Η επικείμενη γιορτή του πατέρα μου έδωσε την αφορμή να γράψω για τον μπαμπά μου!
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα το έκανα
ποτέ υπό άλλες συνθήκες, αλλά η ανωνυμία του blogging βοηθάει κάποιες
φορές να βγάζεις πράγματα από μέσα σου χωρίς το φόβο του να εκτίθεσαι…..
Έχω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «μπαμπά», καθώς και όλα τα χαιδευτικά «μπαμπάκα», «πατερούλη» κτλ, 10 χρόνια και κάτι μήνες!
Δεν περίμενα ότι θα με πονούσε τόσο
πολύ! Δεν τα πήγαινα “καλά” μαζί του. Δεν τον συμπαθούσα καν! Όλο
απαγορεύσεις ήταν και φωνές! «Μη» αυτό «όχι» εκείνο, μου ‘χε δώσει και
κανά δυο σφαλιάρες επειδή αντιμιλούσα!!!!
Η αλήθεια είναι ότι η ρίξη στις σχέσεις ήρθε με την εφηβεία και συνέχίστηκε μέχρι τον θάνατό του!
Όταν ήμουν μικρούλα δεν
«ανάπνεα» χωρίς τον μπαμπά μου! Τη μαμά μου δεν την χώνευα, ένοιωθα θυμό
γι’ αυτήν. Ισως γιατί δεν με έπαιξε ποτε και δεν με χάιδεψε, όπως ο
μπαμπάς μου. Η μαμά μου έτρεχε από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια, το μαγείρεμα κτλ.
Όταν ήμουν 1.5 χρονών, έμεινε έγκυος στον αδερφό μου και μετά από 4 χρόνια στον μικρούλη μου αδερφό! Μόνη της τα πέρασε όλα! Την καταλαβαίνω τώρα που έχω κι εγώ παιδάκια…
κουραζόταν πολύ και δεν είχε χρόνο για να παίξει με τα παιδιά της! Όχι
ότι την δικαιολογώ, έχει κάνει και αυτή τα λάθη της, απλά την
καταλαβαίνω μεχρι ενός σημείου!!!!!
Από την άλλη, όταν έμπαινε ο μπαμπάς μου στο σπίτι, λες κι ερχόταν η άνοιξη!!! Χαρές, γέλια, παιχνίδια, φωνές!!!! Άλλαζε όλη η ατμόσφαιρα, γέμιζε ο χώρος θετική ενέργεια!!! !
Μέχρι την εποχή που άρχισα να ζητάω την ανεξαρτοποίηση μου!
Δεν ήθελα πια να τους ακολουθώ στις βαρετές επισκέψεις στις θείες μου,
βαριόμουν τα σαββατόβραδα στο σπίτι. Ήθελα να κάνω παρέα με
συνομήίλικους μου, να βγαίνω βόλτες, να κάνω κοπάνες. Έπεσαν και οι
βαθμοί μου στο γυμνάσιο, οπότε ήρθε κι έδεσε. Ο μπαμπάς μου φοβούμενος να «μην μπλέξω» – το σύνδρομο των 90s- άρχισε να μου απαγορεύει τα πάντα. Όχι ότι του πέρναγε, αλλά πάντα είχα να ρίξω ένα τοίχο για κάθε τι που ήθελα να κάνω!
Η επικοινωνία χάθηκε μεταξύ
μας. Κάποια εποχή του έστελνα γράμματα και του εξηγούσα πως αισθανόμουν.
Ήταν μια απόπειρα να ξανάρθουμε κοντά! Μετά από λίγο πείσμωσα γιατί δεν
πέρναγε το δικό μου και έκοψα κάθε προσπάθεια!
Ήμουν τελικά κακομαθημένη;; Ήμουν πεισματάρα;;; Αχάριστη;; Εγωίστρια ;;
Ένοιωθα να πνίγομαι, ένοιωθα λίγη και οι ανασφάλειες μου μεγάλωναν. Έτσι βρήκα διέξοδο στις φίλες μου! Μόνο αυτές είχαν δίκιο, μόνο αυτές με καταλάβαιναν! Οι γονείς μου ήταν από άλλο πλανήτη!
Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ μεγάλωσα! Η επικοινωνία με τον μπαμπά μου στην ίδια κατάσταση!
Καμμιά φορά στεναχωριόμουν κι έλεγα «ε δεν πειράζει, όταν παντρευτώ και κάνω παιδιά τότε θα ξανάρθουμε πιο κοντά!»….
Μόνο που…. αυτό δεν έγινε ποτέ!!!! Ο μπαμπάς μου σκοτώθηκε 10 χρόνια πριν κάνω το πρώτο μου παιδι!
Δεν συμφιλιωθήκαμε ποτέ! Δεν
πρόλαβα να του πω ότι τον αγαπώ και ότι πάντα τον αγαπούσα! Έφυγε και
νόμιζε ότι ήμουν θυμωμένη μαζί του!
Τρίτη 3 το μεσημέρι
- Έλα μπαμπά, όλα καλά;
- Ναι όλα καλά!! Το θέμα μας πήγε καλύτερα από περιμέναμε! Αύριο ερχόμαστε Αθήνα….
- Ναι όλα καλά!! Το θέμα μας πήγε καλύτερα από περιμέναμε! Αύριο ερχόμαστε Αθήνα….
Η μαμά μου δίπλα του γέλαγε!! Είχα καιρό να τους ακούσω τόσο ευτυχισμένους!! Τα τελευταία χρόνια δεν τα πήγαιναν ούτε αυτοί καλά!
3 ώρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μου! Οι γονείς μου είχαν ένα τροχαίο και έπρεπε να φύγουμε εσπευμένα για επαρχία! Ο μπαμπάς μου πεθανε επι τόπου, η μαμά μου είχε χτυπήσει σοβαρα στο κεφάλι!
Δεν της είπαμε ότι εκείνος πέθανε! Κάναμε την κηδεία χωρίς αυτήν…. Το έμαθε μια εβδομάδα μετά, όταν ξέφυγε τον κίνδυνο…
Μην αφήνετε ποτέ για αύριο αυτό
που έχετε για σήμερα! Και… να λέτε κάθε βράδυ στους δικούς σας πόσο
πολύ τους αγαπάτε ακόμα και αν είστε τσακωμένοι!
Η «στιγμή» είναι πολύτιμη και δεν γυρίζει πίσω….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.