Το άκρως απόρρητο σχέδιο ονομάστηκε "A Study of Lunar Research Flights" (Μια Μελέτη για τις Εξερευνητικές Πτήσεις στη Σελήνη) ή "Project A119" και αναπτύχθηκε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Σύμφωνα με τον φυσικό Leonard Reiffel, έναν από τους προϊστάμενους του έργου, το να χτυπούσαν τη Σελήνη με ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο θα ήταν σχετικά εύκολο. Θα τον προγραμμάτιζαν να χτυπήσει το στόχο του με ακρίβεια περίπου δύο μίλια. Η ακρίβεια θα ήταν ιδιαίτερα σημαντική, καθώς η Πολεμική Αεροπορία ήθελε η έκρηξη που θα προέκυπτε να είναι ορατή στη Γη. Επομένως, προτάθηκε η έκρηξη να συμβεί στα σύνορα του ορατού τμήματος της Σελήνης, έτσι ώστε το σύννεφο μανιταριού που θα προέκυπτε να φωτίζεται από τον ήλιο. Ο νεαρός -τότε- Καρλ Σαγκάν, επιφορτίστηκε με το έργο να φτιάξει ένα μοντέλο του πως θα φαινόταν το σύννεφο σκόνης σε χαμηλή βαρύτητα.
Το έργο τελικά έπεσε σε αχρηστία, καθώς κρίθηκε ότι το κοινό δεν θα ανταποκρινόταν θετικά σε μια πυρηνική βόμβα των ΗΠΑ στο φεγγάρι. Το "A119" είδε το φως της δημοσιότητας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν ο Keay Davidson, ο οποίος ερευνά τη βιογραφία του Σαγκάν, ανακάλυψε ότι ο επιστήμονας είχε αποκαλύψει τις λεπτομέρειες του έργου στην αίτησή του στο Miller Institute.
φωτογραφία: σκηνή από την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας
Ξωτικό
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.