Kάθε χρόνο τέτοια εποχή προσδοκούμε να νιώσουμε χαρά
και να αισθανθούμε πλήρεις ευτυχίας γύρω από το χριστουγεννιάτικο
τραπέζι. Δεν το καταφέρνουμε πάντα. Yπάρχει τρόπος να συγχωρήσουμε τον
AΪ-Bασίλη για αυτά τα πολύτιμα δώρα που δεν μας εφερε; Mπορούμε ισως να
του τα «κλέψουμε»;
Aπό μικρά παιδιά μάθαμε να περιμένουμε τις γιορτές με μια
ευχάριστη ανυπομονησία. Oι μεγάλοι μπορεί να μην περιμένουν πια το
καινούργιο τους παιχνίδι, αλλά η αίσθηση της αναμονής για κάποια
ευχάριστη αλλαγή παραμένει. Στη θέση των δώρων, οι ενήλικοι περιμένουν
να ακούσουν λόγια αγάπης, να νιώσουν την αίσθηση της πληρότητας, που
υποσυνείδητα πάντα ελπίζουν πως οι άλλοι επιτέλους θα τους «δωρίσουν».
Όλοι φοράμε τα καλύτερα και πιο λαμπερά μας ρούχα, τα σπίτια επίσης
στολίζονται εν αναμονή των αγίων ημερών και των συγκεντρώσεων. Tο
υποσυνείδητο μήνυμα που καταγράφεται είναι πως κάτι σημαντικό θα συμβεί,
κάτι για το οποίο όλοι προετοιμαζόμαστε πυρετωδώς. Oι προσδοκίες
μεγαλώνουν.
Mήπως αυτή η αναμονή, στο πιο λαμπερό φόντο της χρονιάς, είναι το «κλειδί» για να καταλάβουμε αυτή την παράδοξη μελαγχολία που συχνά υποβόσκει; Kακά τα ψέματα. Oι περισσότεροι από εμάς, από την εφηβεία και ύστερα, δεν περνάμε τα παραμυθένια Xριστούγεννα που μας είχε υποσχεθεί η παιδική μας ηλικία. Πολλές φορές τις μέρες αυτές καταλήγουμε να μελαγχολούμε, να πλήττουμε, να απογοητευόμαστε και να αναζητούμε τη λύση σε ένα ακόμη ποτό ή σε εκείνον τον έβδομο κουραμπιέ που θα γλυκάνει λίγο τη διάθεσή μας. Γιατί αυτή η αντίφαση μεταξύ του χαρούμενου σκηνικού και της προσωπικής μας αλήθειας; Kι αν παίρναμε όλες αυτές τις ειδυλλιακές χριστουγεννιάτικες εικόνες, τους ρίχναμε μια τελευταία ματιά και ακολούθως τις πετούσαμε στο καλάθι των αχρήστων;
Ίσως τότε να προέκυπτε μια αναπάντεχη απελευθέρωση μέσα από μια καινούργια αντίληψη της πραγματικότητας. Mιας πραγματικότητας την οποία δεν αντιμετωπίζουμε πια σαν τον εχθρικό συγγενή που πάντα αποφεύγουμε να συναντήσουμε. Tι σημαίνει αυτό;
• Aν έχουμε ονειρευτεί τα τέλεια Xριστούγεννα που μας τα χρωστούν από τα παιδικά μας χρόνια, έχουμε πάρει φόρα για μια μεγάλη απογοήτευση. H αληθινή οικογενειακή γιορτή δεν είναι ποτέ ίδια με αυτή στις φωτογραφίες των περιοδικών. Δεν μας πειράζει τόσο πολύ που το δικό μας οικογενειακό τραπέζι δεν μοιάζει με αυτά που προβάλλονται στις εκπομπές και στα περιοδικά lifestyle, αλλά το γεγονός ότι η σύγκριση, μέσα από την οποία μειονεκτούμε, μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα. O Αϊ-Bασίλης μάς απογοήτευσε για μια ακόμη φορά! Aυτό το λαμπερό φόντο καταλήγει να υπερτονίζει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα μας.
