Παλιότερα σας είχαμε παρουσιάσει μερικούς πολύ παράξενους τρόπους με τους οποίους διασκέδαζαν οι άνθρωποι
πριν ανακαλυφθεί η τηλεόραση. Εκείνοι οι άνθρωποι έπαιζαν πολλά
παιχνίδια, σε κλειστούς χώρους, τα οποία αν τα δεις με το σημερινό μάτι,
μάλλον και αυτά είναι παράξενα. Δείτε μερικά από αυτά.
10. Bullet Pudding
Το Bullet Pudding ήταν πολύ δημοφιλές από το 1811 ως το 1820 στην Αγγλία (εποχή Regency) και αυτό γιατί περιείχε δυο πολύ αγαπητά πράγματα. Τον ανθρώπινο εξευτελισμό και τα ζωντανά πυρομαχικά. Στο παιχνίδι, ο οικοδεσπότης της γιορτής παρείχε ένα μεγάλο πιάτο, για την ακρίβεια, πιατέλα. Έπειτα, φτιάχνονταν ένα βουνό -50 εκατοστών- από αλεύρι και τοποθετούνταν μια σφαίρα στην κορυφή του, που μόλις και μετά βίας ισορροπούσε. Κάθε παίκτης με τη σειρά του σκουντούσε το αλεύρι και τελικά η σφαίρα έπεφτε μέσα στο "βουνό". Όποιος έριχνε τη σφαίρα έπρεπε να βάλει τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, να πέσει με το πρόσωπο στο αλεύρι, να ψάξει να βρει τη σφαίρα με το στόμα του και να την βγάλει με τα δόντια. Το δύσκολο κομμάτι του παιχνιδιού ήταν να μην γελάσει αυτός που έψαχνε τη σφαίρα, γιατί αλλιώς μπορούσε να πνιγεί από το αλεύρι.
9. Are you there, Moriarty?
Ο καθηγητής Moriarty ήταν η Νέμεσις του Σέρλοκ Χολμς στις ιστορίες του Σερ Άρθουρ Ντόιλ. Ο κόσμος τον περιφρονούσε τόσο πολύ και ο χαρακτήρας του -με την ίδια ατιμία πάλι- παιζόταν σε ένα παιχνίδι της εποχής. Ήταν ένα παιχνίδι δυο παικτών όπου οι παίκτες έδεναν τα μάτι ο ένας του άλλου, κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου και ήταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα. Στο άλλο χέρι, κρατούσαν μια διπλωμένη εφημερίδα και φώναζαν, "Are you there, Moriarty?" (Είσαι εκεί, Moriarty;). Ο άλλος παίκτης απαντούσε θετικά και ο αντίπαλος προσπαθούσε να τον χτυπήσει στο κεφάλι με την εφημερίδα.
8. Snap-Dragon
Ήταν δημοφιλές από τον 16ο αιώνα μέχρι και τα μέσα του 19ου. Το παιχνίδι ήταν πολύ απλό: γέμιζαν μια γυάλα με μπράντι, έβαζαν πολλές σταφίδες και δαμάσκηνα μέσα και τα άφηναν να βουλιάξουν. Τότε έβαζαν φωτιά στο μπράντι! Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να βγάλουν τα δαμάσκηνα και τις σταφίδες από τον πάτο του καιόμενου μπράντι χωρίς να καούν. Όποιος τα κατάφερνε έπρεπε να φάει τις σταφίδες και τα δαμάσκηνα!
7. Hot Cockles
Η εκδοχή της τυφλόμυγας κατά την Βικτοριανή εποχή. Ένα άτομο καθόταν σε μια καρέκλα ενώ ο κύριος παίκτης είχε αγκαλιάσει το κεφάλι του. Ένας-ένας οι άλλοι παίκτες, πήγαιναν από πίσω τους και τους κλωτσούσαν. Ο παίκτης που έτρωγε την κλωτσιά έπρεπε να μαντέψει ποιος το είχε κάνει. Αν τα κατάφερνε, αυτός που το είχε κάνει ήταν το νέο θύμα.
