 |
| Ο Μερκούριος Αυτζής μιλά στο Πινάκιο |
«Τα εγγόνια για τους παππούδες» έλεγε ο πατέρας «είναι μεταβρασμένο τσίπουρο», εννοώντας ότι η σχέση αυτή είναι μοναδική
«Το εκπαιδευτικό σύστημα με τους πρόχειρους κάθε φορά πειραματισμούς του αναγκάζει γονείς και παιδιά να ανταγωνίζονται σε λάθος αρένα, εγκλωβισμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο που άλλοι σχεδιάζουν, τις πιο πολλές φορές χωρίς όραμα και χωρίς προοπτική»
«Η Ελλάδα των μνημονίων μπορεί να βγει από το αδιέξοδο, μπορεί να γίνει και πάλι υπολογίσιμη και δυνατή. Αρκεί βέβαια να βγούμε από το λήθαργο και την αποχαύνωση και να πετάξουμε ή και να κάψουμε τα «μαγικά μαξιλάρια» πάνω στα οποία επιμελώς και μεθοδευμένα μας έχουν προ πολλού υποβάλει να κοιμόμαστε»
«Είναι κοινός τόπος ότι η βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, γεννάει βία κι αυτό μοιραία οδηγεί την ίδια την κοινωνία σε αυτοκαταστροφή»
Συνέντευξη στους: Σοφία Συρίγου & Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο
 |
| Το μυθστορήμα του από τις εκδόσεις Ψυχογιός |
Μέσα από τα πιο κομβικά της ιστορίας που γράφτηκε στην μακεδονική γη ο συγγραφέας Μερκούριος Αυτζής αποτυπώνει στο βιβλίο του, «Όστρακο στα μαλλιά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις παραδόσεις και τα έθιμα.
Οι πρωταγωνιστές του οι έφηβοι που πάνω σε αυτούς ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ιστορίας.
Το αντικείμενo «κλειδί»…ένα θαλάσσιο όστρακο το οποίο σημαδεύει άλλοτε με τραγικές συνέπειες κι άλλοτε καλότυχα τη ζωή τεσσάρων κοριτσιών που έζησαν στον ίδιο τόπο αλλά σε τελείως διαφορετικές ιστορικές εποχές.
Η Φίλιννα, κορίτσι της νεολιθικής εποχής, η Βεριννώ, βοσκοπούλα στα χρόνια του Φιλίππου Β΄, η Χρυσαυγή, κόρη ψαρά στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα και η Αυγή, μια σύγχρονη κοπέλα, θα γνωρίσουν τα ερωτικά παιχνίδια, τις μάχες, τον πόλεμο, το μίσος, την αγάπη και τη δύναμη της μοίρας. Ένα μυθιστόρημα σπονδυλωτό που περιγράφει την καθημερινότητα στη Μακεδονία από τα Αρχαία Χρόνια μέχρι τις μέρες μας και υμνεί τη ζωή, τον έρωτα, αλλά και τον αγώνα για επιβίωση και πρόοδο.
Στην συνέντευξη που έδωσε ο κ. Αυτζής στο ΠΙΝΑΚΙΟ μιλά όμως και τους σημερινούς νέους που είναι δέσμιοι αυτοί και τα όνειρα τους στα μνημόνια… Τονίζει δε πως η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία είναι «στείρα». Συγκεκριμένα λέει, «οι νέες γενιές φαίνεται να αγνοούν ή και να συγχέουν σημαντικά ιστορικά γεγονότα και εποχές. Αλλά δεν φταίνε οι νέοι γι’ αυτό. Όταν το μάθημα αποδίδεται στείρα, όταν το σχολικό εγχειρίδιο, κακογραμμένο τις πιο πολλές φορές, περνά τα γεγονότα με γοργό ρυθμό και αποσπασματικά, όταν το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα ευνοεί την αποστήθιση και παπαγαλία, είναι φυσικό ο νέος να διαβάζει για το σήμερα, μόνο και μόνο για να πάρει ένα καλό βαθμό».
Στην συνέχεια υπογραμμίζει πως είναι επιτακτική ανάγκη να χαραχθεί νέα πορεία από τους νέους κυρίως ανθρώπους και να κλείσουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους σε όσους προσπαθούν να διαγράψουν την ιστορία μας αλλά και την ταυτότητα μας.
