Τα πρώτα «καμπανάκια» άρχισαν να χτυπούν όταν, διανύοντας το τελευταίο έτος των σπουδών του, είδε τις εργασιακές προοπτικές του να μειώνονται επικίνδυνα, καθώς οι αιτήσεις του σε 25 προγράμματα πρακτικής άσκησης επί πληρωμή κατέληξαν στο καλάθι των αχρήστων.
«Αυτό ήταν το πρώτο χτύπημα... Είχα στην πλάτη μου ένα σπουδαστικό δάνειο ύψους 32.000 δολαρίων και η δουλειά που είχα βρει τότε μου απέφερε μόλις 8 δολάρια την ώρα. Η κατάσταση επιδεινωνόταν επικίνδυνα και εγώ άρχιζα να χάνω την ψυχραιμία μου. Την εποχή κατά την οποία είχα λάβει το δάνειο, σε ηλικία 17 ετών, δεν ήξερα καν τι σημαίνει η λέξη "τόκος"».
Μη βλέποντας φως στο τούνελ και τυφλωμένος από τον πανικό του, αντί να απευθυνθεί στην τράπεζα και να ζητήσει αναπροσαρμογή των όρων αποπληρωμής του δανείου, αντί να ζητήσει από τους γονείς του να τον στηρίξουν οικονομικά (κάτι που οι ίδιοι ήταν πρόθυμοι να πράξουν), αντί οποιασδήποτε άλλης λύσης, ο Ιλγκούνας μετακόμισε στην Αλάσκα, βρήκε δουλειά και μέσα σε δύο χρόνια κατάφερε να αποπληρώσει το δάνειό του μέχρι τελευταίας δεκάρας.
Και όταν αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Duke, είχε επίσης αποφασίσει ότι δεν θα ξαναβρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση: πράγμα το οποίο έκανε, ζώντας στο φορτηγάκι του, μόνο και μόνο για να είναι σίγουρος πως δεν θα ξαναχρειαστεί να πάρει δάνειο για να καλύψει το κόστος κατοικίας και καθημερινής διαβίωσης.
Μάλιστα έγραψε και βιβλίο με τίτλο «"Walden on Wheels: On the Open Road from Debt to Freedom», όπου καταγράφει το ταξίδι εξόδου του από το χρέος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.