Η Διχόνοια που βαστάει, ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, «πάρ’ το» λέγοντας «και σύ»
Η αλήθεια δεν μπορεί να συμφέρει τους πάντες. Η αποκάλυψή της ωστόσο είναι απαραίτητη, προκειμένου όλο και περισσότεροι να ξυπνήσουν από την σημερινή μαζική «ύπνωση» των ανθρώπων, τους οποίους έπρεπε να ενώνει ο κοινός εχθρός· ένα σύστημα διαφθαρμένο και «υποχθόνιο». Κάπου εκεί διάσπαρτοι στην μάζα βρίσκονται και οι Έλληνες, με την αιώνια εθνική «φαγωμάρα» να τους ταλανίζει και να μην τους αφήνει να συνεννοηθούν. Ειδικά στις μέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει γιγαντωθεί.
Βέβαια ο διχασμός των Ελλήνων κρατάει από πολύ παλιά. Είτε απέναντι στους Πέρσες είτε απέναντι στους Τούρκους, παρότι οι Έλληνες ενωμένοι παρέλυαν τον εχθρό, εν τέλει «φαγώνονταν» δίνοντάς του την ευκαιρία να επιστρέφει δριμύτερος. Μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος κατάφερε να ενώσει όλο τον Ελληνισμό, εντός και εκτός σημερινού ελληνικού κράτους, και η τότε διαπλοκή που κυριαρχούσε στην Ασία με βλέψεις και για την Ευρώπη γνώρισε από την καλή το «δια πυρός και σιδήρου» των Ελλήνων.
Ας κάνουμε όμως μια μικρή αυτοκριτική, ώστε να δούμε εν τάχει τι μας κρατάει σήμερα επί των πλείστων «στα μαχαίρια». Αρχικά ο καθένας από εμάς τα ξέρει όλα. Ο ξερολισμός αποτελεί την πρώτη κατηγορία «φαγωμάρας», καθώς πολύ λίγοι κινούνται με βάση το σωκρατικό «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και αρνούνται να συζητήσουν επί ίσοις όροις με τους συνανθρώπους τους.
Δεύτερη και κύρια κατηγορία «φαγωμάρας» αποτελούν σαφώς τα κόμματα και οι ιδεολογίες. Στην αρχή υπήρχαν τρία κόμματα που κατάφορα έδειχναν την αφοσίωση Ελλήνων σε ξένα συμφέροντα, αφού μεταξύ τους δεν υπήρχε περίπτωση να τα βρουν: Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό. Εν συνεχεία είχαμε Βενιζελικούς και Βασιλικούς και τελικά δημιουργήθηκαν οι δύο πόλοι Αριστερά – Δεξιά, οι οποίοι χωρίστηκαν σε άκρα δεξιά, λαϊκή δεξιά, φιλελεύθερη δεξιά, κομμουνιστική αριστερά, σοσιαλδημοκρατία, ανανεωτική Αριστερά, οικολόγους και πάει λέγοντας. Αλλά και μέσα στα κόμματα υπάρχουν άλλοι διαχωρισμοί: Δεξί αριστερό «φτερό», ομάδες που προτιμούν τον άλφα ή βήτα για αρχηγό, συμφέροντα. Ένας χαμός εν ολίγοις! Σαν μια τεράστια φυσαλίδα, η οποία χωρίζεται με την πάροδο του χρόνου σε μικρότερες και η κάθε μια περιέχει Έλληνες να «πλακώνονται».
Για όποιον τώρα δεν φανατίζεται με την πολιτική, υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες «φαγωμάρας» που με χαρά υποδέχονται εγωιστές Έλληνες. Ας πάρουμε τις αθλητικές ομάδες με τους διάφορους συνδέσμους οπαδών να φανατίζουν τα μέλη τους. Μετά έχουμε τις τοπικιστικές διαφορές με κυρίαρχο παράδειγμα την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Άλλη μία κατηγορία «φαγωμάρας», η οποία κρατάει κι αυτή από παλιά είναι εκείνη των «χριστιανών» και των «αρχαιολατρών». Τι κι αν προσπαθούν μερικοί να πείσουν ότι Ελληνισμός και Χριστιανισμός αποτελούν μείγμα στην καρδιά και το μυαλό των Ελλήνων. Αυτά που ενδεχομένως σκόπιμα συνέβησαν στο παρελθόν δίνουν πάτημα για νέο διχασμό.
Οι πρώτοι Έλληνες που πίστεψαν στα απλά και αληθινά λόγια του Χριστού σφαγιάστηκαν από παγανιστές που είχαν παραφράσει την ελληνική μυθιστορία και την παρουσίαζαν ως θρησκεία. Αντίστοιχοι είχαν σκοτώσει παλαιότερα και τον Σωκράτη. Τελικά ο χριστιανισμός επικράτησε. Τότε κάποιοι δήθεν χριστιανοί πήραν τα ηνία και αποφάσισαν να εξαφανίσουν κάθε τι το ελληνικό. Η λέξη «Έλληνας», ενώ προσδιορίζει έθνος, ταυτίστηκε με την λέξη «ειδωλολάτρης» που παραπέμπει σε θρήσκευμα. Και να σφαγές «Ελλήνων» από σκοταδιστές! Ναοί καταστράφηκαν, η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κάηκε, η φιλόσοφος Υπατία φονεύθηκε! Έτσι έγγραφα αλήθειας γραμμένα στην κυρίαρχη γλώσσα, δηλαδή τα Ελληνικά, χάθηκαν και ευτυχώς που Άραβες λόγιοι έσωσαν κάποια και διαθέτουμε ορισμένα ψήγματα του παρελθόντος. Η εν λόγω κατηγορία «φαγωμάρας» Ελλήνων στέρησε στους μεταγενέστερους πλούτο αλήθειας. Και βέβαια η διαμάχη συνεχίζεται και στις μέρες μας.
Αυτές είναι κάποιες από τις κατηγορίες που κρατούν τους Έλληνες διαχωρισμένους. Αναμφιβόλως υπάρχουν και άλλες μικρότερες, καθόσον ο Έλληνας κάτι θα βρει για να «φαγώνεται». Μόνο αν βάλουμε την λογική μας να δουλέψει θα οδηγηθούμε στην αλήθεια, η οποία ενώνει και η έρευνά της απαιτεί ανοιχτό μυαλό και διανοητική μετριοφροσύνη, το αντίθετο του ξερολισμού.
Ο Θεός έφτιαξε τον Έλληνα και τον Τούρκο, λέει ένα ανέκδοτο στην γείτονα. Ο Έλληνας είχε πάντα τον πρώτο λόγο, διότι ο Τούρκος αδυνατούσε να τον κάνει καλά. Τότε έπεσε αυτός στα γόνατα και παρακαλούσε τον Θεό: Σε παρακαλώ κάνε κάτι! Θέλω κι εγώ να κυβερνήσω! Τι έκανε ο Θεός; Έφτιαξε άλλον έναν Έλληνα, οι δυο τους φαγώνονταν και επιτέλους ο Τούρκος κυβέρνησε…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.