«Είναι κοινός τόπος ότι η βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, γεννάει βία κι αυτό μοιραία οδηγεί την ίδια την κοινωνία σε αυτοκαταστροφή. Είναι λοιπόν φυσικό να με ενοχλούν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και αφορούν στα κρούσματα ωμής πολιτικής, πολιτισμικής και κοινωνικής βίας. Κανένας φιλήσυχος άνθρωπος ή εργάτης του μόχθου και της ζωής δεν επιθυμεί την καταστροφή του. Θα έλεγα λοιπόν, ως απλός πολίτης που είμαι, να σκύψουμε όλοι με αίσθημα ευθύνης και γνώμονα τον ίδιο τον άνθρωπο πάνω στα προβλήματά μας, στα βαθιά κοινωνικά και οικονομικοπολιτικά προβλήματα που μας ταλανίζουν, και να τα επιλύσουμε, ξεπερνώντας τις όποιες διαφορές μας, με σύνεση, ενότητα, ευθύνη προς τις νέες γενιές και αίσθημα δικαίου, χωρίς να προτάσσουμε το εγώ αλλά το εμείς», σχολίασε για τις πολιτικές ακρότητες που κλονίζουν την ελληνική πολιτική αλλά και κοινωνική σκηνή, όχι μόνο τα τελευταία 24ωρα αλλά τα τελευταία χρόνια…Διαβάστε την συνέντευξη που ακολουθεί…
Γιατί συγκεκριμένες χρονικές περίοδοι;
«Δε θα μπορούσαν να είναι άλλες, αφού οι συγκεκριμένες χρονικές περίοδοι που επιλέχτηκαν είναι οι σημαντικότερες της ιστορίας της Μακεδονίας. Είναι περίοδοι-εποχές για τις οποίες τόσο η αρχαιολογική σκαπάνη όσο και η πένα του ιστοριογράφου μας έδωσαν, ως κληρονομιά, σπουδαία αρχαιολογικά και ιστορικά ευρήματα, τα οποία με τη σειρά τους γίνονται οι ψηφίδες που συνθέτουν την ελληνική ιστορία, αλλά και το ζωογόνο νήμα που υφαίνει το υφαντό του ελληνικού πολιτισμού ανά τους αιώνες».
Θαλάσσιο Όστρακο. Τι συμβολίζει;
«Το θαλάσσιο Όστρακο ως αντικείμενο διατρέχει κάθε σπόνδυλο και είναι ο συνδετικός τους κρίκος. Άλλοτε γίνεται σήμα κινδύνου- σωτηρίας αλλά και σύμβολο ελπίδας για μια νέα αρχή κι άλλοτε χαρίζει το σχήμα του στην περικεφαλαία των Μακεδόνων πολεμιστών της εποχής του Φιλίππου. Στα χρόνια της αστικοποίησης του ελληνικού κράτους γίνεται σύμβολο κάλλους και ανεξαρτησίας, σύμβολο αγώνα αλλά και μιας αέναης προσπάθειας και αγωνίας για ελευθερία και ζωή. Το όστρακο είναι ζωή. Και σε κάθε περίπτωση, σε όλες τις χρονικές περιόδους, αποτελεί στοιχείο ελληνικότητας, αποπνέει μύρο θαλασσινό αλλά και μύρο αθανασίας και εμπεριέχει το συμβολισμό της μοναδικής ελληνικής παράδοσης, η οποία αντέχει στο χρόνο καθώς είναι ντυμένη κάθε φορά με τις πράξεις των ηρώων αλλά και τις σκέψεις και τα όνειρα των νέων και απλών ανθρώπων για το συλλογικό καλό».