6. Wink Murder
Ήταν γνωστό και σαν Murder Wink, Wink Death, ή Wink Wink Murder. Υπήρχαν πολλές εκδοχές του παιχνιδιού, αλλά κυρίως, ένας παίκτης ήταν ο "δολοφόνος" και ένας παίκτης ο "ντετέκτιβ". Ο δολοφόνος έκρυβε την ταυτότητα του όσο καλύτερα μπορούσε καθώς όλοι οι άλλοι συζητούσαν για διάφορα πράγματα. Κάποια στιγμή κοιτούσε κάποιον και έκανε νόημα -έκλεινε το μάτι- στους άλλους, και τότε εκείνοι έκαναν πως πέθαιναν ξαφνικά. Ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει τον δολοφόνο και ο δολοφόνος να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορούσε.
5. Πρωσικές ασκήσεις
Ένας παίκτης ήταν ο αρχηγός και όλοι οι άλλοι ήταν παραταγμένοι και ακολουθούσαν τις εντολές του χωρίς να γελούν. Ο αρχηγός έδινε διάφορες εντολές, μέχρι που όλοι βαριόντουσαν και τότε ο αρχηγός τους διέταζε να γονατίσουν στο ένα γόνατο. Τότε ο αρχηγός έσπρωχνε τον ακραίο παίχτη και όλοι έπεφταν σαν ντόμινο.
4. Το παιχνίδι του Reverend Crawley
Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Reverend Crawley. Το παιχνίδι χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Οκτώ με δέκα άνθρωποι σχηματίζουν έναν κύκλο και βάζουν τα χέρια τους στο κέντρο. Έπειτα, όλοι σηκώνουν τα χέρια τους στον αέρα και πιάνουν τα χέρια κάποιου άλλου στον κύκλο. Κανείς δεν πρέπει να αφήσει τα χέρια του άλλου, αλλά η ομάδα πρέπει να ξεμπερδευτεί και να σχηματίσει πάλι κύκλο. Εδώ είναι που μπαίνουν τα ακροβατικά και η ευλυγισία στη μέση!
3. The Bellman
Ένας παίκτης κρατούσε ένα κουδούνι και οι άλλοι έδεναν τα μάτια τους. Αυτός που είχε το κουδούνι γυρνούσε μέσα στο δωμάτιο κουνώντας το κουδούνι κάπου-κάπου και οι άλλοι προσπαθούσαν να τον εντοπίσουν από τον ήχο, να τον χτυπήσουν με ένα ξίφος (!) και να τον πιάσουν.
2. Το βαμβάκι
Όλοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και έβαζαν ένα κομμάτι από βαμβάκι στο κέντρο, και προσπαθούν να φυσήξουν το βαμβάκι προς τους άλλους και να μην πάει στη μεριά τους. Αν το βαμβάκι έπεφτε, η τιμωρία ήταν να κάνει μια από τις ποινές που είχαν αποφασίσει από κοινού πριν ξεκινήσουν να παίζουν.
1. Αλλαγή θέσεων
Κάτι σαν το παιχνίδι με τη μουσική και τις καρέκλες που μειώνονται. Ένας παίκτης ήταν το "πράγμα" και στεκόταν στη μέση, ενώ όλοι οι άλλοι καθόντουσαν γύρω του σε καρέκλες σχηματίζοντας κύκλο. Ο παίκτης στο κέντρο ρωτούσε κάποιον από τον κύκλο, "Σου αρέσουν οι γείτονες σου;".¨Τότε αυτός, αν έλεγε όχι, οι άλλοι έτρεχαν και άλλαζαν καρέκλες. Αν έλεγε "ναι, εκτός από αυτούς που φορούν ... (πχ μπλε κλπ)" όσοι πληρούσαν τα κριτήρια έπρεπε να παλέψουν για μια καρέκλα. Ο παίκτης στο κέντρο πάντα έβρισκε καρέκλα ενώ αυτός που δεν καθόταν έμπαινε στο κέντρο.
