Ο πατέρας μου ανέλαβε τα πάντα. Ήταν ασφαλιστής και ενώ ο διευθυντής του, του έδωσε προαγωγή, την αρνήθηκε γιατί ήξερε πως προαγωγή σήμαινε περισσότερα χρήματα αλλά και περισσότερες ώρες δουλειάς και εκείνος επέλεξε να είναι μαζί μας. Μετά το θάνατο της μητέρας μου, και επειδή η αδερφή μου δεν είχε θηλάσει σχεδόν καθόλου επειδή η μητέρα μου έπαιρνε φάρμακα και δεν επιτρεπόταν, ο πατέρας μου, βρήκε μητρικό γάλα και η αδερφή μου έπινε μέχρι τα δύο της χρόνια. Το φαγητό, τα παιχνίδια και η αγάπη, δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι μας. Όταν η αδερφή μου έγινε 4 χρονών, «έφυγε» κι αυτή από καρκίνο.
Μεγάλωνα πια μόνη μου με τον πατέρα μου. Αυτός με διάβαζε, αυτός ερχόταν στις γιορτές και με τραβούσε φωτογραφίες, αυτός συγκινούνταν όταν έλεγα τα ποιήματα του ’21, αυτός με έντυνε τις Απόκριες και μου φορούσε πολύχρωμα καπέλα και γυαλιά, αυτός μου αγόρασε το πρώτο μου σουτιέν, αυτός απαντούσε στα φλέρτ που με έπαιρναν τηλέφωνο και με ζητούσαν στο σπίτι, αυτός με πήγαινε διακοπές, αυτός ήρθε και με πήρε από το νοσοκομείο όταν τον πήρα κλαίγοντας και του είπα πως είχα κάνει έκτρωση. Μερικές φορές νιώθω τρομερές τύψεις που ενώ είχε χάσει δύο τόσο σημαντικά πρόσωπα από τη ζωή του, τη μητέρα μου και την αδερφή μου, εγώ τον επιβάρυνα με τις επιπολαιότητες και τις άστατες συμπεριφορές μου. Ποτέ δεν τον είδα με άλλη γυναίκα, ποτέ δεν έφερε άλλη γυναίκα στο σπίτι από φόβο μη με κακομεταχειριστεί ή μήπως νιώσω μειονεκτικά και ντρέπομαι γιατί σκέφτομαι πως ίσως να μην έκανε σχέση επειδή ήμουν δύσκολη σαν παιδί. Έκανε τα πάντα για μένα.
Και από την άλλη πλευρά, υπάρχει ένας άλλος μπαμπάς, ο πρώην σύντροφος της καλύτερής μου φίλης. Που την άφησε όταν ήταν 5 μηνών και μέχρι σήμερα που το παιδί του (και βαφτιστήρι μου) είναι 3 χρονών, δεν δίνει δεκάρα, δεν έχει καν αναρωτηθεί πώς να είναι αυτό το παιδί και πώς να μεγαλώνει. Και αυτά είναι τα παράδοξα της ζωής. Ο δικός μου μπαμπάς που είχε χάσει γυναίκα και παιδί και θα μπορούσε να με αφήσει σε ένα ίδρυμα και να φύγει, στάθηκε ακλόνητος βράχος δίπλα μου και ο μπαμπάς ενός άλλου παιδιού, χωρίς καμία άσχημη ή τραγική συγκυρία στη ζωή του, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του, αρνείται ακόμα και να το δεί. Έτσι απλά. Γιατί γονιός δεν γίνεσαι επειδή απέκτησες ένα παιδί αλλά επειδή το έζησες, το νανούρισες, το μάλωσες, το τάισες, το παρηγόρησες, το έπλυνες, το έτρεξες στο Παίδων, του έβγαλες το πρώτο του δόντι και το συμβούλεψες στο πρώτο ραντεβού. Και θέλω να ευχαριστήσω τον μπαμπά μου που ήταν γονιός της καρδιάς και όχι γονιός της μιας βραδιάς. Ο μπαμπάς μου, ο ήρωάς μου!
Αντωνία
singleparent.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.