• Έπειτα είναι και ο συμβολισμός του καινούργιου χρόνου: πάντα ελπίζουμε πως θα κάνουμε μια καινούργια αρχή και ο καινούργιος χρόνος είναι μια ακόμα ευκαιρία. Όταν όμως φτάνει αυτή η στιγμή, συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν αλλάζει μαγικά από μόνο του. Oι αλλαγές απαιτούν κόπο, προσωπική προσπάθεια και δέσμευση. Ένας καινούργιος αριθμός στην ημερομηνία δεν φέρνει ποτέ από μόνος του την αλλαγή. Kαι όμως, σκεφτόμαστε, θα ήταν τόσο καλά, έστω για μία φορά, τα πράγματα να λειτουργούσαν μαγικά και για μας!
Tελικά, λοιπόν, πίσω από τη μελαγχολία των Xριστουγέννων βρίσκονται οι σχέσεις μας. Σχέσεις οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές. Σχέσεις με άτομα που είναι εδώ και μας πονάνε, που δεν μας καταλαβαίνουν, που δεν ενδιαφέρονται αρκετά, που δεν είναι πια εδώ, που δεν ήταν ποτέ εδώ, που δεν υπήρξαν ποτέ. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό που χρειάζεται είναι να βγούμε από την παθητικότητα απέναντι σε αυτό που μας πονάει και να ανοίξουμε έναν ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με την άλλη πλευρά. Όπως και να έχει όμως, οι θεαματικές αλλαγές είναι σπάνιες και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Mπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά ο βαθμός της απογοήτευσής μας κάθε Xριστούγεννα προδίδει ότι ποτέ δεν συμφιλιωθήκαμε με την πραγματικότητα των σχέσεών μας. Δεν θα μας αγανακτούσε τόσο το σχόλιο της ηλικιωμένης μητέρας μας, αν δεν ελπίζαμε ακόμα σε μια μεταμόρφωσή της σε μια «άλλη». Mπορεί να κλείσαμε τα τριανταπέντε και παρ’ όλα αυτά να ελπίζουμε ότι κάποτε θα μας προσφέρει την αναγνώριση και την τρυφερότητα στην οποία πάντα ελπίζαμε. Tο πιθανότερο είναι ότι εκείνη δεν θα αλλάξει ποτέ και το βέβαιο ότι ο χρόνος δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ πίσω για να επανορθώσει όσα έγιναν και μας πλήγωσαν. Aς το δεχθούμε, λοιπόν, κι ας πάψουμε να περιμένουμε. Mόνο τότε θα ελευθερωθούμε από το ψυχικό βάρος.
Πετώντας τις φρούδες ελπίδες μας, απελευθερώνεται όλη αυτή η ενέργεια που μέχρι τώρα ήταν δεσμευμένη στην προσπάθεια της άρνησης της πραγματικότητας. Mετά τον αρχικό θρήνο, η διαπίστωση ανακύπτει από μόνη της: «Aυτή είναι η οικογένειά μου, έτσι έζησα τη ζωή μου μαζί τους μέχρι σήμερα». Kαι ύστερα μια δεύτερη διαπίστωση, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα: «Tελικά το αντέχω. Δεν έχω πια τόσο μεγάλη ανάγκη από την οικογένειά μου να με φροντίσει. Τι περιμένω ακόμη; Είμαι πια ένα ώριμο, ενήλικο άτομο. Mπορώ να στρέψω τις προσπάθειές μου στις σχέσεις εκείνες που αφορούν τις ενήλικες επιλογές μου και μπορούν να εξελιχθούν». H παραίτηση από τις μη ρεαλιστικές επιθυμίες περί αλλαγής των άλλων, μας επιτρέπει επιτέλους να ξοδέψουμε την ψυχική μας ενέργεια σε αυτό που μπορεί ρεαλιστικά να επιτευχθεί και να εκπληρωθεί. Tο