Έχετε ακουστά το North Sentinel Island; Προφανώς όχι, αν και είναι ένα από τα πιο παράξενα μέρη του πλανήτη μας. Τι το κάνει τόσο παράξενο; Οι κάτοικοι του -ζουν εκεί εδώ και πολλά χρόνια, εντελώς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Εγκαταλελειμμένοι
Αργά τη νύχτα τις 2ας Αυγούστου του 1981, το φορτηγό Primrose από το Χονγκ Κονγκ που βρισκόταν στα νερά του κόλπου της Βεγγάλης προσάραξε σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο. Αλλά δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για ναυάγιο, οπότε όταν το πλήρωμα κάλεσα βοήθεια μέσω του ασυρμάτου, έμειναν για λίγες ημέρες εκεί περιμένοντας να κάποιος να τους βοηθήσει.
Το επόμενο πρωί, όταν χάραξε, οι ναύτες είδαν ένα νησί μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από τον ύφαλο. Φαινόταν ακατοίκητο. Δεν υπήρχαν κτίρια, δρόμοι ή άλλα σημεία πολιτισμού, απλά μια παρθένα, αμμώδη παραλία και πίσω της, μια πυκνή ζούγκλα. Η παραλία φαινόταν ιδανικό μέρος για να περιμένουν τη διάσωση, αλλά ο καπετάνιος διέταξε το πλήρωμα να παραμείνει στο πλοίο. Ήταν εποχή των μουσώνων, και ο καπετάνιος μπορεί να ανησυχούσε μη χαθούν οι άνδρες στην ταραγμένη θάλασσα με τις μικροσκοπικές σωσίβιες λέμβους. Ή ίσως είχε καταλάβει ποιο ήταν το μικροσκοπικό νησί πέρα από τον ύφαλο: Το North Sentinel -το πιο θανατηφόρο από τα 200 νησιά στην αλυσίδα των Andaman Island.
Το καλωσόρισμα
Λίγες μέρες αργότερα, η επιφυλακή του Primrose εντόπισε μια ομάδα σκουρόδερμων ανδρών να βγαίνουν από τη ζούγκλα, και να κατευθύνονται προς το πλοίο. Ήταν η βοήθεια; Φαινόταν πιθανό ... έως ότου οι άνδρες πλησίασαν και τότε οι ναύτες είδαν πως ήταν όλο τους γυμνοί.
Γυμνοί και ένοπλοι, χωρίς όμως όπλα. Ο καθένας είχε ένα δόρυ, ένα τόξο και βέλη ή κάποιο άλλο πρωτόγονο όπλο. Ο καπετάνιος έκανε ακόμη μια κλήση κινδύνου από τον ασύρματο, αυτή τη φορά πολύ πιο επείγουσα: "Άγριοι! Πάνω από 50, κουβαλούν διάφορα χειροποίητα όπλα, φτιάχνουν δυο ή τρεις ξύλινες βάρκες. Θα μας φτάσουν μέχρι τη δύση."
Ένας ξεχωριστός κόσμος
Μετά από μια έντονη αντιπαράθεση που διήρκεσε λίγες μέρες, το πλήρωμα του Primrose απομακρύνθηκε με ελικόπτερο. Ήταν τυχεροί που ξέφυγαν: Ήταν ατυχία να τους που είχαν ναυαγήσει στα ανοικτά ενός από τα πιο παράξενα νησιά στη Γη, και ίσως το τελευταίο του είδους του. Οι ανθρωπολόγοι πιστεύουν ότι οι άνδρες που εμφανίστηκε στην παραλία εκείνο το πρωί του 1981 είναι μέλη μιας φυλής κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, που ζουν στο νησί για 65.000 χρόνια. Δηλαδή 35.000 χρόνια πριν την τελευταία εποχή των παγετώνων, 55.000 χρόνια πριν εξαφανιστούν τα μεγάλα μαλλιαρά μαμούθ από τη Βόρεια Αμερική και 62.000 χρόνια πριν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χτίσουν τις πυραμίδες της Γκίζας. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύεται ότι είναι οι απευθείας απόγονοι των πρώτων ανθρώπων από την Αφρική.