Οι έφηβοι του μυθιστορήματος παρουσιάζονται ανέμελοι, αθώοι, δυναμικοί… Οι σημερινοί έφηβοι στην εποχή των μνημονίων έχουν άγχος, είναι απαισιόδοξοι… Τις βλέπετε τις διαφορές αυτές; Που πιστεύετε ότι οφείλονται;
«Από τη φύση τους οι έφηβοι είναι ή πρέπει να είναι ανέμελοι και δυναμικοί, ονειροπόλοι αλλά και οραματιστές και συνάμα η ελπίδα για το αύριο. Όμως οι έφηβοι κάθε εποχής επιφορτίζονται και με τα λάθη, το άγχος και τις ανασφάλειες της εποχής τους. Είναι αυτοί που καλούνται να αλλάξουν τα κακώς κείμενα των γονιών τους και ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Πώς όμως; Με τι εφόδια και με ποια ψυχικά χαρίσματα και αποθέματα;
Οι έφηβοι του μυθιστορήματος, αν και ζουν σε εποχές δύσκολες, μοιάζουν να είναι ανέμελοι, απολαμβάνουν τις χαρές της ζωής, γεύονται τα πολιτιστικά τους αγαθά και μοιάζουν να είναι αθώοι. Όταν όμως αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και εγείρεται μέσα τους το αίσθημα της αυτοπροστασίας αλλά και της προστασίας των δικών τους ανθρώπων αλλάζουν στάση, γίνονται υπεύθυνοι, δυναμικοί και αναλαμβάνουν δράση. Είναι αυτοί που στη μια ή την άλλη περίπτωση ενεργούν ως συνεχιστές και πρεσβευτές της πολιτιστικής κληρονομιάς των προγόνων τους.
Οι σημερινοί νέοι, ναι, είναι αγχωμένοι, μπλοκαρισμένοι θα έλεγα από τα σύνδρομα της «σύγχρονης» εποχής. Νιώθουν ανασφάλεια, αβεβαιότητα και γενικά μοιάζουν να είναι απαισιόδοξοι. Όμως δεν είναι όλοι ή για να είμαι πιο ακριβής είναι μια μερίδα νέων. Μια άλλη μερίδα, θέλω να πιστεύω μεγάλη, είναι αισιόδοξοι. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που ακόμη και τώρα, στην εποχή της βαθιάς κρίσης, κάνουν όνειρα. Ελπίζουν σε κάτι καλύτερο και περιμένουν την άνοιξη, μια καινούρια μέρα να ξημερώσει. Διαφορετικά, αν δεν ήλπιζαν σε κάτι καλύτερο, δε θα έκαναν τον αγώνα τους, στο σχολείο, στις κοινωνικές τους ομάδες, στην οικογένεια. Δίνουν την αίσθηση του απαισιόδοξου, ίσως γιατί εισπνέουν μόνο απαισιοδοξία. Οι νέοι του σήμερα βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τα είχανε όλα, ή νόμιζαν πως τα είχαν όλα –αυτή την εντύπωση καλλιεργούσαμε– και ξαφνικά έχασαν και τα πιο ουσιώδη. Κάποιοι νέοι στερούνται ακόμα και τα προς το ζην. Είναι φυσικό να αντιδρούν άλλοτε παρορμητικά κι άλλοτε με αδιαφορία. Αυτή είναι η άμυνά τους. Κατά βάθος και ελπίζουν και ονειρεύονται. Αναζητούν κάποιον να τους εμπνεύσει και αλίμονο αν δεν είμαστε εμείς αυτοί, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι συγγραφείς και γενικά όλοι οι άνθρωποι της διανόησης αλλά και όσοι από τη θέση τους εκφράζουν δημόσιο λόγο ή ασκούν μια κάποια μορφή εξουσίας. Άλλωστε η οικονομική κρίση και η εξαθλίωση στην οποία τα μνημόνια μας έχουν οδηγήσει μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία για ανάκαμψη και αναγέννηση της κοινωνίας και των αξιών της».
Θα μπορούσαν οι σημερινοί νέοι να γοητευτούν από κάτι τόσο απλό όπως το όστρακο;
«Φυσικά. Άλλωστε η ομορφιά και η καθαρότητα στα πιο απλά καθημερινά πράγματα κρύβεται. Σε ένα βότσαλο, σε μια μέλισσα, σ’ ένα ασήμαντο αντικείμενο, στην αυθόρμητη κουβέντα με κάποιο φίλο, σ’ ένα στίχο ή τραγούδι που λίγο πριν αγνοούσαμε, στο πέταγμα εντέλει ενός γλάρου… Δε χρειάζεται να ξοδέψουμε χρόνο ή και χρήμα για να βρούμε το άπιαστο και ιδεατό. Το άπιαστο είναι άπιαστο. Τα τελευταία χρόνια παρασυρθήκαμε, χάσαμε τον προσανατολισμό μας, μιμηθήκαμε λάθος πρότυπα και η μόνιμη ενασχόληση των περισσοτέρων από εμάς ήταν να αποκτήσουμε αναγνωρισιμότητα, δόξα και χρήμα, όσο πιο γρήγορα και πιο ανέξοδα γινόταν. Όμως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν έχουμε μάθει να ακούμε και το χειρότερο νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα. Δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε τα σημεία των καιρών και αφήνουμε να περνούν από μπροστά μας, απαρατήρητα, τόσα και τόσα σημάδια-σύμβολα καθαρότητας και ορθού προσανατολισμού στη ζωή».
