Θεωρητικά ο καρκίνος προοριζόταν για τον "επίλογο" του
Jack Ramsay. Ο "Dr. Jack", ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία
του ΝΒΑ, όμως, αποφάσισε να πολεμήσει, να νικήσει (σήμερα όχι για
πάντα, όπως λέει) και να κάνει την ασθένεια τον πρόλογο του
συναρπαστικού βιβλίου του.
Η ελληνική έκδοση του ΝΒΑ σας παρουσιάζει την αρχή του βιβλίου του Hall-of-Famer προπονητή και νυν σχολιαστή του ESPN ("Dr. Jack on winning basketball") στο οποίο υπογραμμίζει ότι αυτά που του έμαθε το μπάσκετ, τον βοήθησαν όχι απλά να μην τα παρατήσει, αλλά να "κοουτσάρει" με επιτυχία τον εαυτό του στον πιο δύσκολο αγώνα της ζωής του.
Ο θρύλος της προπονητικής Dr. Jack Ramsey εξέδωσε το νέο του βιβλίο "Dr. Jack on winning basketball" (ο "Δρ. Τζακ για το νικηφόρο μπάσκετ") στο οποίο περιγράφει την καριέρα του, αλλά και τη μάχη του με τον καρκίνο.
Ο νυν σχολιαστής του ESPN αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο στο πως η νοοτροπία του από το άθλημα, τον βοήθησε να προπορεύεται στον 12χρονο αγώνα του με την αρρώστια, να μην τα παρατάει και να συνεχίσει να αγωνίζεται...
Αναλυτικά ο πρόλογος του βιβλίου:
"Ο καρκίνος είναι η πιο άσχημη, φοβιστική και τρομακτική λέξη. Με ποια ιδιότητα λέω κάτι τέτοιο; Πάλεψα ένας-εναντίον-ενός με διαφορετικές μορφές αυτού μοχθηρού διαβόλου. Και...
Αυτό υποτίθεται ότι είναι ένα βιβλίο για το μπάσκετ, όχι για τον καρκίνο. Σωστά. Πολύ σωστά. Αλλά σκεφτείτε μαζί μου λίγο. Θέλω να τονίσω πως η μακρά ζωή μου στο μπάσκετ με βοήθησε να αντιμετωπίσω επιτυχώς κάτι άλλο. Αλλά για να το κάνω αυτό, πρέπει να σας πω και τις πλούσιες αναμνήσεις μου από το άθλημα που αγαπώ...
"Ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσω μόνος μου"
... Στα 37 χρόνια μου στους πάγκους πέρασα αρκετές σωματικές και πνευματικές κακουχίες. Δύσκολο να αποτυπώσει κανείς το άγχος του προπονητή σε γυμνασιακό, κολεγιακό ή επαγγελματικό επίπεδο. Ωστόσο, δεν μετανιώνω ούτε για ένα λεπτό που πέρασα πίσω από τις πλάγιες γραμμές υπηρετώντας το παιχνίδι στο οποίο αφοσιώθηκα.
Το 1999, όμως, σε έναν έλεγχο ρουτίνας ανακάλυψα ότι πάσχω από καρκίνο του προστάτη. Ήταν -ευτυχώς- σε πρώιμο στάδιο και μετά από μια ραδιοθεραπεία ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι το ξεπέρασα. Κανόνισα τότε τις θεραπείας ανάλογα με το επαγγελματικό μου πρόγραμμα και δεν έχασα ούτε ένα παιχνίδι ως σχολιαστής για τους Miami Heat.
Δεν είπα σε κανέναν για την κατάσταση μου, ούτε καν στην οικογένεια μου. Γιατί να τους τρομάξω; Ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσω τον καρκίνο (τον "Big C" όπως γράφει) μόνος μου. Προσπάθησα να ζήσω όπως πριν. Έτρεχα, κολυμπούσα, δούλευα κανονικά. Απλά ένιωθα λίγο πιο κουρασμένος τις ημέρες που έκανα θεραπεία, αλλά κατά άλλα ήμουν καλά. Κι οι πιο πρόσφατες εξετάσεις το φθινόπωρο του 2010 δείχνουν ότι είμαι "καθαρός".
"Τα λόγια που θυμάμαι σαν χθες"
Αλλά τον Οκτώβρη του 2004 αντιμετώπισα τον πιο δύσκολο εχθρό που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου, τον καρκίνο του μελανώματος. Ξεκίνησε με τρία μικρά σημάδια κάτω από το δέρμα στο αριστερό μου πόδι. Αλλά επειδή έτρεχα πολλές φορές ξυπόλητος στο Νιου Τζέρσεϊ υπέθεσα ότι απλά μου μπήκαν αγκάθια. Αλλά τα σημάδια δεν έφευγαν κι έτσι πήγα για εξετάσεις στον δερματολόγο μου τον Dr. Jerry Lugo, ο οποίος αποφάσισα να κάνω αμέσως βιοψία "για να είμαστε σίγουροι". Δύο ημέρες μετά με πήρε για να μου πει τα αποτελέσματα: "μελάνωμα".
