28 Νοεμβρίου 2013. Βουλή των Ελλήνων. Ένας Έλληνας υπουργός δηλώνει περήφανος για το τζαμί που θα χτιστεί στην Αθήνα, αν και ξέχασε τελείως το τάμα του Έθνους για το οποίο την ίδια μέρα το ομώνυμο σωματείο αναρωτιέται αν θα γίνει μέσα από την σημερινή Βουλή· το τάμα και του Θ. Κολοκοτρώνη, που ατυχώς, για άλλη μια φορά, τον υπερασπίστηκε έναντι του υπουργού ο λάθος άνθρωπος και με λάθος τρόπο.
Είναι τυχαίο! Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Χωρίς την παραμικρή πρόθεση για έναν βαθύτερο στόχο έχουν συμπέσει τις τελευταίες δεκαετίες (έγιναν ή βρίσκονται στα σκαριά):
- Το “άνοιγμα των συνόρων” από βορρά και ανατολή
- Οι διεκδικήσεις της Αλβανίας, των Ελλήνων Μουσουλμάνων και των “Μακεδόνων”
- Η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ
- Τα swaps, τα spreads, τα cds, τα psi, οι μαγειρεμένοι προϋπολογισμοί, τα αυτοδιογκούμενα ελλείμματα, η προτροπή για χρηματιστήριο, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, η ολοκλήρωση της καταστροφής στην εγχώρια οικονομία
- Η διάθεση του υπουργείου παιδείας να υπερασπιστεί τον Σμυρναίικο συνωστισμό που “αποδεικνύει” την αποκλειστική ευθύνη των Ελλήνων -και ειδικά του Χρυσοστόμου Σμύρνης- για τα γεγονότα του 1919-1922
- Η διάθεση του Γιάννη Αλαφούζου να μας διδάξει πόσο ευνομούμενη ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, πόσο διεφθαρμένοι και ανήμποροι ήταν οι Κολοκοτρώνης, Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, πόσο αιμοδιψείς ήταν κάποιοι ρασοφόροι και ο Κολοκοτρώνης, πόσο αμφιλεγόμενος παραμένει ο Καποδίστριας και πόσο φιλειρηνιστές και προοδευτικοί ήταν οι Μαυροκορδάτος, Φαρμακίδης, Κωλέττης
- Η έμφαση στην “αποτυχία” του Μεσολογγίου και της Ακρόπολης, στην “επιτυχία” των δανείων και του Ναυαρίνου, που έφτασε από τα χείλη των ιστορικών να αναμασάται μέχρι και από τον κύριο “τα φάγαμε όλοι μαζί”
- Η προώθηση των εννοιών “πολυπολιτισμός” και πολυθρησκευτικός “κοσμοπολιτισμός” ως αντίπαλες του χριστιανισμού
- Ο προσδιορισμός του Έθνους ως πολιτικής (και όχι πολιτισμικής) κοινότητας
- Η απαλοιφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες
- Η εμφάνιση των τουρκικών σήριαλ στην τηλεόραση
- Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ
- Η απαλοιφή του Έθνους από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας
- Η νεοτερική επιδρομή στα μαθήματα γλώσσας, ιστορίας, θρησκευτικών, ιδιαίτερα στο δημοτικό σχολείο
- Η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων & Πάσχα
- Ο δημαρχιακός προσδιορισμός των παραδοσιακών εορτών (Χριστούγεννα = δώρα, Πάσχα = λαγουδάκια), η δίωξη ακόμα και του χριστουγεννιάτικου δέντρου
- Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής
- Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και του δικαιώματος υιοθεσίας παιδιών από δυο ή τρεις μπαμπάδες ή μαμάδες (σε διάφορους συνδυασμούς)
- Η φορολογία των παιδιών και η αμφισβήτηση των αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται η οικογένεια
- Η “χρεοκοπία” της Ελλάδας (διεφθαρμένοι Έλληνες)
- Η “χρεοκοπία” των Κυπριακών Τραπεζών (διεφθαρμένες Τράπεζες)
- Η “ανακάλυψη” μερικών τρισεκατομμυρίων ελληνικών κυβικών μέτρων φυσικού αερίου και η “αδυναμία” καθορισμού της ελληνικής υφαλοκριπίδας και της ΑΟΖ
Κάπως έτσι, και πάντα “εντελώς τυχαία” φτάσαμε να δούμε τον κύριο “δεν διάβασα το μνημόνιο που ψήφισα” να εμφανίζεται ως εγγυητής της “μετριοπάθειας” και της αρμονικής συνύπαρξης των θρησκειών και να δηλώνει