Οι σημερινοί έφηβοι θα έδειχναν τον ίδιο δυναμισμό και την ίδια ψυχική δύναμη σε επικείμενους αγώνες; Και αν όχι γιατί είναι καθηλωμένοι;
«Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και στις μέρες μας οι έφηβοι έδειξαν ποιοι είναι και τι θέλουν. Και είναι αρκετοί αυτοί που συμμετέχουν ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες, ενώ σε κάποιους από αυτούς πρωτοστατούν. Οι έφηβοι είναι και ώριμοι και δυναμικοί, στην πλειοψηφία τους. Και αν κάποιες φορές ορισμένοι εκτονώνονται με λάθος τρόπο ή αν κάποιες άλλες οι πιο πολλοί μοιάζουν να είναι καθηλωμένοι ή να αδιαφορούν, αυτό πρώτον δεν οφείλεται στους ίδιους και δεύτερον είναι φαινομενικό. Δυστυχώς, στις μέρες μας οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, όπως έχει χαθεί και η εμπιστοσύνη. Λείπει αυτός ή αυτοί που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και να δείξουν το δρόμο, λείπει η αλήθεια και η ειλικρίνεια, λείπει η προοπτική. Όμως ακόμα δεν έχει χαθεί τίποτα και ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο συνεχίζεται. Υπάρχει ακόμα ελπίδα και όλοι μας οφείλουμε να αγωνιστούμε για αυτό. Ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι, δεν είναι αργά, να μιλήσουμε στα παιδιά μας με ειλικρίνεια, με σεβασμό και αίσθημα δικαίου. Να μην κρύβουμε την αλήθεια ούτε να μεγαλοποιούμε ή να ωραιοποιούμε τα πράγματα. Είναι επιτακτική η ανάγκη να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστά, για να προχωρήσουν ακόμα πιο μπροστά οι νέοι μας».
Είναι δυνατόν να παραλληλίσουμε τους πολέμους τότε με την σημερινή κρίση και αν ναι δείχνουν οι νέοι την ίδια τόλμη με τους ήρωες των ιστοριών;
«Η κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και θα ήταν άδικο να παραλληλίζαμε το σήμερα με το τότε ή και να συγκρίναμε τις εποχές μεταξύ τους. Αυτό που θα μπορούσαμε και πρέπει να κάνουμε είναι να αποφεύγουμε τα λάθη (κάθε εποχής) του παρελθόντος και να διατηρούμε ζωντανά και ανεξίτηλα εκείνα τα επιτεύγματα του ελληνικού πνεύματος που φωτίζουν ως φάροι ακοίμητοι μέχρι σήμερα. Το ίδιο άδικο θα ήταν αν συγκρίναμε τους νέους του σήμερα με τους νέους των ιστοριών. Όπως ανέφερα και παραπάνω, οι νέοι μας είναι και ώριμοι και δυναμικοί κι αυτό που θα πρέπει να έχουμε κατά νου εμείς οι μεγαλύτεροι είναι να αγρυπνούμε και να φροντίζουμε ώστε να εφοδιάζονται με εκείνα τα εφόδια, ψυχικά και πνευματικά, που θα τους δώσουν την δυνατότητα-ευκαιρία να χαράξουν το δικό τους δρόμο, με αγώνες ειρηνικούς, με τον αέρα του δημιουργικού πολίτη στον ορίζοντά τους και βασιζόμενοι στα δικά τους μικρά ή μεγάλα όνειρα».
Θεωρείτε ότι τους αφήνουν χώρο για να ασκήσουν επί χάρτου τα όνειρα τους;
διαβάστε την συνέχεια της συνέντευξης στο Πινάκιο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.