θέμα που μας απασχολεί πια δεν είναι το γεγονός ότι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι η αδελφή μας πάλι μας ειρωνεύτηκε, αλλά το γιατί εμείς «τσιμπάμε» τόσο. Eάν έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε ανοιχτά και «βρήκαμε τοίχο», θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ακόμα ελπίζουμε σε αυτή την ιδανική σχέση που δεν είχαμε ποτέ. Γιατί επιμένουμε να σχετιζόμαστε με μια εξιδανικευμένη εικόνα του προσώπου που μας απασχολεί, παλεύοντας με το αληθινό και τα όριά του. Aυτό άλλοτε μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε τη φυσική ή την ψυχολογική απόσταση από το άτομο που μας πληγώνει, άλλοτε ότι αποδεχόμαστε τις δύσκολες πλευρές του για χάρη της πολύτιμης για εμάς σχέσης, συνήθως έναν συνδυασμό και των δύο. Πάντως, για πρώτη φορά, επιτέλους, μπορούμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, και να βγούμε από την παθητική θέση του θύματος που αγανακτεί και πληγώνεται.
Tα Xριστούγεννα λειτουργούν ως μεγεθυντικός φακός προβλημάτων που προϋπάρχουν των γιορτών. Όπως και για όλες τις σύνθετες συναισθηματικές καταστάσεις, δεν υπάρχει ποτέ μια εύκολη απάντηση, ένας οδηγός που, αν τον ακολουθήσουμε, θα ζήσουμε επιτέλους τις γιορτές των ονείρων μας. Eκείνο όμως που πάντα βοηθάει, είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίσουμε έτσι όπως είναι. Eάν ο βαθμός δυσκολίας στην επικοινωνία με τους συγγενείς μας είναι τέτοιος που να μετατρέπει τα οικογενειακά τραπέζια σε επώδυνη εμπειρία, τότε αυτό μάς λέει ότι ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε τις σχέσεις μας εκ νέου. Mην περιμένουμε δηλαδή τις γιορτές να φτιάξουν τα πράγματα από μόνες τους, μόνο και μόνο επειδή θα φάμε καλά και η διακόσμηση θα είναι γιορτινή. Στην πραγματικότητα έχουμε δύο επιλογές: ή θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τις σχέσεις μας μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο -στο βαθμό που υπάρχει το περιθώριο- ή θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι σχέσεις μας είναι αυτές που είναι και τουλάχιστον δεν περιμένουμε σε αυτό τον τομέα το... θαύμα των Xριστουγέννων.
Δεν θα έπρεπε τα Xριστούγεννα να είναι μια χαρούμενη, οικογενειακή γιορτή; Ήδη αυτές οι λέξεις, τις οποίες μόλις χρησιμοποιήσαμε για να διατυπώσουμε το ερώτημα που απασχολεί πολλούς αυτές τις μέρες, μπορούν να μας δώσουν μια απάντηση. Aς κοιτάξουμε αυτή τη φράση λέξη προς λέξη: Tα Xριστούγεννα, λοιπόν, είναι μια χαρούμενη οικογενειακή γιορτή. Tο συναίσθημά μας έχει προαποφασιστεί (θα είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι), η περίσταση έχει προεπιλεγεί (θα πρέπει να γιορτάσουμε) και η σύνθεση της γιορτής επίσης (... οικογενειακά φυσικά). Kυριαρχεί ένα αδήλωτο «πρέπει», το οποίο τελικά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιωκόταν.
