Της Κορίνας Καφετζοπούλου
Τον λένε Νίκο είναι τριών χρονών και τον γνώρισα σε ένα χωριό. Είχα ακούσει για αυτόν αλλά δεν τον είχα δει, μέχρι χθες.
Τον είδα να κάθεται μαζί με την αδερφή του, ένα χρόνο μεγαλύτερη από αυτόν, σε ένα χώρο που σπίτι δεν το λες και ηλεκτρικό δεν έχει.
Όταν μπήκα μέσα με τη μικρή μου, λίγο πιο μεγάλη από την αδερφή του Νίκου, έκανα ότι δεν ήξερα, έκανα ότι δεν είδα.
Η μητέρα με υποδέχτηκε χαμογελαστή και με προσκάλεσε να πιούμε καφέ. Δεν είχα χρόνο, δεν κάθισα. Έπιασε το Νίκο στην αγκαλιά της εκείνη τη στιγμή.
Με κοίταζε με πλάγιες ματιές σαν αγόρι που φλερτάρει, σπινθηροβολούσε το βλέμμα του και μου μάγεψε την καρδιά με το χαμόγελό του. Λίγο ντρεπόταν λίγο ήθελε να γνωρίσει αυτό το καινούριο πρόσωπο που ανταποκρίθηκε στο νάζι του με τον ίδιο τρόπο.
«Ξέρεις ο Νίκος δεν περπατάει. Στη γέννα το έπαθε, λουροδέθηκε, δεν οξυγονώθηκε ο εγκέφαλος του, έπαθε νευρική παράλυση και δεν μπορεί να περπατήσει. Θα χρειαστούν εγχειρήσεις πολλές», μου είπε η μητέρα λυπημένη.
Δεν ξέρω γιατί αλλά της απάντησα μάλλον με ψυχρό και όχι λυπητερό τρόπο. «Δεν πειράζει, τον έχεις αγκαλιά, σου χαμογελάει και σίγουρα θα σου λέει σε αγαπώ. Είναι εδώ, τον έχεις μαζί σου. Σκέψου να τον είχες χάσει;».
Φεύγοντας, κοντοστάθηκα στη σιδερένια πόρτα της αυλής. Τον παρατήρησα από μακριά. Άφησα εκεί τη μικρή μου να παίξει μαζί τους. Στην αυλή είχε σκαλοπάτια αλλά το Νίκο δεν τον ένοιαζε. Θα έπαιζε με τα κορίτσια ο κόσμος να χαλούσε!
Είχε στηριχθεί στα χέρια του και περπατούσε με αυτά. Θεριό μου φάνηκε από μακριά. Αν δεν το ήξερα ίσως και να μην παρατηρούσα ότι έσερνε τα ποδαράκια του. Αργότερα έμαθα ότι γαντζώνεται στους τοίχους για να σταθεί όρθιος. Ακόμα και οι γεροντότεροι της περιοχής υποκλίνονται σε αυτόν τον μπόμπιρα. Τέτοιο παιδί δεν έχουν ξαναδεί.
Και εγώ, όμως, τέτοια φλογερά μάτια, πρώτη φορά είδα στη ζωή μου, αλήθεια. Σου μιλάνε χωρίς ήχο. Δεν ξέρω αλλά κάτι πάνω του με μαγνήτισε. Δεν το λυπήθηκα το παιδί, θαύμασα τη δύναμή του, τη δύναμη τους .
«Μαμά εγώ έπαιξα με το Νίκο αλλά δεν περπατούσε, αλλά δεν πειράζει. Όλο έλεγε "έλα να παίξουμε έλα να παίξουμε" ε και παίξαμε», μου είπε η μικρή μου.
Και το χαμόγελο αυτού του μικρού ήταν το τελευταίο που σκέφτηκα πριν κοιμηθώ και το πρώτο μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που αντικρίζω τέτοια θέληση πάνω σε ένα πλάσμα.
Υ.Γ. Από τη μαμά του Νίκου δεν πήρα άδεια για να μιλήσω για το παιδί της. Δεν της είπα καν τη δουλειά κάνω. Το Νίκο όμως θα τον ξαναδώ. Όταν πάρω την άδειά της, ίσως σας πω περισσότερα πράγματα για αυτό το αγόρι, μπορεί να χρειαστεί, αν το θελήσει η οικογένεια, τη βοήθεια όλων μας, αν και δεν είναι αυτός ο σκοπό του κειμένου.