Ο έξω κόσμος ξέρει το North Sentinel Island εδώ και αιώνες, αλλά οι κάτοικοι του είναι σχεδόν αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και διατηρούν έντονα την απομόνωσή τους μέχρι σήμερα. Κανείς δεν ξέρει τι γλώσσα μιλούν ή πως αυτοαποκαλούνται -ποτέ δεν επέτρεψαν σε κανέναν να τους πλησιάσει για να μάθει. Ο έξω κόσμος τους αποκαλεί "Sentineli" ή "Sentinelese," από το νησί. Υπολογίζεται ότι το 28 τετ. μιλίων νησί (λίγο μεγαλύτερο από το Μανχάταν), μπορεί να στεγάσει μέχρι και 400 κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, αλλά κανείς δεν ξέρει πόσοι ζουν εκεί.
Μόνοι στο σπίτι
Το North Sentinel Island είναι κατάλληλο για να υποστηρίξει και να απομονώσει μια φυλή, όπως οι Sentinelese. Είναι πολύ μικρό για να τραβήξει το ενδιαφέρον εποίκων ή αποικιακών δυνάμεων, ειδικά όταν υπάρχουν μεγαλύτερα και καλύτερα νησιά πολύ κοντά σε αυτό. Και σε αντίθεση με πολλά απ' αυτά τα νησιά, το North Sentinel δεν έχει φυσικά λιμάνια, οπότε δεν υπάρχει καλό μέρος ώστε να βρει καταφύγιο από κάποια καταιγίδα ένα πλοίο. Επιπλέον, το νησί περιβάλλεται από κοραλλιογενείς υφάλους που εμποδίζουν τα μεγάλα πλοία να πλησιάσουν. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα στα χρόνια των ιστιοπλοϊκών, όταν τα πλοία δεν μπορούσαν να κάνουν γρήγορους ελιγμούς και να ξεφύγουν από τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν ύφαλοι. Στενά ανοίγματα σε αυτούς τους υφάλους επιτρέπουν μόνο σε μικρές βάρκες να περάσουν στην παραλία, αλλά είναι βατά μόνο με πολύ καλό καιρό και ήρεμες θάλασσες, κάτι που συμβαίνει δύο μήνες το χρόνο. Τους υπόλοιπους 10 μήνες, το νησί δεν μπορεί να προσεγγιστεί με ασφάλεια από τη θάλασσα.
Αυτάρκεια
Την ίδια στιγμή που κρατούν τους αγνώστους μακριά, οι ύφαλοι κρατούν τους Sentinelese μέσα, επειδή δημιουργούν αρκετές ρηχές λιμνοθάλασσες που είναι γεμάτες με θαλάσσια ζωή. Το φαγητό που παρέχουν οι λιμνοθάλασσες είναι τόσο άφθονο που οι Sentinelese ποτέ δεν χρειάστηκαν να ψαρέψουν στα βαθιά νερά της θάλασσας πέρα από τους κοραλλιογενείς υφάλους. Με τα κανό τους κινούνται στις ρηχές λιμνοθάλασσες σπρώχνοντας τα με κοντάρια, αλλά δεν μπορούν να κινηθούν σε βαθύτερα νερά από το μήκος των παλουκιών. Δεν έχουν εφεύρει τα κουπιά, χωρίς τα οποία δεν μπορούν να φύγουν από το νησί.