Τότε είχα χάσει έναν κοντινό μου φίλο από μελάνωμα κι έτσι τον ρώτησα: "είναι θανατική καταδίκη, έτσι δεν είναι γιατρέ;". Απάντησε γρήγορα σε μια πρόταση που τη θυμάμαι σαν να 'ταν χθες. "Όχι, όχι, Jack. Πολλοί ζουν με αυτό ως και τρία χρόνια".
Τρία χρόνια;
Μου πρότεινε να δω τον Dr. David Ritter στη Φλόριντα, έναν χειρούργο ογκολόγο, που μετά από εξετάσεις διαπίστωσε ότι το μελάνωμα έχει εξαπλοθεί στην αριστερή μου γάμπα. Δεν ήταν ένα καλό σημάδι.
Υποβλήθηκε μετά από τρεις ημέρες σε εγχείριση για να αφαιρεθούν τα μελανώματα από το πόδι μου. Όταν ξύπνησα από την αναισθησία ο γιαρός μου είπε ότι είχαν αφαιρέσει κομμάτια κρέατος, ενώ είχαν πάρει αδένες από τη βουβωνική χώρα και τη σπονδυλική στήλη για νέες εξετάσεις. Έφυγα με πατερίτσες. Με πήρε με το αυτοκίνητο του ένας φίλος μου. Ένιωθα καλά. Όχι υπέροχα, αλλά καλά. Τουλάχιστον το είχαν βρει εγκαίρως και έβγαλαν αυτά τα αναθεματισμένα πράγματα από το πόδι μου.
Μερικές ημέρες αργότερα ήρθαν κι άλλα άσχημα νέα: βρήκαν μελάνωμα σε έναν από τους λεμφαδένες...
"Αν χάσω το πόδι μου, μην με ξυπνήσετε"
... "Ξέρω ποιος είστε. Dr. Jack" μου είπε ο νέος γιατρός όταν συστηθήκαμε. "Σας ακούω πολλές φορές στα παιχνίδια του ΝΒΑ. Πρέπει να σας κάνουμε γρήγορα καλά". Με ενημέρωσε για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μια βαριά χημειοθεραπεία, με την οποία θα μου βάζουν φάρμακο από μια αρτηρία του δεξιού ποδιού, για να κυκλοφορήσει και να σκοτώσει οτιδήποτε κακό υπάρχει. Επίσης θα αφαιρούσαν όλους τους λεμφαδένες για εξετάσεις.
Οκ, εντάξει. Ας τελειώνουμε. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα.
Την επόμενη βδομάδα ο Dr. Ross ήρθε στο δωμάτιο μου. Για μια κουβέντα πριν από το παιχνίδι, σκέφτηκα. Γιατί όχι; Ένιωθα σίγουρος. Μετά μου είπε ότι υπάρχει 2% πιθανότητα να χάσω το πόδι μου.
Τι πράγμα;
"Κοιτάξτε Dr. Ross. Αν είναι να μου κόψετε το πόδι, μην με ξυπνήσετε". Δεν μπορούσα να μιλήσω πιο σοβαρά. Μετά την επέμβαση όταν ξύπνησα από την αναισθησία, το πρώτο πράγμα που έκανε όταν συνήλθα από τον γλυκό, ομιχλώδες όνειρο ήταν να κουνήσω το χέρι μου για να δω αν το πόδι μου ήταν εκεί όπου έπρεπε να είναι.
Ήταν εκεί.
"Είσαι η οικογένεια μου"
Αυτή τη φορά έμεινα στο νοσοκομείο για εννιά μέρες. Είχα 6 χορηγήσεις από την αριστερή μεριά του σώματος μου σε τρεις βδομάδες. Μια από αυτές μου άφησε αρκετές πληγές σε μυς και νεύρα. Έτσι ακόμη και μια προσπάθεια να αλλάξω πλευρό ήταν αρκετά επίπονη. Ο Dr. Ross με επισκεπτόταν τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Όταν τον ρώτησα αν έχει οικογένεια μου απάντησε: "Έχω, Dr. Jack. Εσύ είσαι η οικογένεια μου".
Του έκανα πλάκα ότι λέει τα ίδια σε όλους τους ασθενείς. Αλλά ξέρεις κάτι; Είμαι σίγουρος ότι το κάνει. Κι ότι το εννοεί. Τόσο αφοσιωμένος είναι σε αυτό που κάνει...
Το στοίχημα των γενεθλίων με τα push-ups
... Τον Ιανούαριο του 2005 έκαναν την πρώτη μου μετάδοση για το ραδιόφωνο του ESPN στο Ορλάντο. Πνευματικά ήμουν υπέροχα. Αλλά σωματικά, όχι. Το αριστερό μου πόδι ήταν πρησμένο και δεν μπορούσα να φορέσω ούτε παπούτσι. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να γυμναστώ όπως συνήθιζα. Δεν μπορούσα να τρέξω λόγω των πόνων στο πόδι, ούτε να κολυμπήσω λόγω των πληγών.
Πέρασε 1 1/2 χρόνος για να επιστρέψω σε σωματική άσκηση. Μερικά χρόνια πριν είχα θέσει έναν στόχο: να κάνω την ημέρα των γενεθλίων μου τόσα push-ups όσα και τα χρόνια μου. Το 2007, όταν έγινα 82, δεν τα κατάφερε. Έμεινα στα 78. Ελπίζω όμως το 2012 να ξεκινήσω νέο σερί με 87 επαναλήψεις!
