Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Λίγα χρόνια πριν από την 21η Απριλίου 1967, η πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας ήταν πολύ ζοφερή έως αποκαρδιωτική. Ο Ελληνικός λαός βρισκόταν συνεχώς στο πεζοδρόμιο. Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας είχαν λάβει επιδημικό χαρακτήρα και δονούσαν την Αθήνα, η οποία είχε μετατραπεί σε πόλη αναρχίας και η κατάσταση αντιμετωπιζόταν με μετωπικές συγκρούσεις της Αστυνομίας και των διαδηλωτών. Σε πολλές περιπτώσεις η …..
χρήση βίας από πλευράς Αστυνομίας ήταν υπερβολική και εξαιρετικά βίαιη. Όλη αυτή η κατάσταση ήταν επακόλουθο της πολιτικής αστάθειας της χώρας, από τη στιγμή που στη Βουλή των Ελλήνων πέραν των οξύτατων φραστικών αντιπαραθέσεων, σε μερικές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε και σωματική βία. Τα γεγονότα που δημιούργησαν αυτή την ερμαφρόδιτη πολιτική κατάσταση, ήταν η αποστασία Βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου, που ανέτρεψαν τον Ιούλιο του 1965 την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση που προήλθε από τις Εθνικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964. Οι αποστάτες σχημάτισαν κυβέρνηση και το Δεκέμβριο του 1966, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ανέτρεψε την κυβέρνηση των αποστατών και όρισε βασιλική κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη Παρασκευόπουλο με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, με τη σύμφωνη γνώμη των αρχηγών των δυο μεγάλων κομμάτων της εποχής (Ενώσεως Κέντρου-Γ.Παπανδρέου, ΕΡΕ-Παν.Κανελλόπουλος), τα οποία πρόσμεναν προκήρυξη Εθνικών εκλογών. Ο Ελληνικός λαός μάταια ανάμενε εκείνη την πολιτική λύση που θα έβαζε ένα τέλος εποχής σε όλη αυτή την ταραγμένη κατάσταση της κοινωνίας. Κάθε μέρα πλήθαιναν οι φωνές που προέτρεπαν τον στρατό να πάρει της τύχες της χώρας στα «χέρια του». Τελικά, αυτές οι φωνές εισακούστηκαν, μόνο που τη Δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 την επέβαλαν Συνταγματάρχες και όχι λοχίες. Αυτή η Δικτατορία, τελικά ανατράπηκε από τη CIA των ΗΠΑ, από τη στιγμή που αρνήθηκε ο Παπαδόπουλος την χρήση της βάσεως της Σούδας, για την διέλευση και τον ανεφοδιασμό των αμερικανικών αεροπλάνων των ΗΠΑ, που είχαν στόχο την παροχή βοήθειας στο Ισραήλ, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή αλλιώς του Δ΄ Αραβοϊσραηλινού πολέμου, τον Οκτώβριο του 1973. Την ίδια εποχή ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο Σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση.