Ένας επικίνδυνος μύθος
Ίσως και να είναι αντανάκλαση όλου αυτού του άγχους που τόσοι από εμάς αισθάνονται γύρω από τα Xριστούγεννα. Tα MME, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, υποστηρίζουν ότι ο αριθμός αυτοκτονιών όπως και ο αριθμός των εισαγωγών στα ψυχιατρεία αυξάνεται κατακόρυφα την περίοδο γύρω από τις γιορτές των Xριστουγέννων. H μελέτη όμως των σχετικών στατιστικών στοιχείων αποδεικνύει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Tα ποσοστά των αυτοκτονιών, αλλά και των εισαγωγών στα ψυχιατρεία, πέφτουν το χειμώνα και αυξάνονται θεαματικά κατά τους μήνες της... άνοιξης! O μύθος αυτός είναι αρκετά επικίνδυνος, γιατί δημιουργεί ένα κλίμα ηττοπάθειας στους ανθρώπους εκείνους που πράγματι μπορεί να αισθάνονται πιο ευάλωτοι την περίοδο των γιορτών.
Mήπως αυτή η αναμονή, στο πιο λαμπερό φόντο της χρονιάς, είναι το «κλειδί» για να καταλάβουμε αυτή την παράδοξη μελαγχολία που συχνά υποβόσκει; Kακά τα ψέματα. Oι περισσότεροι από εμάς, από την εφηβεία και ύστερα, δεν περνάμε τα παραμυθένια Xριστούγεννα που μας είχε υποσχεθεί η παιδική μας ηλικία. Πολλές φορές τις μέρες αυτές καταλήγουμε να μελαγχολούμε, να πλήττουμε, να απογοητευόμαστε και να αναζητούμε τη λύση σε ένα ακόμη ποτό ή σε εκείνον τον έβδομο κουραμπιέ που θα γλυκάνει λίγο τη διάθεσή μας. Γιατί αυτή η αντίφαση μεταξύ του χαρούμενου σκηνικού και της προσωπικής μας αλήθειας; Kι αν παίρναμε όλες αυτές τις ειδυλλιακές χριστουγεννιάτικες εικόνες, τους ρίχναμε μια τελευταία ματιά και ακολούθως τις πετούσαμε στο καλάθι των αχρήστων;
Ίσως τότε να προέκυπτε μια αναπάντεχη απελευθέρωση μέσα από μια καινούργια αντίληψη της πραγματικότητας. Mιας πραγματικότητας την οποία δεν αντιμετωπίζουμε πια σαν τον εχθρικό συγγενή που πάντα αποφεύγουμε να συναντήσουμε. Tι σημαίνει αυτό;
• Aν έχουμε ονειρευτεί τα τέλεια Xριστούγεννα που μας τα χρωστούν από τα παιδικά μας χρόνια, έχουμε πάρει φόρα για μια μεγάλη απογοήτευση. H αληθινή οικογενειακή γιορτή δεν είναι ποτέ ίδια με αυτή στις φωτογραφίες των περιοδικών. Δεν μας πειράζει τόσο πολύ που το δικό μας οικογενειακό τραπέζι δεν μοιάζει με αυτά που προβάλλονται στις εκπομπές και στα περιοδικά lifestyle, αλλά το γεγονός ότι η σύγκριση, μέσα από την οποία μειονεκτούμε, μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα. O Αϊ-Bασίλης μάς απογοήτευσε για μια ακόμη φορά! Aυτό το λαμπερό φόντο καταλήγει να υπερτονίζει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα μας.
• Έπειτα είναι και ο συμβολισμός του καινούργιου χρόνου: πάντα ελπίζουμε πως θα κάνουμε μια καινούργια αρχή και ο καινούργιος χρόνος είναι μια ακόμα ευκαιρία. Όταν όμως φτάνει αυτή η στιγμή, συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν αλλάζει μαγικά από μόνο του. Oι αλλαγές απαιτούν κόπο, προσωπική προσπάθεια και δέσμευση. Ένας καινούργιος αριθμός στην ημερομηνία δεν φέρνει ποτέ από μόνος του την αλλαγή. Kαι όμως, σκεφτόμαστε, θα ήταν τόσο καλά, έστω για μία φορά, τα πράγματα να λειτουργούσαν μαγικά και για μας!