... Τον Μάρτιο του 2006 έκανα άλλο ένα καθιερωμένο τσεκ-απ. Μου έκαναν αξονική για να διαπιστωθεί αν το μελάνωμα έχει εξαπλωθεί. Άλλο ένα τεστ ρουτίνας; ΟΚ, εντάξει, ας τελειώνουμε μ' αυτό πριν τα πλέι-οφ.
Κι άλλα άσχημα νέα. Για την ακρίβεια ΠΟΛΥ άσχημα νέα. Είχα μελανώματα και στα δύο πνευμόνια.
Τον Απρίλιο δέχτηκα να πάρω μέρος σε μια πειραματική θεραπεία, καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα για επέμβαση, επειδή τα μελανώματα είχαν εξαπλωθεί. Θα χρειαζόταν να ταξιδεύω στο Χιούστον για να κάνω δίωρες θεραπείες. Στην αρχή τα αποτελέσματα ήταν ενθαρυντικά. Οι όγκοι έγιναν μικρότεροι και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Αλλά τον Νοέμβριο οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχω όγκο και στον εγκέφαλο, ενώ είχαν εμφανιστεί και νέοι όγκοι στους πνεύμονες.
Γαμώτο!
Ο ένας στους 20.000
Επόμενη στάση: η Βοστόνη κι ο Dr. Jay Loeffler, που είχε αναπτύξει μια διαδικασία κατά την οποία ισχυρές ακτινοβολίες στόχευαν άμεσα τον όγκο στο κεφάλι για να τον καταστρέψουν.
Τον Ιανουάριο του 2007 μου έβαλαν ένα μεταλλικό στεφάνι στο κεφάλι με τέσσερις βίδες για να μην κουνιέμαι καθόλου όταν με ξάπλωναν στο κρεβάτι. Μετά από μια σύντομη περίοδο θεραπείας ο γιατρός μου είπε τα καλά νέα: "ο όγκος εξαφανίστηκε και δεν πρόκειται να εμφανιστεί ξανά. Μπορεί να αποκτήσετε άλλους, αλλά αυτός έφυγε για πάντα".
Μου άρεσαν αυτά τα νέα, αλλά δύο μήνες μετά επέστρεψα στη Βοστόνη για την ίδια θεραπεία. Είχε εμφανιστεί άλλος όγκος στον εγκέφαλο. Η διαδικασία μου φάνηκε ευκολότερη, ίσως γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά. Ίσως γιατί είχα την αυτοπεποίθηση από την προηγούμενη επιτυχία. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ αυτά τα ταξίδια στη Βοστόνη, χωρίς να κάνω τον σχολιασμό των αγώνων των Celtics ήταν κουραστικά.
Εν τω μεταξύ μου έδιναν ένα καινούργιο φάρμακο το "Temodar", για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να εμφανιστούν νέοι όγκοι στο κεφάλι μου. Τότε όμως έγινε το πιο ασυνήθιστο πράγμα! Το Temodar όχι μόνο πέτυχε το σκοπό του, αλλά έκανε και τους όγκους στους πνεύμονες μου να εξαφανιστούν. Μου είχαν πει ότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο ήταν 1 στις 20.000! Το καλοκαίρι του 2010 οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν έχω όγκο στο σώμα μου.
"Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη 'θαύμα' πολύ συχνά, αλλά αυτό ίσως να είναι ένα" μου είχε πει ο Dr. Nakfoor.
"Το αντιμετώπισα σαν να ήταν αγώνας"
Αντιμετώπισα τον καρκίνο σαν να προετοιμαζόμουν για έναν δύσκολο αντίπαλο. Έκανα "σκάουτινγκ", μαθαίνοντας όσα περισσότερα μπορώ για το μελάνωμα. Πήρα έναν ιατρικό τιμ "προπονητών", που ήταν ειδικοί σε συγκεκριμένες μορφές της ασθένειας. Ακολούθησαν το "πλάνο", αλλά έκανα και προσαρμογές την ώρα του "αγώνα" ανάλογα με τις εξελίξεις.
Χρησιμοποίηση πολύ τα στατιστικά, έμαθα να διαβάζω τις εξετάσεις και τις αιματολογικές αναλύσεις, για να σιγουρευτώ ότι το σώμα μου διαχειριζόταν με τον σωστό τροπο τη χημειοθεραπεία, χωρίς να ζημιωθεί.
Για να κερδίσεις, πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για να κερδίσει. Πρέπει να είσαι έτοιμος. Δεν μπορείς να περιμένεις τη νίκη απλά να έρθει. Αυτό ζητούσα από τους παίκτες στα παιχνίδια, αυτό ζητούσα από τον εαυτό μου όταν πάλευα με τον καρκίνο.
Γνωρίζοντας ότι χρησιμοποιήσω πατερίτσες μετά τις επεμβάσεις, έκαναν προπόνηση από πριν. Έκανα κοιλιακούς στο κρεβάτι, έβαζα στόχους όταν περπατούσα με τις πατερίτσες. Ένα γύρο, δύο γύρους, τρεις γύρους στον όροφο. Για να αποκτήσω αντοχή.