χρήση βίας από πλευράς Αστυνομίας ήταν υπερβολική και εξαιρετικά βίαιη. Όλη αυτή η κατάσταση ήταν επακόλουθο της πολιτικής αστάθειας της χώρας, από τη στιγμή που στη Βουλή των Ελλήνων πέραν των οξύτατων φραστικών αντιπαραθέσεων, σε μερικές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε και σωματική βία. Τα γεγονότα που δημιούργησαν αυτή την ερμαφρόδιτη πολιτική κατάσταση, ήταν η αποστασία Βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου, που ανέτρεψαν τον Ιούλιο του 1965 την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, μια κυβέρνηση που προήλθε από τις Εθνικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964. Οι αποστάτες σχημάτισαν κυβέρνηση και το Δεκέμβριο του 1966, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ανέτρεψε την κυβέρνηση των αποστατών και όρισε βασιλική κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη Παρασκευόπουλο με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, με τη σύμφωνη γνώμη των αρχηγών των δυο μεγάλων κομμάτων της εποχής (Ενώσεως Κέντρου-Γ.Παπανδρέου, ΕΡΕ-Παν.Κανελλόπουλος), τα οποία πρόσμεναν προκήρυξη Εθνικών εκλογών. Ο Ελληνικός λαός μάταια ανάμενε εκείνη την πολιτική λύση που θα έβαζε ένα τέλος εποχής σε όλη αυτή την ταραγμένη κατάσταση της κοινωνίας. Κάθε μέρα πλήθαιναν οι φωνές που προέτρεπαν τον στρατό να πάρει της τύχες της χώρας στα «χέρια του». Τελικά, αυτές οι φωνές εισακούστηκαν, μόνο που τη Δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 την επέβαλαν Συνταγματάρχες και όχι λοχίες. Αυτή η Δικτατορία, τελικά ανατράπηκε από τη CIA των ΗΠΑ, από τη στιγμή που αρνήθηκε ο Παπαδόπουλος την χρήση της βάσεως της Σούδας, για την διέλευση και τον ανεφοδιασμό των αμερικανικών αεροπλάνων των ΗΠΑ, που είχαν στόχο την παροχή βοήθειας στο Ισραήλ, στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή αλλιώς του Δ΄ Αραβοϊσραηλινού πολέμου, τον Οκτώβριο του 1973. Την ίδια εποχή ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και την μερική άρση της λογοκρισίας, καθώς και υποσχέσεις για νέο Σύνταγμα και εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974 για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση.
Αμέσως, μετά την ανατροπή της Δικτατορίας συντελέστηκε η Εθνική καταστροφή της Κύπρου με τον διαμελισμό του Νησιού από την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων, διά μέσω του Αττίλα I επί κυβερνήσεως του δικτάτορα Ιωαννίδη και Αττίλα II επί κυβερνήσεως του «δημοκράτη» Κωνσταντίνου Καραμανλή με το προδοτικό «η Κύπρος κείται μακράν». Ο ρίψασπις Κωνσταντίνος Καραμανλής αφού είχε φύγει από την Ελλάδα σαν τον κλέφτη (Δεκέμβριος του 1963) με το ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης, επέστρεψε μετά «βαΐων και κλάδων» για να μας «σώσει» από την καταστροφή. Έτσι, ξεκινάει η περίφημη μεταπολίτευση της μίζας, της αρπαχτής, της διόγκωσης του δημόσιου τομέα εις βάρος του πιο παραγωγικού τομέα της κοινωνίας μας, του ιδιωτικού, του άκρατου συνδικαλισμού, της αμετροέπειας και της τεμπελιάς. Η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος δεν έχει οροφή, προκειμένου να εκλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι, υποκλέπτοντας την ψήφο του λαού με προεκλογικές υποσχέσεις, που αμέσως μετά τις εκλογές μετατρέπονταν σε ανεκπλήρωτα ψεύδη που εκτίνασσαν το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Τα οικονομικά πολιτικά σκάνδαλα από όλες τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν τελειωμό. Τα σκάνδαλα, του τραπεζίτη Κοσκωτά, του Χρηματιστηρίου, των τηλεφωνικών υποκλοπών, της Γερμανικής πολυεθνικής εταιρείας Siemens, του Ελληνικού δημοσίου με τη Μονή Βατοπεδίου και ουκ εστίν αριθμός. Φρόντισαν, όμως, με το νόμο Βενιζέλου «περί ευθύνης Υπουργών» να αυτό- απαλλάσσονται των ποινικών ευθυνών τους γιατί «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