Τα Andaman Islands, ανάμεσα τους και το North Sentinel, βρίσκονται στο σταυροδρόμι αρχαίων εμπορικών δρόμων ανάμεσα στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Ασία. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό μπορεί να ενθάρρυνε περαιτέρω τις τάσεις απομονωτισμού των Sentinelese, επειδή το σκούρο δέρμα τους και η εμφάνιση τους σαν να προέρχονται από την Αφρική θα τους έκανε στόχο των δουλεμπόρων που μπορεί να προσπάθησαν να πατήσουν στο νησί. Η περιοδική επαφή με τέτοιους ξένους θα δυνάμωνε μόνο την εχθρότητα της φυλής προς τον έξω κόσμο και την επιθυμία τους να μείνουν μόνοι τους.
Ποιον φοράς;
Ένα ακόμα πράγμα που προστάτευσε τους Sentinelese από τους ξένους ήταν η πανάρχαια πεποίθηση ότι όλες οι φυλές στα Andaman ήταν κανίβαλοι. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κάποιοι ήταν, εκτός από το ότι ορισμένες φυλές φορούσαν τα οστά των προγόνων τους, για κοσμήματα (και τα κρανία τους), δεμένα στις πλάτες τους. Εύκολα θα τους παρεξηγούσε κανείς για κανίβαλους. Άλλωστε, ποιος θα ήθελε να μείνει τόσο καιρό ώστε να το ανακαλύψει μόνος του;
Μέχρι τη στιγμή που ο Έλληνας αστρονόμος Πτολεμαίος έγραψε για ένα "Νησί Κανιβάλων" κάπου στον Κόλπο της Βεγγάλης τον 2ο μ.Χ. αιώνα, οι ναυτικοί είχαν ήδη δώσει στους Andaman την "ρετσινιά". Ο Μάρκο Πόλο δεν βοήθησε τα πράγματα στα 1290 όταν περιέγραψε τους Andamanese ως "κτηνώδη και άγρια φυλή ... [που] σκοτώνουν και τρώνε κάθε ξένο που πιάνουν". Τέτοιες αξιώσεις σίγουρα κράτησαν τους ξένους μακριά.
Οι ξένοι φέρνουν δώρα
Η πρώτη πραγματική απειλή για τους ιθαγενείς του North Sentinel Island εμφανίστηκε το 1858, όταν οι Βρετανοί έφτιαξαν μια σωφρονιστική αποικία στο Port Blair κοντά στο South Andaman Island και προσπάθησαν να κατευνάσουν τις τοπικές φυλές -τους Great Andamese, τους Onge, τους Jarawa και τελικά τους Sentinelese. Μια τεχνική που χρησιμοποίησαν ήταν να απαγάγουν ένα μέλος από μια εχθρική φυλή, να τον κρατούν για μικρό χρονικό διάστημα, του φερόντουσαν καλά και στη συνέχεια τον στόλιζαν με δώρα και τον άφηναν να επιστρέψει στο λαό του. Έτσι, η Βρετανοί ήλπιζαν να αποδείξουν τη φιλικότητα τους. Αν δεν έπιανε η πρώτη προσπάθεια, το επαναλάμβαναν τόσες φορές μέχρι κάποια εχθρική φυλή γινόταν φιλική.
Το 1880 μια μεγάλη, βαριά οπλισμένη ομάδα υπό την ηγεσία του 20χρονου Maurice Vidal Portman, του Βρετανού αποικιακού διαχειριστή, πάτησε το πόδι της στο North Sentinel και έκανε -έτσι πιστεύεται- την πρώτη εξερεύνηση του νησιού από ξένους. Αρκετές μέρες πέρασαν προτού έχουν οποιοδήποτε επαφή με τους Sentinelese, επειδή τα μέλη της φυλής εξαφανίστηκαν μέσα στη ζούγκλα, όταν πλησίασαν οι άγνωστοι.