Έκανα ισομετρικές ασκήσεις για τον κορμό και τα χέρια. Ποτέ δεν σταμάτησα να πιέζω τον εαυτό μου. Ούτε "χαλάρωσα" σε ότι αφορά το πρόγραμμα αποθεραπείας, ακόμη κι όταν χρειαζόταν να σταματώ κάθε 2-3 βήματα για να βρω ξανά την ανάσα μου.
Εμπιστοσύνη...
Μια σημαντική αρετή στο μπάσκετ είναι η "πρόβλεψη". Οι καλύτεροι παίκτες "βλέπουν" καταστάσεις πριν αυτές συμβούν, οπότε προετοιμάζονται για να αποκτήσουν το πλεονέκτημα όταν αυτές διαδραματιστούν.
Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανα εξετάσεις. Έβλεπα τον εαυτό μου να πετυχαίνει τους στόχους του. Όταν έγινα και πάλι δυνατός., έβλεπα τον εαυτό μου να περπατάει μόνος του, να κάνει τζόγκινγκ, να κολυμπάει, να παίζει γκολφ.
Οι καλύτεροι παίκτες έχουν εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες τους. Ξέρουν ότι το μπάσκετ δεν είναι ατομικό άθλημα. Αυτή η αυτοπεποίθηση βγάζει το καλύτερο από τον καθένα. Είχα τυφλή πίστη στους γιατρούς μου. Δεν ήταν μόνο απίστευτα ικανοί, αλλά νοιαζόντουσαν και για μένα, αλλά και για τον κάθε ασθενή τους σαν να ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή τους. Αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι μπορούσα να κερδίσω τη μάχη.
Ποτέ δεν σκέφτηκα την ήττα. Ούτε μια φορά. Ποτέ δεν άφησα την αμφιβολία να τρυπώσει μέσα μου. Όταν ερχόντουσαν οι προκλήσεις ενώπιον μου, πάντα ρωτούσα "τι μπορώ να κάνω". Όταν οι γιατροί μου έδειχναν το σχέδιο, το ακολουθούσα με όλο μου το είναι.
"Πολύτιμη η ζωή για να μην παλέψουμε"
Αλλά πρέπει να καταλάβετε κάτι: η δέσμευση μου στο να ζω το παρόν, με υποχρεώνει να μην πω ποτέ ότι νίκησαν τον καρκίνο. Το να κάνω κάτι τέτοιο είναι σαν να ζω στο αύριο. Το μελάνωμα είναι ένας απρόβλεπτος αντίπαλος, που δεν σε αφήνει να κάνεις προβλέψεις. Αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι δεν πρόκειται ποτέ να παραδοθώ. Η ζωή είναι πολύτιμη για να την αφήσουμε χωρίς να δώσουμε ότι έχουμε.
Τώρα τι ακριβώς περιμένετε διαβάζοντας ένα βιβλίο από έναν τύπο εθισμένο στο μπάσκετ; Μην ανησυχείτε δεν θα διαβάσετε για τον καρκίνο. Είνια μια λέξη που δεν θα την συναντήσετε ξανά από δω και μπρος. Είναι ένα βιβλίο για το μπάσκετ. Έχει να κάνει με τις συμπεριφορές, τις μεθόδους και τις αξίες των ανθρώπων που συνάντησα τα τελευταία 70 χρόνια παίζοντας, προπονώντας ή μεταδίδοντας, αλλά για το πως οι απίστευτα πλούσιες εμπειρίες ζωής με οδηγούν σε αυτή τη μεγαλύτερη εκτός γηπέδων πρόκληση της ζωής μου.
Είχα πραγματικά εκπληκτική ιατρική περίθαλψη από μια ομάδα αφοσιωμένων ανδρών και γυναικών. Ποτέ δεν θα μπορέσω να τους ευχαριστήσω επαρκώς. Αλλά πιστευώ από τα βάθη της καρδιάς μου, αλλά δεν υπήρχε το μπάσκετ στη ζωή μου για να αντλήσω δύναμη από εκεί, θα ήμουν νεκρός τώρα.
ΟΚ;
Οπότε ας αρχίσουμε. Ένα, δύο, τρία... Νίκη!
*Ο Jack Ramsay ή Dr. Jack (απέκτησε διδακτορικό από το πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1963) ξεκίνησε την καριέρα του το 1955 στην ομάδα της καρδιάς του, το κολέγιο Saint Joseph's. Έμεινε στους Jayhawks (σ.σ την ομάδα του Πατ Καλάθη) ως το 1966. Στη συνέχεια διατέλεσε για δύο χρόνια general manager των Philadeplhia 76ers κατακτώντας έναν τίτλο. Προπόνησε την ίδια ομάδα από το 1968 ως το 1972. Στη συνέχεια "μετακόμισε" στους Buffalo Braves. Από το 1976 και για μια 10ετία ανέλαβε τα ηνία των Portaland Blazers, όπου κατέκτησε από την πρώτη κιόλας χρονιά του τον τίτλο (ένας και μοναδικός στην ιστορία της ομάδας) του ΝΒΑ. Τέλειωσε την καριέρα του μετά από μια 3ετία (1986-1988) στους Indiana Pacers. Είχε συνολικά 864 νίκες στην καριέρα του. Το 1992 επιλέχτηκε στο Hall-of-Fame, ενώ το 1966 ψηφίστηκε ως ένας από τους 10 κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ΝΒΑ!
nba.sport24.gr
Η ελληνική έκδοση του ΝΒΑ σας παρουσιάζει την αρχή του βιβλίου του Hall-of-Famer προπονητή και νυν σχολιαστή του ESPN ("Dr. Jack on winning basketball") στο οποίο υπογραμμίζει ότι αυτά που του έμαθε το μπάσκετ, τον βοήθησαν όχι απλά να μην τα παρατήσει, αλλά να "κοουτσάρει" με επιτυχία τον εαυτό του στον πιο δύσκολο αγώνα της ζωής του.