10. Bullet Pudding
Το Bullet Pudding ήταν πολύ δημοφιλές από το 1811 ως το 1820 στην Αγγλία (εποχή Regency) και αυτό γιατί περιείχε δυο πολύ αγαπητά πράγματα. Τον ανθρώπινο εξευτελισμό και τα ζωντανά πυρομαχικά. Στο παιχνίδι, ο οικοδεσπότης της γιορτής παρείχε ένα μεγάλο πιάτο, για την ακρίβεια, πιατέλα. Έπειτα, φτιάχνονταν ένα βουνό -50 εκατοστών- από αλεύρι και τοποθετούνταν μια σφαίρα στην κορυφή του, που μόλις και μετά βίας ισορροπούσε. Κάθε παίκτης με τη σειρά του σκουντούσε το αλεύρι και τελικά η σφαίρα έπεφτε μέσα στο "βουνό". Όποιος έριχνε τη σφαίρα έπρεπε να βάλει τα χέρια του πίσω από την πλάτη του, να πέσει με το πρόσωπο στο αλεύρι, να ψάξει να βρει τη σφαίρα με το στόμα του και να την βγάλει με τα δόντια. Το δύσκολο κομμάτι του παιχνιδιού ήταν να μην γελάσει αυτός που έψαχνε τη σφαίρα, γιατί αλλιώς μπορούσε να πνιγεί από το αλεύρι.
9. Are you there, Moriarty?
Ο καθηγητής Moriarty ήταν η Νέμεσις του Σέρλοκ Χολμς στις ιστορίες του Σερ Άρθουρ Ντόιλ. Ο κόσμος τον περιφρονούσε τόσο πολύ και ο χαρακτήρας του -με την ίδια ατιμία πάλι- παιζόταν σε ένα παιχνίδι της εποχής. Ήταν ένα παιχνίδι δυο παικτών όπου οι παίκτες έδεναν τα μάτι ο ένας του άλλου, κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου και ήταν ξαπλωμένοι μπρούμυτα. Στο άλλο χέρι, κρατούσαν μια διπλωμένη εφημερίδα και φώναζαν, "Are you there, Moriarty?" (Είσαι εκεί, Moriarty;). Ο άλλος παίκτης απαντούσε θετικά και ο αντίπαλος προσπαθούσε να τον χτυπήσει στο κεφάλι με την εφημερίδα.
8. Snap-Dragon
Ήταν δημοφιλές από τον 16ο αιώνα μέχρι και τα μέσα του 19ου. Το παιχνίδι ήταν πολύ απλό: γέμιζαν μια γυάλα με μπράντι, έβαζαν πολλές σταφίδες και δαμάσκηνα μέσα και τα άφηναν να βουλιάξουν. Τότε έβαζαν φωτιά στο μπράντι! Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να βγάλουν τα δαμάσκηνα και τις σταφίδες από τον πάτο του καιόμενου μπράντι χωρίς να καούν. Όποιος τα κατάφερνε έπρεπε να φάει τις σταφίδες και τα δαμάσκηνα!
7. Hot Cockles
Η εκδοχή της τυφλόμυγας κατά την Βικτοριανή εποχή. Ένα άτομο καθόταν σε μια καρέκλα ενώ ο κύριος παίκτης είχε αγκαλιάσει το κεφάλι του. Ένας-ένας οι άλλοι παίκτες, πήγαιναν από πίσω τους και τους κλωτσούσαν. Ο παίκτης που έτρωγε την κλωτσιά έπρεπε να μαντέψει ποιος το είχε κάνει. Αν τα κατάφερνε, αυτός που το είχε κάνει ήταν το νέο θύμα.
