γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Πρόσφατα, οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών πανηγύρισαν την επαναπρόσληψή τους.
Και γιατί να μην το κάνουν;
Ποιός δεν θα πανηγύριζε αν του ξανάδιναν πίσω την δουλειά του;
Ταυτόχρονα, επιστρέφουν στις θέσεις τους και οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ.
Κι αυτοί πανηγύρισαν.
Κατανοητό κι αυτό.
Κι άλλοι επέστρεψαν.
Κι όπως φαίνεται, συνεχίζουν να επιστρέφουν.
Κοινό σημείο όλων;
Εργοδότης τους είναι το Δημόσιο.
Ποιός τους πληρώνει;
Αυτοί που μονίμως μένουν στην απ’ έξω:
Οι «ιδιώτες».
Μεταξύ αυτών και τα 2,000,000 ανέργων. Του ιδιωτικού τομέα βεβαίως.
Μεταξύ αυτών ακόμη και οι φτωχότεροι όλων, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Ούτε και μπάρμπα στην Κορώνη βεβαίως.
Καθώς αν είχαν, ε, όλο και κάποια θεσούλα θα είχαν κι αυτοί να μασουλάνε κανένα ξεροκόμματο.
Ενώ τώρα;
Τι τώρα;
Τώρα, ακόμη και για την χειρότερη θέση σε σουπερ μάρκετ πρέπει να πας να σταθείς στην ουρά στο πολιτικό γραφείο του βο(υ)λευτή.
Και αν...που συνήθως "ΔΕΝ"...
Παρ’ όλη την μιζέρια της φτώχειας του όμως, η (κάθε) κυβέρνηση του κοπανάει στο κεφάλι χαράτσια και θανάσιμες υπερφορολογίες για να συνεχίσει να πληρώνει τις εκατοντάδες χιλιάδες καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων.
Στ’ αυτιά λοιπόν αυτού του αδικημένου φτωχοπρόδρομου «ιδιώτη ανέργου» πως "μεταφράζεται" όταν ακούει την κυβέρνηση να λέει ότι οι πιστωτές απαιτούν να μειωθεί ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου στα 700 ευρώ;
Η πρώτη σκέψη του είναι:
«στον αγύριστο μπορούν να τους στείλουν; Αρκετά πια. Ξεσκίζουν εμένα, τον άνεργο, για να έχουν να πληρώνουν χιλιάρικα στους δημοσίους υπαλλήλους ακόμη και τον καιρό της κρίσης»...
Κι έχουν και κάποιο δίκηο...
Αν δεν ζήσεις την ανεργία, την φτώχεια και την εξαθλίωση, την στέρηση ακόμη και βασικών στοιχείων ζωής δεν μπορείς να κατανοήσεις τι έχει συμβεί στο μυαλό αυτού του ανθρώπου.
Βλέπει δημόσιο υπάλληλο και θέλει να του κόψει τον λαιμό.
Οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο.
Του αρκεί που εκείνος εξακολουθεί να ζεί αξιοπρεπώς (ενίοτε "πάρα πολύ καλά") με έναν σχετικά (ως προς την κρίση και τις γενικότερες συνθήκες) πλούσιο μισθό, ενώ αυτός δεν παίρνει ούτε καν ένα επίδομα ανεργίας, δεν του παρέχουν ούτε καν αυτό το περιβόητο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Μόνιμη επωδός των κυβερνήσεων;
«θέλουμε, αλλά δεν έχουμε».
Και τι σκέφτεται αυτομάτως ο 50άρης άνεργος φτωχοπρόδρομος που ζει με βοήθειες φίλων; του
Η συνέχεια του άρθρου εδώ:aegeanhawk
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.