Ο θρύλος της προπονητικής Dr. Jack Ramsey εξέδωσε το νέο του βιβλίο "Dr. Jack on winning basketball" (ο "Δρ. Τζακ για το νικηφόρο μπάσκετ") στο οποίο περιγράφει την καριέρα του, αλλά και τη μάχη του με τον καρκίνο.
Ο νυν σχολιαστής του ESPN αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο στο πως η νοοτροπία του από το άθλημα, τον βοήθησε να προπορεύεται στον 12χρονο αγώνα του με την αρρώστια, να μην τα παρατάει και να συνεχίσει να αγωνίζεται...
Αναλυτικά ο πρόλογος του βιβλίου:
"Ο καρκίνος είναι η πιο άσχημη, φοβιστική και τρομακτική λέξη. Με ποια ιδιότητα λέω κάτι τέτοιο; Πάλεψα ένας-εναντίον-ενός με διαφορετικές μορφές αυτού μοχθηρού διαβόλου. Και...
Αυτό υποτίθεται ότι είναι ένα βιβλίο για το μπάσκετ, όχι για τον καρκίνο. Σωστά. Πολύ σωστά. Αλλά σκεφτείτε μαζί μου λίγο. Θέλω να τονίσω πως η μακρά ζωή μου στο μπάσκετ με βοήθησε να αντιμετωπίσω επιτυχώς κάτι άλλο. Αλλά για να το κάνω αυτό, πρέπει να σας πω και τις πλούσιες αναμνήσεις μου από το άθλημα που αγαπώ...
"Ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσω μόνος μου"
... Στα 37 χρόνια μου στους πάγκους πέρασα αρκετές σωματικές και πνευματικές κακουχίες. Δύσκολο να αποτυπώσει κανείς το άγχος του προπονητή σε γυμνασιακό, κολεγιακό ή επαγγελματικό επίπεδο. Ωστόσο, δεν μετανιώνω ούτε για ένα λεπτό που πέρασα πίσω από τις πλάγιες γραμμές υπηρετώντας το παιχνίδι στο οποίο αφοσιώθηκα.
Το 1999, όμως, σε έναν έλεγχο ρουτίνας ανακάλυψα ότι πάσχω από καρκίνο του προστάτη. Ήταν -ευτυχώς- σε πρώιμο στάδιο και μετά από μια ραδιοθεραπεία ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι το ξεπέρασα. Κανόνισα τότε τις θεραπείας ανάλογα με το επαγγελματικό μου πρόγραμμα και δεν έχασα ούτε ένα παιχνίδι ως σχολιαστής για τους Miami Heat.
Δεν είπα σε κανέναν για την κατάσταση μου, ούτε καν στην οικογένεια μου. Γιατί να τους τρομάξω; Ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσω τον καρκίνο (τον "Big C" όπως γράφει) μόνος μου. Προσπάθησα να ζήσω όπως πριν. Έτρεχα, κολυμπούσα, δούλευα κανονικά. Απλά ένιωθα λίγο πιο κουρασμένος τις ημέρες που έκανα θεραπεία, αλλά κατά άλλα ήμουν καλά. Κι οι πιο πρόσφατες εξετάσεις το φθινόπωρο του 2010 δείχνουν ότι είμαι "καθαρός".
"Τα λόγια που θυμάμαι σαν χθες"
Αλλά τον Οκτώβρη του 2004 αντιμετώπισα τον πιο δύσκολο εχθρό που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου, τον καρκίνο του μελανώματος. Ξεκίνησε με τρία μικρά σημάδια κάτω από το δέρμα στο αριστερό μου πόδι. Αλλά επειδή έτρεχα πολλές φορές ξυπόλητος στο Νιου Τζέρσεϊ υπέθεσα ότι απλά μου μπήκαν αγκάθια. Αλλά τα σημάδια δεν έφευγαν κι έτσι πήγα για εξετάσεις στον δερματολόγο μου τον Dr. Jerry Lugo, ο οποίος αποφάσισα να κάνω αμέσως βιοψία "για να είμαστε σίγουροι". Δύο ημέρες μετά με πήρε για να μου πει τα αποτελέσματα: "μελάνωμα".
Τότε είχα χάσει έναν κοντινό μου φίλο από μελάνωμα κι έτσι τον ρώτησα: "είναι θανατική καταδίκη, έτσι δεν είναι γιατρέ;". Απάντησε γρήγορα σε μια πρόταση που τη θυμάμαι σαν να 'ταν χθες. "Όχι, όχι, Jack. Πολλοί ζουν με αυτό ως και τρία χρόνια".
