Ο κύριος κανόνας της γονεϊκότητας είναι ότι όλα τα παιδιά αγαπούνται από τους γονείς τους, το ίδιο. Όμως, όσο και αν οι γονείς ορκίζονται γι’ αυτό, συχνά δείχνουν την αγάπη τους με διαφορετικό τρόπο σε κάθε παιδί, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια δυσαρέσκεια από το λιγότερο «ευνοημένο» παιδί.
Μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα δείχνει ότι η γέννηση του πρώτου και του δεύτερου παιδιού αυξάνει τα επίπεδα ευτυχίας των γονιών, ωστόσο το τρίτο παιδί, έχει αμελητέα επίδραση στην ευτυχία τους. Είτε έχει να κάνει με την «αδυναμία» σε ένα παιδί λόγω ηλικίας (π.χ. προτίμηση στο μεγαλύτερο) είτε με το φύλο, η σύμβουλος Christine Northam, ισχυρίζεται ότι η προτίμηση σε ένα παιδί περισσότερο από τα άλλα είναι μια πραγματικότητα στη πλειοψηφία των οικογενειών.
«Και οι πιο δοτικοί και αξιαγάπητοι γονείς, νιώθουν ότι ένα από τα παιδιά τους ταλαιπωρεί περισσότερο. Μπορεί να ισχύει σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά συμβαίνει στις περισσότερες οικογένειες και συνήθως έχει σχέση με το τι διαδραματίζεται εκείνο τον καιρό στην οικογένεια». Η Christine Northam ισχυρίζεται ότι υπάρχουν γονείς που αποφασίζουν να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο παιδί που διανύει περίοδο εξετάσεων αλλά ξεχνούν να αναλογιστούν τι επίδραση θα έχει αυτό στα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας. Η μακροχρόνια προτίμηση σε ένα παιδί, μπορεί αν είναι εξαιρετικά επιβλαβής και είναι ευθύνη των γονιών να εξασφαλίσουν ότι κανένα παιδί δεν θα χαίρει μεγαλύτερης προσοχής από τα άλλα.
Ένας άλλος παράγοντας που αρκετοί γονείς «ξεχωρίζουν» τα παιδιά τους, είναι λόγω φύλου. Για παράδειγμα, αν μια οικογένεια έχει δύο κόρες και μετά τις δύο κόρες το ζευγάρι απέκτησε και ένα αγόρι που το ζευγάρι ήθελε πάντα.
«Τα μεγαλύτερα κορίτσια μπορεί να νιώσουν ότι αντικαθίστανται γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι και να σιγουρευτούν ότι τα δύο μεγαλύτερη κορίτσια της οικογένειας θα αντιμετωπίζονται ισότιμα» λέει η σύμβουλος Christine Northam και συνεχίζει «Τα κορίτσια αυτά μπορεί να νιώσουν ανεπαρκή, ότι δεν είναι επιθυμητά ή μπορεί να αναπτύξουν ναρκισσιστική προσωπικότητα στη προσπάθειά τους να αμυνθούν στην προτίμηση που δείχνουν οι γονείς στον μικρότερο αδερφό ή σε άλλο παιδί της οικογένειας». Άλλοι πάλι γονείς, έχουν μεγαλύτερη «αδυναμία» στα παιδιά εκείνα που καθρεφτίζουν τα ενδιαφέροντά τους, για παράδειγμα ένας πατέρας που αγαπάει τα σπορ δίνει μεγαλύτερη προτίμηση στο παιδί που αγαπάει το μπάσκετ.
«Τα παιδιά καταλαβαίνουν αμέσως όταν ο γονιός δείχνει-έστω και λίγο- να προτιμάει ένα από τα παιδιά. Μερικά παιδιά εν τω μεταξύ εξαιτίας αυτού του γεγονότος, δείχνουν μεγαλύτερη κλίση σε ακαδημαϊκά θέματα με το σκεπτικό ότι “Μπορεί να μην είμαι καλός στο μπάσκετ αλλά θα είμαι καλός στα μαθήματά μου” και πράγματι μεγαλώνοντας τα παιδιά αυτά, στέκονται πολύ καλά επαγγελματικά. Όμως κατά βάθος, υπάρχει στη ψυχή τους ενός είδους αποστροφή εξαιτίας του ότι δεν ένιωσαν ποτέ ότι επαρκούσαν στη παιδική τους ηλικία».