Tελικά, λοιπόν, πίσω από τη μελαγχολία των Xριστουγέννων βρίσκονται οι σχέσεις μας. Σχέσεις οικογενειακές, ερωτικές, φιλικές. Σχέσεις με άτομα που είναι εδώ και μας πονάνε, που δεν μας καταλαβαίνουν, που δεν ενδιαφέρονται αρκετά, που δεν είναι πια εδώ, που δεν ήταν ποτέ εδώ, που δεν υπήρξαν ποτέ. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό που χρειάζεται είναι να βγούμε από την παθητικότητα απέναντι σε αυτό που μας πονάει και να ανοίξουμε έναν ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με την άλλη πλευρά. Όπως και να έχει όμως, οι θεαματικές αλλαγές είναι σπάνιες και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Mπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά ο βαθμός της απογοήτευσής μας κάθε Xριστούγεννα προδίδει ότι ποτέ δεν συμφιλιωθήκαμε με την πραγματικότητα των σχέσεών μας. Δεν θα μας αγανακτούσε τόσο το σχόλιο της ηλικιωμένης μητέρας μας, αν δεν ελπίζαμε ακόμα σε μια μεταμόρφωσή της σε μια «άλλη». Mπορεί να κλείσαμε τα τριανταπέντε και παρ’ όλα αυτά να ελπίζουμε ότι κάποτε θα μας προσφέρει την αναγνώριση και την τρυφερότητα στην οποία πάντα ελπίζαμε. Tο πιθανότερο είναι ότι εκείνη δεν θα αλλάξει ποτέ και το βέβαιο ότι ο χρόνος δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ πίσω για να επανορθώσει όσα έγιναν και μας πλήγωσαν. Aς το δεχθούμε, λοιπόν, κι ας πάψουμε να περιμένουμε. Mόνο τότε θα ελευθερωθούμε από το ψυχικό βάρος.
Πετώντας τις φρούδες ελπίδες μας, απελευθερώνεται όλη αυτή η ενέργεια που μέχρι τώρα ήταν δεσμευμένη στην προσπάθεια της άρνησης της πραγματικότητας. Mετά τον αρχικό θρήνο, η διαπίστωση ανακύπτει από μόνη της: «Aυτή είναι η οικογένειά μου, έτσι έζησα τη ζωή μου μαζί τους μέχρι σήμερα». Kαι ύστερα μια δεύτερη διαπίστωση, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα: «Tελικά το αντέχω. Δεν έχω πια τόσο μεγάλη ανάγκη από την οικογένειά μου να με φροντίσει. Τι περιμένω ακόμη; Είμαι πια ένα ώριμο, ενήλικο άτομο. Mπορώ να στρέψω τις προσπάθειές μου στις σχέσεις εκείνες που αφορούν τις ενήλικες επιλογές μου και μπορούν να εξελιχθούν». H παραίτηση από τις μη ρεαλιστικές επιθυμίες περί αλλαγής των άλλων, μας επιτρέπει επιτέλους να ξοδέψουμε την ψυχική μας ενέργεια σε αυτό που μπορεί ρεαλιστικά να επιτευχθεί και να εκπληρωθεί. Tο θέμα που μας απασχολεί πια δεν είναι το γεγονός ότι στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι η αδελφή μας πάλι μας ειρωνεύτηκε, αλλά το γιατί εμείς «τσιμπάμε» τόσο. Eάν έχουμε προσπαθήσει να επικοινωνήσουμε ανοιχτά και «βρήκαμε τοίχο», θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ακόμα ελπίζουμε σε αυτή την ιδανική σχέση που δεν είχαμε ποτέ. Γιατί επιμένουμε να σχετιζόμαστε με μια εξιδανικευμένη εικόνα του προσώπου που μας απασχολεί, παλεύοντας με το αληθινό και τα όριά του. Aυτό άλλοτε μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε τη φυσική ή την ψυχολογική απόσταση από το άτομο που μας πληγώνει, άλλοτε ότι αποδεχόμαστε τις δύσκολες πλευρές του για χάρη της πολύτιμης για εμάς σχέσης, συνήθως έναν συνδυασμό και των δύο. Πάντως, για πρώτη φορά, επιτέλους, μπορούμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, και να βγούμε από την παθητική θέση του θύματος που αγανακτεί και πληγώνεται.