ΜadeΙnCreta.gr
Τον λένε Νίκο είναι τριών χρονών και τον γνώρισα σε ένα χωριό. Είχα ακούσει για αυτόν αλλά δεν τον είχα δει, μέχρι χθες.
Τον είδα να κάθεται μαζί με την αδερφή του, ένα χρόνο μεγαλύτερη από αυτόν, σε ένα χώρο που σπίτι δεν το λες και ηλεκτρικό δεν έχει.
Όταν μπήκα μέσα με τη μικρή μου, λίγο πιο μεγάλη από την αδερφή του Νίκου, έκανα ότι δεν ήξερα, έκανα ότι δεν είδα.
Η μητέρα με υποδέχτηκε χαμογελαστή και με προσκάλεσε να πιούμε καφέ. Δεν είχα χρόνο, δεν κάθισα. Έπιασε το Νίκο στην αγκαλιά της εκείνη τη στιγμή.
Με κοίταζε με πλάγιες ματιές σαν αγόρι που φλερτάρει, σπινθηροβολούσε το βλέμμα του και μου μάγεψε την καρδιά με το χαμόγελό του. Λίγο ντρεπόταν λίγο ήθελε να γνωρίσει αυτό το καινούριο πρόσωπο που ανταποκρίθηκε στο νάζι του με τον ίδιο τρόπο.
«Ξέρεις ο Νίκος δεν περπατάει. Στη γέννα το έπαθε, λουροδέθηκε, δεν οξυγονώθηκε ο εγκέφαλος του, έπαθε νευρική παράλυση και δεν μπορεί να περπατήσει. Θα χρειαστούν εγχειρήσεις πολλές», μου είπε η μητέρα λυπημένη.
Δεν ξέρω γιατί αλλά της απάντησα μάλλον με ψυχρό και όχι λυπητερό τρόπο. «Δεν πειράζει, τον έχεις αγκαλιά, σου χαμογελάει και σίγουρα θα σου λέει σε αγαπώ. Είναι εδώ, τον έχεις μαζί σου. Σκέψου να τον είχες χάσει;».
Φεύγοντας, κοντοστάθηκα στη σιδερένια πόρτα της αυλής. Τον παρατήρησα από μακριά. Άφησα εκεί τη μικρή μου να παίξει μαζί τους. Στην αυλή είχε σκαλοπάτια αλλά το Νίκο δεν τον ένοιαζε. Θα έπαιζε με τα κορίτσια ο κόσμος να χαλούσε!
Είχε στηριχθεί στα χέρια του και περπατούσε με αυτά. Θεριό μου φάνηκε από μακριά. Αν δεν το ήξερα ίσως και να μην παρατηρούσα ότι έσερνε τα ποδαράκια του. Αργότερα έμαθα ότι γαντζώνεται στους τοίχους για να σταθεί όρθιος. Ακόμα και οι γεροντότεροι της περιοχής υποκλίνονται σε αυτόν τον μπόμπιρα. Τέτοιο παιδί δεν έχουν ξαναδεί.
Και εγώ, όμως, τέτοια φλογερά μάτια, πρώτη φορά είδα στη ζωή μου, αλήθεια. Σου μιλάνε χωρίς ήχο. Δεν ξέρω αλλά κάτι πάνω του με μαγνήτισε. Δεν το λυπήθηκα το παιδί, θαύμασα τη δύναμή του, τη δύναμη τους .
«Μαμά εγώ έπαιξα με το Νίκο αλλά δεν περπατούσε, αλλά δεν πειράζει. Όλο έλεγε "έλα να παίξουμε έλα να παίξουμε" ε και παίξαμε», μου είπε η μικρή μου.
Και το χαμόγελο αυτού του μικρού ήταν το τελευταίο που σκέφτηκα πριν κοιμηθώ και το πρώτο μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Είναι από τις λίγες φορές στη ζωή μου που αντικρίζω τέτοια θέληση πάνω σε ένα πλάσμα.
Υ.Γ. Από τη μαμά του Νίκου δεν πήρα άδεια για να μιλήσω για το παιδί της. Δεν της είπα καν τη δουλειά κάνω. Το Νίκο όμως θα τον ξαναδώ. Όταν πάρω την άδειά της, ίσως σας πω περισσότερα πράγματα για αυτό το αγόρι, μπορεί να χρειαστεί, αν το θελήσει η οικογένεια, τη βοήθεια όλων μας, αν και δεν είναι αυτός ο σκοπό του κειμένου.
ΜadeΙnCreta.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.