Για να αποφύγεις να κάνεις τα παιδιά να νιώσουν ότι κάνεις διακρίσεις ανάμεσά τους και εξαιρείς κάποιο ή κάποια, η Christine Northam ισχυρίζεται ότι είναι σημαντικό να ενθαρρύνεις τα ενδιαφέροντά τους ακόμη και αν διαφέρουν από τα δικά σου. Επίσης λέει ότι οι γονείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί να μην ξεχωρίζουν το πιο εμφανίσιμο από τα παιδιά κάτι που συμβαίνει συχνά, δηλαδή οι γονείς να δείχνουν μεγαλύτερη προτίμηση στο πιο όμορφο παιδί της οικογένειας.
«Αν βάλεις δύο παιδιά δίπλα δίπλα, θα δείς ότι τα μάτια των ενηλίκων θα στραφούν στο πιο εμφανίσιμο. Ο τρόπος που κοιτάμε είναι μία από τις μεγαλύτερες ανισότητες στη ζωή. Αν οι γονείς δεν είναι ευαισθητοποιημένοι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το πιο εμφανίσιμο παιδί , να τραβάει περισσότερο τη προσοχή τους, με αποτέλεσμα να είναι το αγαπημένο παιδί της οικογένειας».
Αν οι γονείς δεν μπορέσουν να «ρυθμίσουν» τα συναισθήματά τους και δείχνουν σε ένα από τα παιδιά ιδιαίτερη στοργή, οι συνέπειες για τα άλλα παιδιά μπορεί να διαρκέσουν χρόνια. Με τον καιρό, το λιγότερο ευνοημένο παιδί, θα αποκτήσει αισθήματα κατωτερότητας που θα μεταφραστούν σε χαμηλή αυτοπεποίηθηση στην ενήλικη ζωή του.
«Το παιδί που δεν έχει την ίδια προσοχή από τους γονείς του, σε σχέση με τα αδέρφια του, μπορεί να γίνει ένας εξαιρετικά θυμωμένος ενήλικας και στη προσπάθειά του να αμυνθεί, να αναπτύξει ναρκισσισμό. Για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτεί ότι “Ο μπαμπάς μου δείχνει μεγαλύτερη αδυναμία στον αδερφό μου αλλά αν ντυθώ καλά, θα με προσέξει”. Με αυτό το σκεπτικό, αρκετά παιδιά –στο συγκεκριμένο παράδειγμα κυρίως κορίτσια-καταλήγουν να δομιμάζουν ρούχα και να κοιτάζονται με τις ώρες στον καθρέφτη, γεγονός που συμβάλλει στην ανάπτυξη της ναρκισιστικής προσωπικότητας που αναφέραμε πιο πάνω».
Οι γονείς από την άλλη, σπάνια παραδέχονται ότι αγαπούν περισσότερο το ένα από τα υπόλοιπα παιδιά τους. Όμως τα παράπονα των παιδιών περί αδυναμίας των γονιών σε έναν συγκεκριμένο παιδί της οικογένειας, είναι συχνά και έχουν βάση. Μπορεί να μην θέλουμε να αποδεχτούμε ότι κάποια παιδιά αγαπιούνται από τους γονείς τους περισσότερο από τα υπόλοιπα μέσα στην οικογένεια, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πολλά παιδιά νιώθουν παραγκωνισμένα σε σχέση με τα αδέρφια τους. Δεν είναι αρκετό να δείχνεις την αγάπη σου στα παιδιά. Ως γονιός θα πρέπει να τους δείχνεις και το ίδιο επίπεδο αφοσίωσης. Μην ξεχνάμε πως αρκετοί γονείς που σήμερα δεν παραδέχονται ότι δείχνουν μεγαλύτερη αδυναμία σε ένα από τα παιδιά τους, είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τους δικούς τους γονείς για μεγαλύτερη αδυναμία στα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας!
Olivia Goldhill
Πηγή: http://www.telegraph.co.uk
Πηγή φωτογραφίας: wikihow.com
singleparent.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.