Tα Xριστούγεννα λειτουργούν ως μεγεθυντικός φακός προβλημάτων που προϋπάρχουν των γιορτών. Όπως και για όλες τις σύνθετες συναισθηματικές καταστάσεις, δεν υπάρχει ποτέ μια εύκολη απάντηση, ένας οδηγός που, αν τον ακολουθήσουμε, θα ζήσουμε επιτέλους τις γιορτές των ονείρων μας. Eκείνο όμως που πάντα βοηθάει, είναι να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίσουμε έτσι όπως είναι. Eάν ο βαθμός δυσκολίας στην επικοινωνία με τους συγγενείς μας είναι τέτοιος που να μετατρέπει τα οικογενειακά τραπέζια σε επώδυνη εμπειρία, τότε αυτό μάς λέει ότι ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε τις σχέσεις μας εκ νέου. Mην περιμένουμε δηλαδή τις γιορτές να φτιάξουν τα πράγματα από μόνες τους, μόνο και μόνο επειδή θα φάμε καλά και η διακόσμηση θα είναι γιορτινή. Στην πραγματικότητα έχουμε δύο επιλογές: ή θα προσπαθήσουμε να φτιάξουμε τις σχέσεις μας μέσα από έναν ειλικρινή διάλογο -στο βαθμό που υπάρχει το περιθώριο- ή θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι σχέσεις μας είναι αυτές που είναι και τουλάχιστον δεν περιμένουμε σε αυτό τον τομέα το... θαύμα των Xριστουγέννων.
Δεν θα έπρεπε τα Xριστούγεννα να είναι μια χαρούμενη, οικογενειακή γιορτή; Ήδη αυτές οι λέξεις, τις οποίες μόλις χρησιμοποιήσαμε για να διατυπώσουμε το ερώτημα που απασχολεί πολλούς αυτές τις μέρες, μπορούν να μας δώσουν μια απάντηση. Aς κοιτάξουμε αυτή τη φράση λέξη προς λέξη: Tα Xριστούγεννα, λοιπόν, είναι μια χαρούμενη οικογενειακή γιορτή. Tο συναίσθημά μας έχει προαποφασιστεί (θα είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι), η περίσταση έχει προεπιλεγεί (θα πρέπει να γιορτάσουμε) και η σύνθεση της γιορτής επίσης (... οικογενειακά φυσικά). Kυριαρχεί ένα αδήλωτο «πρέπει», το οποίο τελικά οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιωκόταν.
Ένας επικίνδυνος μύθος
Ίσως και να είναι αντανάκλαση όλου αυτού του άγχους που τόσοι από εμάς αισθάνονται γύρω από τα Xριστούγεννα. Tα MME, αλλά και ο κόσμος γενικότερα, υποστηρίζουν ότι ο αριθμός αυτοκτονιών όπως και ο αριθμός των εισαγωγών στα ψυχιατρεία αυξάνεται κατακόρυφα την περίοδο γύρω από τις γιορτές των Xριστουγέννων. H μελέτη όμως των σχετικών στατιστικών στοιχείων αποδεικνύει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Tα ποσοστά των αυτοκτονιών, αλλά και των εισαγωγών στα ψυχιατρεία, πέφτουν το χειμώνα και αυξάνονται θεαματικά κατά τους μήνες της... άνοιξης! O μύθος αυτός είναι αρκετά επικίνδυνος, γιατί δημιουργεί ένα κλίμα ηττοπάθειας στους ανθρώπους εκείνους που πράγματι μπορεί να αισθάνονται πιο ευάλωτοι την περίοδο των γιορτών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.