H Wall Street Journal επιχείρησε να δώσει μία απλή εξήγηση σε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο, μέσα από ένα βίντεο. Ως παράδειγμα, πήρε έναν άνθρωπο που έχει δέκα εκατομμύρια δολάρια και κάποιον που βγάζει 100.000 δολάρια.
Στην περίπτωση του πρώτου, το «μαξιλάρι» των οικονομιών του επιτρέπει επενδύσεις σε γη, μετοχές ή ένα μεταπτυχιακό. Με τον καιρό, αυτές οι επενδύσεις του «επιστρέφουν» τα χρήματα σε ρυθμό μεγαλύτερο από εκείνον που κινείται γενικότερα η οικονομία.
Στο δεύτερο δείγμα, το άτομο εργάζεται σκληρά, αλλά ο μισθός του κάθε χρονιά δεν αυξάνεται τόσο γρήγορα ώστε να «ανταγωνιστεί» εκείνα που βγάζει ο πρώτος από τις επενδύσεις του ετησίως. Η συνέπεια είναι η ανισότητα πλούτου.
Πριν από 30 χρόνια, το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών κατείχε το 25,7% του πλούτου στη χώρα. Σήμερα αυτό το ποσοστό φτάνει στο 41,8%. Πολλοί οικονομολόγοι, της... δεξιάς πτέρυγας, πιστεύουν ότι η ανισότητα καθορίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς και πως δεν αποτελεί ένα πρόβλημα από μόνο του, αναφέρει η Wall Street Journal.
Οι οικονομολόγοι που βρίσκονται «αριστερά» από την άλλη, χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα. Το ένα, επικεντρώνονται στο να ανέβει το επίπεδο όλων των υπολοίπων με καλύτερη εκπαίδευση και επενδύσεις σε υποδομές που μπορούν να βοηθήσουν να ενισχυθεί η οικονομία. Στο δεύτερο στρατόπεδο, θεωρούν ότι το να ανέβει το επίπεδο των άλλων είναι καλό, αλλά εντελώς μη επαρκές και προτιμούν τη φορολόγηση του πλούτου.
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, καταλήγει η Wall Street Journal, αλλά ένα είναι ξεκάθαρο. Ακόμη κι αν όλοι συμφωνούσαν ότι η ανισότητα πλούτου είναι πρόβλημα και κατέληγαν σε μία λύση, θα απαιτούνταν πάρα πολύς χρόνος για να μειωθεί η ανισότητα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.