Τρία χρόνια;
Μου πρότεινε να δω τον Dr. David Ritter στη Φλόριντα, έναν χειρούργο ογκολόγο, που μετά από εξετάσεις διαπίστωσε ότι το μελάνωμα έχει εξαπλοθεί στην αριστερή μου γάμπα. Δεν ήταν ένα καλό σημάδι.
Υποβλήθηκε μετά από τρεις ημέρες σε εγχείριση για να αφαιρεθούν τα μελανώματα από το πόδι μου. Όταν ξύπνησα από την αναισθησία ο γιαρός μου είπε ότι είχαν αφαιρέσει κομμάτια κρέατος, ενώ είχαν πάρει αδένες από τη βουβωνική χώρα και τη σπονδυλική στήλη για νέες εξετάσεις. Έφυγα με πατερίτσες. Με πήρε με το αυτοκίνητο του ένας φίλος μου. Ένιωθα καλά. Όχι υπέροχα, αλλά καλά. Τουλάχιστον το είχαν βρει εγκαίρως και έβγαλαν αυτά τα αναθεματισμένα πράγματα από το πόδι μου.
Μερικές ημέρες αργότερα ήρθαν κι άλλα άσχημα νέα: βρήκαν μελάνωμα σε έναν από τους λεμφαδένες...
"Αν χάσω το πόδι μου, μην με ξυπνήσετε"
... "Ξέρω ποιος είστε. Dr. Jack" μου είπε ο νέος γιατρός όταν συστηθήκαμε. "Σας ακούω πολλές φορές στα παιχνίδια του ΝΒΑ. Πρέπει να σας κάνουμε γρήγορα καλά". Με ενημέρωσε για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μια βαριά χημειοθεραπεία, με την οποία θα μου βάζουν φάρμακο από μια αρτηρία του δεξιού ποδιού, για να κυκλοφορήσει και να σκοτώσει οτιδήποτε κακό υπάρχει. Επίσης θα αφαιρούσαν όλους τους λεμφαδένες για εξετάσεις.
Οκ, εντάξει. Ας τελειώνουμε. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα.
Την επόμενη βδομάδα ο Dr. Ross ήρθε στο δωμάτιο μου. Για μια κουβέντα πριν από το παιχνίδι, σκέφτηκα. Γιατί όχι; Ένιωθα σίγουρος. Μετά μου είπε ότι υπάρχει 2% πιθανότητα να χάσω το πόδι μου.
Τι πράγμα;
"Κοιτάξτε Dr. Ross. Αν είναι να μου κόψετε το πόδι, μην με ξυπνήσετε". Δεν μπορούσα να μιλήσω πιο σοβαρά. Μετά την επέμβαση όταν ξύπνησα από την αναισθησία, το πρώτο πράγμα που έκανε όταν συνήλθα από τον γλυκό, ομιχλώδες όνειρο ήταν να κουνήσω το χέρι μου για να δω αν το πόδι μου ήταν εκεί όπου έπρεπε να είναι.
Ήταν εκεί.
"Είσαι η οικογένεια μου"
Αυτή τη φορά έμεινα στο νοσοκομείο για εννιά μέρες. Είχα 6 χορηγήσεις από την αριστερή μεριά του σώματος μου σε τρεις βδομάδες. Μια από αυτές μου άφησε αρκετές πληγές σε μυς και νεύρα. Έτσι ακόμη και μια προσπάθεια να αλλάξω πλευρό ήταν αρκετά επίπονη. Ο Dr. Ross με επισκεπτόταν τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Όταν τον ρώτησα αν έχει οικογένεια μου απάντησε: "Έχω, Dr. Jack. Εσύ είσαι η οικογένεια μου".
Του έκανα πλάκα ότι λέει τα ίδια σε όλους τους ασθενείς. Αλλά ξέρεις κάτι; Είμαι σίγουρος ότι το κάνει. Κι ότι το εννοεί. Τόσο αφοσιωμένος είναι σε αυτό που κάνει...
Το στοίχημα των γενεθλίων με τα push-ups
... Τον Ιανούαριο του 2005 έκαναν την πρώτη μου μετάδοση για το ραδιόφωνο του ESPN στο Ορλάντο. Πνευματικά ήμουν υπέροχα. Αλλά σωματικά, όχι. Το αριστερό μου πόδι ήταν πρησμένο και δεν μπορούσα να φορέσω ούτε παπούτσι. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να γυμναστώ όπως συνήθιζα. Δεν μπορούσα να τρέξω λόγω των πόνων στο πόδι, ούτε να κολυμπήσω λόγω των πληγών.
Πέρασε 1 1/2 χρόνος για να επιστρέψω σε σωματική άσκηση. Μερικά χρόνια πριν είχα θέσει έναν στόχο: να κάνω την ημέρα των γενεθλίων μου τόσα push-ups όσα και τα χρόνια μου. Το 2007, όταν έγινα 82, δεν τα κατάφερε. Έμεινα στα 78. Ελπίζω όμως το 2012 να ξεκινήσω νέο σερί με 87 επαναλήψεις!