- περήφανος γιατί επί υπουργίας του γίνεται το τζαμί
- ότι η περηφάνια αυτή οφείλεται στην ευτυχή κατάληξη που είχε η είσοδός μας στην Ε.Ε., αφού “η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ που δεν διαθέτει λατρευτικό χώρο για τους μουσουλμάνους”
Ποιος είναι ο δημιουργός του έθνους-κράτους, του εθνισμού, και των “θερμόαιμων Βαλκανίων”; Ποιος δίχαζε και ποιος ένωνε το 1821;
Είναι βέβαιο ότι “απάντηση” επίσημη των ενάντιων σε κάθε παρόμοιο σκεπτικό είναι μία: Είσαι “εθνικιστής” είσαι “Χρυσαυγίτης”. Αλλά εκτός του ότι οι “απαντήσεις” αυτές θέλουν να προκαλέσουν βίαια αντίδραση, να εξάψουν τα πάθη και να υποκαταστήσουν μια οδυνηρή προσπάθεια για απάντηση στις εκατοντάδες “συμπτώσεις και παράδοξα”, έρχονται και για να στηρίξουν το δόγμα “Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα” που κρύβει μέσα του το δόγμα “Ο Ελληνικός πολιτισμός οφείλει να προσαρμόζεται και να ακολουθεί τον Δυτικό, που είναι πιο προοδευμένος”. Έτσι για άλλη μια φορά ταυτίζονται διαχρονικά οι απόψεις Μαυροκορδάτου, Κωλέττη, και Φαρμακίδη, … Βερέμη, Πάγκαλου και Χρυσοχοΐδη, απόψεις που σήμερα διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα από την “δεξιά” ως την “αριστερά” δείχνοντας πόσο πλαστά ήταν τα κόμματα ανέκαθεν (ως δημιουργήματα), πώς οι αυτονόητες έννοιες “ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμός” κατέληξαν να γίνουν ιδεολογίες, μανιφέστα και προμετωπίδες. Η σημερινή χρονική σύμπτωση “τζαμιού” και “χρεοκοπίας” δείχνει ξανά ότι κάθε Γκούρας, κάθε Μακρυγιάννης που τότε υπέκυψε στον πειρασμό των λιρών του (διχαστικού) δανείου, δεν κατανόησε ούτε εκ των υστέρων τον απώτερο στόχο. Δεν είχε καν την τόλμη ενός Παπαφλέσσα να αναγνωρίσει το λάθος του και να επιλέξει τον δρόμο της λύτρωσης ή την διόρθωση της πορείας του.
Όμως αυτές οι γνωστές “απαντήσεις” των μονολεκτικών χαρακτηρισμών ανοίγουν και άλλες συζητήσεις όπως “Ποιος δημιούργησε την Χρυσή Αυγή; Ποιος δημιούργησε τον Εθνικισμό; Υπήρχαν Βαλκάνια πριν τα Βαλκάνια”; Είναι το λοιπόν πιθανό, όποιος πάει για μαλλί να βγει κουρεμένος και μάλιστα με την ψιλή μηχανή, αυτήν του Καποδίστρια, του Υψηλάντη, του Καραϊσκάκη, του Κοσμά Αιτωλού, αφού εθνιστές ήταν οι νομικοί και οι εγκυκλοπαιδιστές του πολυδιαφημισμένου, δυτικού διαφωτισμού. Αντίθετα, ο επίσημα ετεροπροσδιορισμένος και υπόδουλος ελληνισμός του Ελλαδικού έθνους-κράτους που προέκυψε το 1833, αν και συντηρήθηκε από μια Εθνική Εκκλησία και μια συμβιβαστική ιστορία, διέσωσε σε μεγάλο βαθμό και κυρίως άτυπα, αυτό που σήμερα διώκεται και καταστρέφεται: τον οικουμενικό του χαρακτήρα, αυτόν που είχε δημιουργήσει και την Επανάσταση του 1821.
“Εγώ σέβομαι τους ανθρώπους με ένα μόνο κριτήριο. Αν σέβονται τους νόμους και το Σύνταγμα και τον συνάνθρωπο τους ή αν είναι παράνομοι”. Τάδε έφη ο κ. “δεν διαβάζω ό,τι δυτικό-δανειακό ψηφίζω” ο οποίος έμμεσα επιβεβαίωσε ότι ο κομματικός κοινοβουλευτισμός λειτουργεί ανταποδοτικά με άγραν ψήφων, ότι το επίσημο κράτος λειτούργησε διχαστικά μετά το 1922. Όμως η κορύφωση των χρυσοχοΐδειων επιχειρημάτων ήταν “Δεν έχουμε ανάγκη … από το μίσος που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μια κατηγορία υπάρχει. Αυτοί που σέβονται τους νόμους και οι άλλοι που βλάπτουν την κοινωνία”.
Η ιστορική επίκληση των “νόμων” ως πρόσχημα μιας διχαστικής πολιτικής με στόχο την επιβολή του δυτικού πολιτισμού
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο karavaki.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.