Τα τελευταία τρία χρόνια οι κυβερνήσεις Γ.Παπανδρέου, Λ.Παπαδήμου και Αν.Σαμαρά, αλυσόδεσαν την πατρίδα μας στα δεσμά του Μνημονίου. Αυτά τα μνημόνια που επέβαλαν αυτοί οι πολιτικοί αναρχοσυμμορίτες, απεμπόλησαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και εξαθλίωσαν οικονομικά το λαό μας. Στα άμεσα προδοτικά σχέδιά τους, είναι το ξεπούλημα του ενεργειακού μας πλούτου και η παραχώρηση δημόσιων οργανισμών στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια της πατρίδος μας, όπως η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ, σε συνέχεια του ξεπουλήματος του ΟΤΕ. Ωστόσο, η κυβέρνηση Σαμαρά, επιπλέον, σχεδίασε την νέα καταστροφή της Κύπρου μαζί με τους νεοφιλελεύθερους της κυβέρνησης της Γερμανίας για να παίξει αφ΄ενός το παιχνίδι της Μέρκελ με σκοπό την κατατρομοκράτηση των υπολοίπων κρατών του Ευρωπαϊκού νότου και αφ΄ετέρου για να μπορεί η τρικομματική κυβέρνηση να τρομοκρατεί τον Ελληνικό λαό προκειμένου να μην εξεγερθεί;
Η σημερινή εποχή έχει πολλά κοινά σημεία, με εκείνη της προ της επιβολής της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Ο λαός μας είναι εξαθλιωμένος, αγανακτισμένος και απογοητευμένος από το σαθρό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Αναζητεί εναγωνίως λύσεις, από τους πολιτικούς ταγούς της πατρίδας Ελλάδας, που δυστυχώς, όμως, διαπιστώνει πως δεν έρχονται από πουθενά. Έτσι, προστρέχει στη Χρυσή Αυγή, γιατί μόνο αυτή τους ικανοποιεί με το περί δικαίου αίσθημα, μοιράζοντας «χαστούκια» δεξιά και αριστερά και γιατί αντικαθιστά τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους. Της υποχρέωσης, δηλαδή που Συνταγματικά έχει η πολιτεία για παιδεία, υγεία, ασφάλεια πολιτών από τους λαθρομετανάστες κλπ.
Στην εποχή μας, καθημερινά αυξάνονται οι ακραίοι λεκτικοί και όχι μόνο, διαξιφισμοί τόσο εντός της Ελληνικής Βουλής, όσο και εκτός αυτής. Ας θυμηθούμε τις τηλεοπτικές ακρότητες των Δούρου, Κανέλλη, Κασιδιάρη, αλλά και των Τατσόπουλου, Σταυρίδη. Αυτές οι ακρότητες έχουν λάβει επιδημικό χαρακτήρα, με αποκορύφωμα την προ ημερών αντιπαράθεση στη Βουλή, του βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Ηλιόπουλου και του Αντιπροέδρου αυτής, κ. Δραγασάκη (ΣΥΡΙΖΑ). Προσωπικά, θα καταδικάσω και τις δυο πλευρές γιατί δημιουργούν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά με απρόβλεπτες συνέπειες, από τη στιγμή που συνεχώς μειώνεται η ανοχή του λαού μας, ο οποίος κραυγάζει: «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Είναι δε, παντελώς άστοχη η παρακάτω δήλωση του κ. Δραγασάκη, που υποδηλώνει πως δεν έχει πάρει μυρουδιά για το τι συντελείται στην κοινωνία μας σήμερα: «Σήμερα στη Βουλή, δεν είχαμε κάποια διαμάχη μεταξύ κομμάτων. Είχαμε μια προσβολή του Κοινοβουλίου από την Χρυσή Αυγή. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι ο φασισμός αντιμετωπίζεται με διοικητικά μέτρα. Ο φασισμός αντιμετωπίζεται με τη δημοκρατική εγρήγορση, τη συλλογική δράση της κοινωνίας και με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών που τον τροφοδοτούν».
Προφανώς, λοιπόν, η προσβολή του κοινοβουλίου διαπράττεται όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο κ. Δραγασάκης και το κόμμα του, ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση επέδειξε και αυτός φασίζουσα και προκλητική νοοτροπία. Άλλωστε, την Χρυσή Αυγή την «έβαλε» στο κοινοβούλιο η έλλειψη κοινωνικών ευαισθησιών από μέρους αυτού του ξευτιλισμένου πολιτικού συστήματος, που από θεματοφύλακας της Δημοκρατίας, όπως ορίζει ο Συνταγματικός του ρόλος, μετατράπηκε σε κατ΄ εξακολούθηση βιαστής της.
Συνεπώς, με την επιπρόσθετη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για την χρησιμότητα ή όχι του αντιρατσιστικού νόμου (αλήθεια τους Έλληνες ποιος νόμος τους προστατεύει;), καθημερινά αυξάνεται το μίσος του λαού κατά αυτής της καθεστηκυίας τάξεως των κομμάτων και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε μια άλλη 21η Απριλίου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.