6. Wink Murder
Ήταν γνωστό και σαν Murder Wink, Wink Death, ή Wink Wink Murder. Υπήρχαν πολλές εκδοχές του παιχνιδιού, αλλά κυρίως, ένας παίκτης ήταν ο "δολοφόνος" και ένας παίκτης ο "ντετέκτιβ". Ο δολοφόνος έκρυβε την ταυτότητα του όσο καλύτερα μπορούσε καθώς όλοι οι άλλοι συζητούσαν για διάφορα πράγματα. Κάποια στιγμή κοιτούσε κάποιον και έκανε νόημα -έκλεινε το μάτι- στους άλλους, και τότε εκείνοι έκαναν πως πέθαιναν ξαφνικά. Ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει τον δολοφόνο και ο δολοφόνος να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορούσε.
5. Πρωσικές ασκήσεις
Ένας παίκτης ήταν ο αρχηγός και όλοι οι άλλοι ήταν παραταγμένοι και ακολουθούσαν τις εντολές του χωρίς να γελούν. Ο αρχηγός έδινε διάφορες εντολές, μέχρι που όλοι βαριόντουσαν και τότε ο αρχηγός τους διέταζε να γονατίσουν στο ένα γόνατο. Τότε ο αρχηγός έσπρωχνε τον ακραίο παίχτη και όλοι έπεφταν σαν ντόμινο.
4. Το παιχνίδι του Reverend Crawley
Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Reverend Crawley. Το παιχνίδι χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Οκτώ με δέκα άνθρωποι σχηματίζουν έναν κύκλο και βάζουν τα χέρια τους στο κέντρο. Έπειτα, όλοι σηκώνουν τα χέρια τους στον αέρα και πιάνουν τα χέρια κάποιου άλλου στον κύκλο. Κανείς δεν πρέπει να αφήσει τα χέρια του άλλου, αλλά η ομάδα πρέπει να ξεμπερδευτεί και να σχηματίσει πάλι κύκλο. Εδώ είναι που μπαίνουν τα ακροβατικά και η ευλυγισία στη μέση!
3. The Bellman
Ένας παίκτης κρατούσε ένα κουδούνι και οι άλλοι έδεναν τα μάτια τους. Αυτός που είχε το κουδούνι γυρνούσε μέσα στο δωμάτιο κουνώντας το κουδούνι κάπου-κάπου και οι άλλοι προσπαθούσαν να τον εντοπίσουν από τον ήχο, να τον χτυπήσουν με ένα ξίφος (!) και να τον πιάσουν.
2. Το βαμβάκι
Όλοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και έβαζαν ένα κομμάτι από βαμβάκι στο κέντρο, και προσπαθούν να φυσήξουν το βαμβάκι προς τους άλλους και να μην πάει στη μεριά τους. Αν το βαμβάκι έπεφτε, η τιμωρία ήταν να κάνει μια από τις ποινές που είχαν αποφασίσει από κοινού πριν ξεκινήσουν να παίζουν.
1. Αλλαγή θέσεων
Κάτι σαν το παιχνίδι με τη μουσική και τις καρέκλες που μειώνονται. Ένας παίκτης ήταν το "πράγμα" και στεκόταν στη μέση, ενώ όλοι οι άλλοι καθόντουσαν γύρω του σε καρέκλες σχηματίζοντας κύκλο. Ο παίκτης στο κέντρο ρωτούσε κάποιον από τον κύκλο, "Σου αρέσουν οι γείτονες σου;".¨Τότε αυτός, αν έλεγε όχι, οι άλλοι έτρεχαν και άλλαζαν καρέκλες. Αν έλεγε "ναι, εκτός από αυτούς που φορούν ... (πχ μπλε κλπ)" όσοι πληρούσαν τα κριτήρια έπρεπε να παλέψουν για μια καρέκλα. Ο παίκτης στο κέντρο πάντα έβρισκε καρέκλα ενώ αυτός που δεν καθόταν έμπαινε στο κέντρο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.