Τελικά, μετά από αρκετές μέρες στο νησί, η ομάδα βρήκε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ήταν πολύ γέροι για να φύγουν και πολλά μικρά παιδιά. Ο Portman έφερε τους δύο ενήλικες και τέσσερα από τα παιδιά πίσω στο Port Blair. Όμως, ο άνδρας και η γυναίκα σύντομα άρχισαν να αρρωσταίνουν και τελικά πέθαναν, πιθανότατα από την έκθεση τους στις δυτικές ασθένειες όπως η ευλογιά, η ιλαρά και η γρίπη, στις οποίες είχαν ελάχιστη ή καμία αντίσταση. Έτσι ο Portman επέστρεψε τα τέσσερα παιδιά στο North Sentinel και τους άφησε ελεύθερους με τα δώρα για την υπόλοιπη φυλή. Τα παιδιά εξαφανίστηκαν μέσα στη ζούγκλα και ποτέ δεν τους είδε κανείς ξανά.
Η σειρά της Ινδίας
Μετά από αυτή την εμπειρία, οι Βρετανοί άφησαν τους Sentinelese στην ησυχία τους και προσπάθησαν να τα βρουν με τις άλλες φυλές. Όταν η Ινδία κέρδισε την ανεξαρτησία της από τη Μεγάλη Βρετανία το 1947, τα νησιά Andaman παραδόθηκαν στην Ινδία, αλλά και οι Ινδοί αγνόησαν τους Sentinelese, για περίπου 20 χρόνια.
Το 1967, η κυβέρνηση της Ινδίας ξεκίνησε τη δική της μεγάλης κλίμακας εκστρατεία στο North Sentinel, με πολλούς ενόπλους αστυνομικούς και αξιωματικούς του ναυτικού. Η επίσκεψη ήταν λιγότερο επιθετική από ότι αυτή των Βρετανών 87 χρόνια νωρίτερα (χωρίς απαγωγές), και πιο επιστημονική (κάποιος ανθρωπολόγος ονόματι T.N. Pandit ήταν μέλος της ομάδας). Αλλά ποτέ δεν βρήκαν ούτε έναν Sentinelese -για άλλη μια φορά, τα μέλη της φυλής εξαφανίστηκαν βαθύτερα στη ζούγκλα όταν πλησίασαν οι ξένοι.
Επανάληψη των δώρων
Αυτό ξεκίνησε μια πολιτική δεκαετιών των "επισκέψεων επαφής" από την ινδική κυβέρνηση στο North Sentinel. Κάπου-κάπου, ένα ινδικό πολεμικό πλοίο αγκυροβολούσε έξω από τους κοραλλιογενείς υφάλους και στέλνονταν μικρές βάρκες να προσεγγίσουν τις παραλίες. Πλησίαζαν τις παραλίες, αλλά δεν πατούσαν την στεριά. Έπρεπε να είναι σίγουροι ότι δεν θα τους ερχόταν κάποιο βέλος από τους Sentinelese.
Οι ξένοι, όπως οι Βρετανοί πριν από αυτούς, ήρθαν και έφερναν δώρα φέροντες -συνήθως μπανάνες και καρύδες, οι οποίες δεν αναπτύσσονται στα νησιά, και άλλες φορές άλλα δώρα, όπως περιδέραια με χάντρες, σφαίρες από καουτσούκ, πλαστικούς κάδους, κατσαρόλες και τηγάνια. Όταν οι επισκέπτες προσέγγιζαν όσο αισθανόντουσαν ασφαλείς, πετούσαν τα πράγματα στη θάλασσα για να βγουν στην παραλία. Ή, αν η ομάδα ήταν αρκετά μεγάλη για να φοβίσει τους Sentinelese και αυτοί να υποχωρήσουν στη ζούγκλα, έβγαιναν στην παραλία, αλλά τόσο όσο να αφήσουν τα δώρα και να φύγουν πριν οι Sentinelese επιτεθούν. Όταν ένα κινηματογραφικό συνεργείο του National Geographic έμενε πολύ καιρό κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επίσκεψης το 1975, ένας πολεμιστής Sentinelese με ένα τόξο και βέλος έριξε στον διευθυντή και τον πέτυχε στο μηρό, και στη συνέχεια στάθηκε στην παραλία γελώντας για το επίτευγμα του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.