Ο
Benny Hill υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δασκάλους της κωμωδίας. Από
εκείνους που δημιούργησαν σχολή. Μία σχολή όμως, που κανείς μαθητής δεν
κατάφερε να ξεπεράσει το δάσκαλο.
Όταν τον παρακολουθούσα τότε, πιτσιρίκι θυμάμαι ήμουν, δεν αντιλαμβανόμουν ούτε το πηγαίο του χιούμορ ούτε τη διάσταση του ταλέντου του. Απλά, με ευχαριστούσε γιατί πολύ απλά με έκανε να γελάω.
Σίγουρα δεν αντιλαμβανόμουν και τα σεξιστικά του αστεία. Γι’ αυτά είχε κατηγορηθεί αρκετά, αλλά – και αυτό είναι προσωπική εκτίμηση- δεν τον θεώρησα ποτέ και ιδιαίτερα μεγαλώνοντας, σεξιστή με την έννοια που του προσέδιδαν. Τουλάχιστον, όχι περισσότερο από άλλους.
Η σχεδόν «βλακώδης» έκφρασή του, με την πονηριά στο μάτι, έτοιμος να κάνει κάτι ανάρμοστο, από το οποίο σίγουρα θα γλιτώσει, είναι αξεπέραστη. Σου έδινε την αίσθηση ότι δεν ήταν απλός κωμικός, αλλά και θεατής ταυτόχρονα, που γέλαγε πριν από το αστείο. Σα να είχε ξαναδεί το επεισόδιο και σε προετοίμαζε.
Σαν σήμερα, 21 Ιανουαρίου, γεννήθηκε στο Southampton της Μεγάλης Βρετανίας. Άλλος λέει το 1924, άλλος το 1925. Πέθανε στις 20 Απριλίου του 1992, ενώ έβλεπε τηλεόραση με ένα νεφρό λιγότερο (έτσι είχε γεννηθεί). Ήταν Δευτέρα του Πάσχα. Τον βρήκε ένας στενός φίλος και συνεργάτης του, ο Dennis Kirkland, να κάθεται ήρεμος στην καρέκλα του, φορώντας τις πιτζάμες του, όπως πάντα, όταν ήταν στο σπίτι. Δίπλα του ένα νέο συμβόλαιο, το οποίο δεν πρόλαβε να υπογράψει ποτέ. Μάλιστα λέγεται ότι ο συνεργάτης του χρειάστηκε να σκαρφαλώσει στο παράθυρό του για να μπει και να ανοίξει στην αστυνομία. «Ο Benny έμοιαζε πολύ πιο έξυπνος από ό,τι συνήθως, έτσι για αλλαγή» είπε αργότερα.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Alfred Hawthorn Hill και την αγάπη του για την κωμωδία του τη μετέδωσαν ο παππούς του και ο πατέρας του. Και οι δύο ήταν κλόουν σε τσίρκο, αν και αργότερα εγκατέλειψαν το επάγγελμα για μία πιο «σοβαρή» δουλειά.
Στον κινηματογράφο είχε κάνει ελάχιστες cameo εμφανίσεις: The Italian Job (1969), Chitty Chitty Bang Bang (1968) και Those Magnificent Men in Their Flying Machines or How I Flew from London to Paris in 25 hours 11 minutes (1965). Αλλά η τηλεόραση ήταν το σπίτι του.
Το 1979 το show του βγαίνει από τα βρετανικά σύνορα και ταξιδεύει στις ΗΠΑ. Αργότερα ακολούθησαν συνολικά 108 περίπου χώρες σε όλον τον κόσμο. Προσωπικά, θεωρώ ότι ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα έπρεπε. Ίσως αυτό να μη γίνει και ποτέ. Μπορεί επειδή τα κουτσομπολιά και τα κίτρινα πρωτοσέλιδα για απρέπεια, εκκεντρικότητα και για σεξουαλικές σχέσεις με τις συμπρωταγωνίστριές του, δεν άρμοζαν στην καθώς πρέπει κοινωνία τότε. Αστείο πράγμα σήμερα.
Ο ίδιος ποτέ δεν αρνήθηκε τίποτα. Αλλά και δεν αποδέχτηκε. Πάντως, για να ξέρετε, προτιμούσε τις μελαχρινές και τις μικροκαμωμένες και όχι τις ψηλές, ξανθές που έπαιζαν δίπλα του.
Μισούσε τις live εμφανίσεις. Γινόταν νευρικός. Ίδρωνε και έτσι είχε απορρίψει προτάσεις από πασίγνωστους παρουσιαστές, μεταξύ των οποίων και τον Johnny Carson.
Η αδυναμία του αυτή να διαχειριστεί το άγχος του τον έριξε στις αμφεταμίνες, τη δεκαετία του ‘70, ενώ είχε και προβλήματα διαταραχής με το φαγητό. Εικάζεται μάλιστα, ότι το δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, που ήταν και η αιτία του θανάτου του, προκλήθηκε από υπερφαγία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα αστεία του θεωρούνται ξεπερασμένα. Ο πόλεμος εναντίον του για τη σεξουαλική του ζωή είχε ξεφύγει από κάθε έννοια της είδησης και τα κουτσομπολιά αμαύρωναν συνεχώς το όνομά του.
Αλλά «Ο κόσμος του θεάματος είναι αυτός ακριβώς, ειλικρινής ανειλικρίνεια», όπως έλεγε και ο ίδιος.
Σόφη Ζιώγου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.