Κατά την άποψη του Γάλλου διανοουμένου, το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης είναι εξίσου υπεύθυνο για την τρομοκρατία όσο και για την ανέγερση των άλλοτε μνημειωδών πύργων, αυτών των εντυπωσιακών εμβλημάτων της λογικής του καπιταλισμού.
Όταν ο κόσμος φτάνει σε τόσο υψηλά επίπεδα μονοπωλιοποίησης, όταν η δύναμη και η εξουσία ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό με την τεχνοκρατική μηχανή και το καπιταλιστικό δόγμα, ποιος άλλος τρόπος απομένει για την ανατροπή της κατάστασης εκτός από εκείνον της τρομοκρατίας;
Και κατέληγε υποστηρίζοντας ότι η καταστροφή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου δεν συνιστά ένδειξη του Ισλαμικού μίσους προς τη Δύση, αλλά αποτελεί μέρος της ίδιας της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης.
Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Δίδυμων Πύργων υπήρξε από την αρχή στενά συνυφασμένη με την ίδια την ιστορία του παγκόσμιου καπιταλισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και των καταστρεπτικών επιπτώσεών του.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς Γάλλος διανοούμενος για να το καταλάβει αυτό. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του γνωστού Χιλιανού φωτογράφου Camilo José Vergara, ο οποίος έχει αποτυπώσει με το φωτογραφικό φακό του σχεδόν 41 χρόνια ιστορίας του κτιριακού συμπλέγματος του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (βλ. τις φωτογραφίες που ακολουθούν):
«Φτάνοντας για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 1970, αμέσως εντυπωσιάστηκα από τους Δίδυμους Πύργους. Ήταν τόσο μεγάλοι, τόσο αντιπροσωπευτικοί της Αμερικής. Οι Πύργοι ανεγέρθηκαν για να γίνουν τα ψηλότερα κτίρια στον κόσμο, σε μια χρονική στιγμή που ο πόλεμος του Βιετνάμ μαινόταν. Τους είχα θεωρήσει τότε ως μία έκφραση ύβρεως και αλαζονείας – μία άποψη στην οποία προσπάθησα να δώσω έμφαση, φωτογραφίζοντάς τους έχοντας σε πρώτο πλάνο άστεγους ανθρώπους... Παρακολούθησα την κατασκευή τους από κοντά. Καθώς, όμως, απομακρυνόμουν από την τοποθεσία ανέγερσής τους προς τα ενδότερα της πόλης, έμοιαζαν να χάνουν τη στερεότητα και την αντοχή τους και να μετατρέπονται σε μυστηριώδη, αστραφτερά σχήματα που αιωρούνταν στον ορίζοντα πάνω από την πραγματικότητα των καθημερινών γειτονιών».
«Αστραφτερά σχήματα που αιωρούνταν στον ορίζοντα»... Δηλαδή, σαν τις άυλες, φωτεινές δέσμες φωτός που ξεπηδούν πια από το Σημείο Μηδέν προς τον ουράνιο θόλο, αιωρούμενες πάνω από την πόλη. Φαντάσματα της καταστροφής ενός εμβλήματος, το οποίο υπήρξε εξαρχής συνώνυμο με την καταστροφή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.