γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Και αναρωτιέται ο «άσχετος» στο ξεκούδουνο:
- Καλά ρε φίλε, γιατί δεν πήγαινε το παιδί να αναφέρει κάπου όλα αυτά που πέρναγε;
- Και που να τα αναφέρει; Απαντάει με ανοιχτό το στόμα ο άλλος.
- Ξέρω γω; Στη σχολή του, ας πούμε, στην Διεύθυνση.
- Δεν το έκανε λες εσύ; Κι αν δεν πήγε στη Διεύθυνση, δεν μίλησε λες με καθηγητές;
- Και γιατί να μην πήγε στη Διεύθυνση;
- Άντε, να παίξουμε την κολοκυθιά. Μπορεί και να πήγε...αλλά, εσύ πιστεύεις πως κάθονται να δώσουν σημασία οι καθηγητές, οι δάσκαλοι και οι διευθύνσεις των σχολείων σε κάτι τέτοιες «αόριστες καταγγελίες ευαίσθητων παιδιών»;
- Κάτσε ρε φίλε, εδώ πήγαν να το πνίξουν το παιδί...αυτό δεν είναι αόριστη καταγγελία. Είναι σοβαρότατη κατηγορία.
- Πρώτον, δεν θα έφτασαν σ’ αυτό κατ’ ευθείαν. Μια κακοποίηση έχει «βάθος». Αρχίζει από τα «μικρά» και φτάνει στα «μεγάλα». Μέχρι να φτάσει στα μεγάλα, έχουν εξοικειωθεί οι πάντες με τα μικρά που όλο και κλιμακώνονται και πλέον ουδείς δίνει σημασία.
Όταν πάει το παιδί ή ο γονιός, σε οποιαδήποτε σχολική φάση να κάνει παράπονα επειδή το παιδί του δέχεται μια κάποια «παρενόχληση», το πολύ να συναντήσει – στην αρχή - «συμπάθεια» από διδάσκοντες και διευθυντές. Τίποτε παραπάνω. Ουδείς ασχολείται. Κι όσο βλέπουν οι νταήδες πως δεν έχει συνέπειες το «έργο» τους, τόσο το «κλιμακώνουν» προς το χειρότερο.
Αν συνεχίσει τα παράπονα ο παρενοχλούμενος ή/και οι γονείς του θα αρχίσουν να συναντούν όλο και μειούμενο ενδιαφέρον, ακόμη και απόσταση ή/και ενόχληση στην πορεία. Του τύπου «ώχου, πάλι αυτός ο μυγιάγγιχτος εδώ; Πάλι θα μας τα πρήξει με τα παράπονα»...
H συνέχεια του άρθρου εδώ:aegeanhawk
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.