Η Αντιγόνη Κεμερλίογλου, ψυχολόγος υγείας και εκπαίδευσης, μας συμβουλεύει για το πώς θα πρέπει οι γονείς να διεκδικούν και εν τέλει να θέτουν τα απαραίτητα προσωπικά τους όρια απέναντι στα παιδιά, τα οποία με την σειρά τους θα πρέπει να τα τηρούν. Καλό θα ήταν σε κάθε σπίτι να υπάρχουν κάποιοι κανόνες συμπερισφοράς τους οποίους θα πρέπει να σέβονται παιδιά και γονείς. Όταν λοιπόν, έχετε την ανάγκη να χαλαρώσετε, να διαβάσετε ένα βιβλίο, να δείτε τηλεόραση, το παιδί δεν θα πρέπει να παρεμβαίνει απαιτώντας να ικανοποιηθούν οι δικές του ανάγκες (π.χ. παιχνίδι, βόλτα). Θα πρέπει να γνωρίζει ότι είστε κοντά του να το στηρίξετε αλλά πρέπει από νωρίς να μάθει να σέβεται τα δικά σας συναισθήματα, το δικό σας χώρο και χρόνο (πώς θα του φαινόταν άραγε αν το ξυπνούσατε για να μιλήσει στο τηλέφωνο με τη θεία του;). Για να είναι πιο σαφές αυτό, καλό θα ήταν να φτιάξετε μαζί με τα παιδιά τους κανόνες που θα ορίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι!
Για παράδειγμα:
* Δεν επιτρέπεται η μαμά να μπαίνει στο δωμάτιο, χωρίς να χτυπάει την πόρτα
* Δεν επιτρέπεται, π.χ. η Κατερίνα να παρεμβαίνει όταν η μαμά μιλάει στο τηλέφωνο.
Μια άλλη πτυχή που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή είναι όταν οι γονείς είναι υπερβολικά ελαστικοί με τα παιδιά τους σε σημείο να γίνονται «Χαλί να τους πατήσουν» οι λιλιπούτειοι φίλοι μας. Η κ. Κεμερλιόγλου μάς εξηγεί «Το να έχει ένας γονέας καλές προθέσεις, δε σημαίνει ότι θα έχει απαραιτήτως τα αποτελέσματα που επιθυμεί.» Ο πολύ καλός γονέας που κάνει όλα τα χατίρια στα παιδιά του, στην ουσία δεν είναι αποτελεσματικός γονέας καθώς τα κάνει όλα μόνος του αντί να συμμετέχουν τα παιδιά του. Αυτό σημαίνει ότι δεν τα αφήνει να πάρουν πρωτοβουλίες που θα τα βοηθήσουν να ωριμάσουν, αναλαμβάνοντας τα ίδια τις ευθύνες για τις πράξεις τους. Μια τέτοιου είδους συμπεριφορά όπως επισημαίνει και η ειδικός, αποκαλύπτει μια ανασφάλεια των γονέων οι οποίοι θεωρούν ότι η αρνητική συμπεριφορά των παιδιών ενδεχομένως και να υποδηλώνει κατά κάποιον τρόπο και τη δική τους ανικανότητα ως γονείς. Επιπλέον, αυτή η κατηγορία γονέων επιδιώκει τον έλεγχο της ζωής των παιδιών γιατί νιώθει ότι η αξία τους εξαρτάται άμεσα από την εξάρτηση των παιδιών προς αυτούς. Οι γονείς θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, να τους καλλιεργήσουν αισθήματα επάρκειας αλλά και την αίσθηση ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους.
«Παρόλο που το να είμαι σπίτι με γεμίζει, είναι στιγμές που πλήττω και σκέφτομαι να επιστρέψω στη δουλειά μου!». Εάν τα κλάματα και οι φωνές των παιδιών σας δημιουργούν τέτοιες σκέψεις δεν θα πρέπει να νιώθετε φρικτά ούτε και ενοχικά. Όταν μια μητέρα μένει σπίτι με το παιδί της, είναι σημαντικό να το κάνει επειδή το επιθυμεί πραγματικά και όχι γιατί πρέπει. Αν δε το θέλει πραγματικά, κινδυνεύει να πάθει κατάθλιψη κυρίως όταν απομονώνεται και δεν αλλάζει παραστάσεις. Παρόλο που το παιδί είναι ό,τι πιο πολύτιμο για εκείνη, δεν θα πρέπει επ” ουδενί να είναι η μοναδική συναναστροφή της. Εάν αυτό συμβεί τότε μοιραία όπως εξηγεί και η κ. Κεμερλίογλου βγαίνει στο προσκήνιο ο θυμός και ο εκνευρισμός, συμπεριφορά που την αντιλαμβάνεται και το ίδιο το παιδί. Η μητέρα καλό θα ήταν να συναναστρέφεται και άλλο κόσμο, και ενδεχομένως να τη βοηθούσε να έχει επαφές με άλλες μητέρες με παιδιά που η καθεμιά θα μπορούσε κάποιες φορές μέσα στην εβδομάδα να κρατάει το/τα παιδι(ά) της άλλης εκ περιτροπής.
Ανάμεσα σε μια μητέρα που όλη τη μέρα είναι εκνευρισμένη και εξαντλημένη μέσα σε ένα σπίτι και μια μητέρα που δουλεύει πολλές ώρες αλλά όταν γυρνάει σπίτι είναι σωματικά και ψυχικά διαθέσιμη για το παιδί της, προτιμότερη είναι η δεύτερη. Με λίγα λόγια, το παιδί θέλει μια ευτυχισμένη μητέρα δίπλα του ανεξάρτητα από το πόσες ώρες περνάει μαζί του.
infokids.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.