... Τον Μάρτιο του 2006 έκανα άλλο ένα καθιερωμένο τσεκ-απ. Μου έκαναν αξονική για να διαπιστωθεί αν το μελάνωμα έχει εξαπλωθεί. Άλλο ένα τεστ ρουτίνας; ΟΚ, εντάξει, ας τελειώνουμε μ' αυτό πριν τα πλέι-οφ.
Κι άλλα άσχημα νέα. Για την ακρίβεια ΠΟΛΥ άσχημα νέα. Είχα μελανώματα και στα δύο πνευμόνια.
Τον Απρίλιο δέχτηκα να πάρω μέρος σε μια πειραματική θεραπεία, καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα για επέμβαση, επειδή τα μελανώματα είχαν εξαπλωθεί. Θα χρειαζόταν να ταξιδεύω στο Χιούστον για να κάνω δίωρες θεραπείες. Στην αρχή τα αποτελέσματα ήταν ενθαρυντικά. Οι όγκοι έγιναν μικρότεροι και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Αλλά τον Νοέμβριο οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχω όγκο και στον εγκέφαλο, ενώ είχαν εμφανιστεί και νέοι όγκοι στους πνεύμονες.
Γαμώτο!
Ο ένας στους 20.000
Επόμενη στάση: η Βοστόνη κι ο Dr. Jay Loeffler, που είχε αναπτύξει μια διαδικασία κατά την οποία ισχυρές ακτινοβολίες στόχευαν άμεσα τον όγκο στο κεφάλι για να τον καταστρέψουν.
Τον Ιανουάριο του 2007 μου έβαλαν ένα μεταλλικό στεφάνι στο κεφάλι με τέσσερις βίδες για να μην κουνιέμαι καθόλου όταν με ξάπλωναν στο κρεβάτι. Μετά από μια σύντομη περίοδο θεραπείας ο γιατρός μου είπε τα καλά νέα: "ο όγκος εξαφανίστηκε και δεν πρόκειται να εμφανιστεί ξανά. Μπορεί να αποκτήσετε άλλους, αλλά αυτός έφυγε για πάντα".
Μου άρεσαν αυτά τα νέα, αλλά δύο μήνες μετά επέστρεψα στη Βοστόνη για την ίδια θεραπεία. Είχε εμφανιστεί άλλος όγκος στον εγκέφαλο. Η διαδικασία μου φάνηκε ευκολότερη, ίσως γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά. Ίσως γιατί είχα την αυτοπεποίθηση από την προηγούμενη επιτυχία. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ αυτά τα ταξίδια στη Βοστόνη, χωρίς να κάνω τον σχολιασμό των αγώνων των Celtics ήταν κουραστικά.
Εν τω μεταξύ μου έδιναν ένα καινούργιο φάρμακο το "Temodar", για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να εμφανιστούν νέοι όγκοι στο κεφάλι μου. Τότε όμως έγινε το πιο ασυνήθιστο πράγμα! Το Temodar όχι μόνο πέτυχε το σκοπό του, αλλά έκανε και τους όγκους στους πνεύμονες μου να εξαφανιστούν. Μου είχαν πει ότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο ήταν 1 στις 20.000! Το καλοκαίρι του 2010 οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν έχω όγκο στο σώμα μου.
"Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη 'θαύμα' πολύ συχνά, αλλά αυτό ίσως να είναι ένα" μου είχε πει ο Dr. Nakfoor.
"Το αντιμετώπισα σαν να ήταν αγώνας"
Αντιμετώπισα τον καρκίνο σαν να προετοιμαζόμουν για έναν δύσκολο αντίπαλο. Έκανα "σκάουτινγκ", μαθαίνοντας όσα περισσότερα μπορώ για το μελάνωμα. Πήρα έναν ιατρικό τιμ "προπονητών", που ήταν ειδικοί σε συγκεκριμένες μορφές της ασθένειας. Ακολούθησαν το "πλάνο", αλλά έκανα και προσαρμογές την ώρα του "αγώνα" ανάλογα με τις εξελίξεις.
Χρησιμοποίηση πολύ τα στατιστικά, έμαθα να διαβάζω τις εξετάσεις και τις αιματολογικές αναλύσεις, για να σιγουρευτώ ότι το σώμα μου διαχειριζόταν με τον σωστό τροπο τη χημειοθεραπεία, χωρίς να ζημιωθεί.
Για να κερδίσεις, πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για να κερδίσει. Πρέπει να είσαι έτοιμος. Δεν μπορείς να περιμένεις τη νίκη απλά να έρθει. Αυτό ζητούσα από τους παίκτες στα παιχνίδια, αυτό ζητούσα από τον εαυτό μου όταν πάλευα με τον καρκίνο.
Γνωρίζοντας ότι χρησιμοποιήσω πατερίτσες μετά τις επεμβάσεις, έκαναν προπόνηση από πριν. Έκανα κοιλιακούς στο κρεβάτι, έβαζα στόχους όταν περπατούσα με τις πατερίτσες. Ένα γύρο, δύο γύρους, τρεις γύρους στον όροφο. Για να αποκτήσω αντοχή.
Έκανα ισομετρικές ασκήσεις για τον κορμό και τα χέρια. Ποτέ δεν σταμάτησα να πιέζω τον εαυτό μου. Ούτε "χαλάρωσα" σε ότι αφορά το πρόγραμμα αποθεραπείας, ακόμη κι όταν χρειαζόταν να σταματώ κάθε 2-3 βήματα για να βρω ξανά την ανάσα μου.
