Αφού εμείς αυτό ακούσαμε, έτσι τον φωνάζαμε! Λοιπόν, αφού άρχιζε να μας χαμογελάει του προτείναμε να παίξουμε κάτι… Και εκείνο, άρχιζε να χοροπηδάει γελώντας! Αρχίζαμε να τρέχουμε όλοι μαζί στον διάδρομο, μιας και φαινόταν να του άρεσε πολύ. Σε κάποια φάση, σταματάει να τρέχει και κάθετε κάτω, οκλαδόν και μας κοιτούσε χαμογελαστός και όλο εμπιστοσύνη… Ήταν ένα πάρα πολύ γλυκό παιδάκι! Αφού κάθισε έτσι για αρκετά λεπτά, πέφτει πίσω με το κεφάλι στο πέτρινο δάπεδο, με πολύ δύναμη, και ακούγεται ένα: <<ΝΤΑΠ!>>! Μου κόπηκε η ανάσα! Αμέσως, προσπάθησε να τον πάρει μια από μας αγκαλιά, αλλά δεν τα κατάφερε! Η άλλη, άρχιζε να κλαίει, και με ρώταγε τι έπαθε και τι έπαθε… Που να ξέρω! Εν τω μεταξύ, κοιτούσε ΕΜΑΣ ακόμα και ήταν χαμογελαστός… Όλο χαμογέλαγε! Ακίνητος! Καμία από μας δεν ήξερε τι να κάνει! Κάποια στιγμή, μου λέει η μία να πάω να φωνάξω την δασκάλα του, γρήγορα… Πάω τρέχοντας εγώ, να μην μπορώ να εξηγήσω καλά τι έχει συμβεί και να μου λέει η γυναίκα έντρομη: << Τι λες Ειρήνη μου; Δεν μπορώ να καταλάβω! >>. Η δασκάλα και εγώ πάμε στον –ας πούμε- Αψουάρ, τρέχοντας. Τον σηκώνει και αρχίζει και τρέχει στο γραφείο των δασκάλων -και εμείς από ξωπίσω! Πριν το καταλάβω, έχει μαζευτεί σχεδόν όλο το σχολείο γύρω μας … Οι άλλοι δάσκαλοι παίρνουν τηλέφωνο το νοσοκομείο. Μέσα σε 2-3 λεπτά, έχει φτάσει ένα ασθενοφόρο, και οι γονείς του παιδιού. Η μητέρα του έκλαιγε και πόναγε η καρδιά μου!… Για να είμαι ακριβής, όλο το σχολείο έκλαιγε… Η σχεδόν… Εκτός από αυτά τα αγόρια που τον πείραζαν … Αυτοί οι 4εις, είχαν μείνει και κοίταγαν ανέκφραστοι… Όλοι, τα βάλανε μαζί τους! Αφού χτυπάει κουδούνι, μπαίνουμε όλοι μέσα στις τάξεις… Όλο το σχολείο να είναι ανήσυχο, τα περισσότερα παιδιά έκλαιγαν. Η δασκάλα, μας εξηγεί πως θα γίνει μια χαρά και ότι δεν έχει πάθει τίποτα… Φυσικά, εννοείται. πως κανείς δεν την πίστεψε, αφού και εκείνη έκλαιγε γοερά… Έτσι μας ανακοίνωσε ότι δεν θα έχουμε μάθημα την υπόλοιπη ημέρα, αφού η γυναίκα είχε σπάσει… Και μόλις το ανακοινώνει, πετάγονται αυτά τα τέσσερα αγόρια και κάνουν χτυπώντας χέρια μεταξύ τους: <>!
Πόσο ήθελα εκείνη την στιγμή να τους βγάλω το μαλλί τρίχα-τρίχα…
Όκευ, για να μην πολυλογώ, ο Αψουάρ έγινε καλά! Είχε λιποθυμήσει, επειδή το στομάχι του ήταν άδειο εδώ και πολλές μέρες… Ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου, και τον πήραν οι δίδυμες κολλητές μου, σπίτι τους… Φάγαμε μαζί του, παίξαμε, του δείχναμε πως να διαβάζει… Και, πραγματικά πέρναγε πολύ ωραία η ώρα μαζί του… Μετά άρχισαν οι διακοπές του Πάσχα…
Ξεχάστηκα. Μια μέρα, δέχτηκα ένα απαίσιο τηλεφώνημα από τη μια φίλη που κάναμε παρέα με τον Αψουάρ… Και μου είπε, καθώς έκλαιγε, ότι σήμερα το πρωί, η αγνή καρδούλα του Αψουάρ είχε τα σταματήσει να <<λειτουργεί>> … Ε καλά, εκείνη την στιγμή άρχιζα να κλαίω και να φωνάζω.
Όλα τα προβλήματα μαζί. Οι μετανάστες γονείς. Το οικονομικό πρόβλημα. Και το bulling. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Φυσικά για τον θάνατο δεν έφταιγαν οι τέσσερις… Και ξέρω πως κάποιοι απ αυτούς, θα νιώθουν ενοχές για πάντα…
Μήπως είναι ώρα να καταλάβουμε ότι δεν θα αλλάξει κάτι από μόνο του; Μήπως θα έπρεπε να δούμε όλοι μας ότι δεν γίνεται αλλιώς; Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε κάτι γιατί…; Και εγώ και οι δάσκαλοι και οι γονείς; Μήπως έκανα λίγα; Μήπως φταίω; Στο παράδεισο του, θα τρέχει και θα γελάσει, παρηγορούμαι… Και εκεί δε θα χει βρύσες να ναι μόνο του. Και αυτό είναι το δικό μου happy end, αγαπημένη μου συγγραφέα κυρία Μουντάκη, γιατί το χω ανάγκη… Παρηγορούμαι. Και εκεί δε θα πεινάσει και ποτέ. Και ούτε θα τον πληγώνει κανείς… Ωσπου να αλλάξουμε οι άνθρωποι…
ihappy.gr 

Share on Google Plus

About grizos gatos

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.