Εμπιστοσύνη...
Μια σημαντική αρετή στο μπάσκετ είναι η "πρόβλεψη". Οι καλύτεροι παίκτες "βλέπουν" καταστάσεις πριν αυτές συμβούν, οπότε προετοιμάζονται για να αποκτήσουν το πλεονέκτημα όταν αυτές διαδραματιστούν.
Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανα εξετάσεις. Έβλεπα τον εαυτό μου να πετυχαίνει τους στόχους του. Όταν έγινα και πάλι δυνατός., έβλεπα τον εαυτό μου να περπατάει μόνος του, να κάνει τζόγκινγκ, να κολυμπάει, να παίζει γκολφ.
Οι καλύτεροι παίκτες έχουν εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες τους. Ξέρουν ότι το μπάσκετ δεν είναι ατομικό άθλημα. Αυτή η αυτοπεποίθηση βγάζει το καλύτερο από τον καθένα. Είχα τυφλή πίστη στους γιατρούς μου. Δεν ήταν μόνο απίστευτα ικανοί, αλλά νοιαζόντουσαν και για μένα, αλλά και για τον κάθε ασθενή τους σαν να ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή τους. Αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι μπορούσα να κερδίσω τη μάχη.
Ποτέ δεν σκέφτηκα την ήττα. Ούτε μια φορά. Ποτέ δεν άφησα την αμφιβολία να τρυπώσει μέσα μου. Όταν ερχόντουσαν οι προκλήσεις ενώπιον μου, πάντα ρωτούσα "τι μπορώ να κάνω". Όταν οι γιατροί μου έδειχναν το σχέδιο, το ακολουθούσα με όλο μου το είναι.
"Πολύτιμη η ζωή για να μην παλέψουμε"
Αλλά πρέπει να καταλάβετε κάτι: η δέσμευση μου στο να ζω το παρόν, με υποχρεώνει να μην πω ποτέ ότι νίκησαν τον καρκίνο. Το να κάνω κάτι τέτοιο είναι σαν να ζω στο αύριο. Το μελάνωμα είναι ένας απρόβλεπτος αντίπαλος, που δεν σε αφήνει να κάνεις προβλέψεις. Αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι δεν πρόκειται ποτέ να παραδοθώ. Η ζωή είναι πολύτιμη για να την αφήσουμε χωρίς να δώσουμε ότι έχουμε.
Τώρα τι ακριβώς περιμένετε διαβάζοντας ένα βιβλίο από έναν τύπο εθισμένο στο μπάσκετ; Μην ανησυχείτε δεν θα διαβάσετε για τον καρκίνο. Είνια μια λέξη που δεν θα την συναντήσετε ξανά από δω και μπρος. Είναι ένα βιβλίο για το μπάσκετ. Έχει να κάνει με τις συμπεριφορές, τις μεθόδους και τις αξίες των ανθρώπων που συνάντησα τα τελευταία 70 χρόνια παίζοντας, προπονώντας ή μεταδίδοντας, αλλά για το πως οι απίστευτα πλούσιες εμπειρίες ζωής με οδηγούν σε αυτή τη μεγαλύτερη εκτός γηπέδων πρόκληση της ζωής μου.
Είχα πραγματικά εκπληκτική ιατρική περίθαλψη από μια ομάδα αφοσιωμένων ανδρών και γυναικών. Ποτέ δεν θα μπορέσω να τους ευχαριστήσω επαρκώς. Αλλά πιστευώ από τα βάθη της καρδιάς μου, αλλά δεν υπήρχε το μπάσκετ στη ζωή μου για να αντλήσω δύναμη από εκεί, θα ήμουν νεκρός τώρα.
ΟΚ;
Οπότε ας αρχίσουμε. Ένα, δύο, τρία... Νίκη!
*Ο Jack Ramsay ή Dr. Jack (απέκτησε διδακτορικό από το πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1963) ξεκίνησε την καριέρα του το 1955 στην ομάδα της καρδιάς του, το κολέγιο Saint Joseph's. Έμεινε στους Jayhawks (σ.σ την ομάδα του Πατ Καλάθη) ως το 1966. Στη συνέχεια διατέλεσε για δύο χρόνια general manager των Philadeplhia 76ers κατακτώντας έναν τίτλο. Προπόνησε την ίδια ομάδα από το 1968 ως το 1972. Στη συνέχεια "μετακόμισε" στους Buffalo Braves. Από το 1976 και για μια 10ετία ανέλαβε τα ηνία των Portaland Blazers, όπου κατέκτησε από την πρώτη κιόλας χρονιά του τον τίτλο (ένας και μοναδικός στην ιστορία της ομάδας) του ΝΒΑ. Τέλειωσε την καριέρα του μετά από μια 3ετία (1986-1988) στους Indiana Pacers. Είχε συνολικά 864 νίκες στην καριέρα του. Το 1992 επιλέχτηκε στο Hall-of-Fame, ενώ το 1966 ψηφίστηκε ως ένας από τους 10 κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ΝΒΑ!
nba.sport24.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.