Η ποινή της σταύρωσης πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους Πέρσες τον 6ο αιώνα π.Χ, αν και μία παρόμοια μορφή σταύρωσης χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι ήδη από το 17ο αιώνα π.Χ. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ακόμη λαούς, ανάμεσα στους οποίους φυσικά και οι Ρωμαίοι, οι οποίοι και κατάργησαν τη σταύρωση το 337 μ.Χ. ως ένδειξη σεβασμού για το μαρτύριο του Χριστού. Και στον ελλαδικό χώρο το δίκαιο προέβλεπε ένα είδος σταύρωσης ως ανάρτησης όμως σε μονόξυλο. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, στο οποίο ο βασιλιάς Κρέων απευθύνεται σε αυτούς που φρουρούσαν το σώμα του νεκρού αδελφού της και τους απειλεί λέγοντας «Δεν θα είναι αρκετός μόνος ο Άδης για σας, αλλά θα σας κρεμάσω πρώτα ζωντανούς ώσπου να μου φανερώσετε ποιος έκανε αυτή την αισχρή πράξη». Επιπλέον είναι αναμφισβήτητο πως και ο Μέγας Αλέξανδρος χρησιμοποίησε επανειλημμένα τη μέθοδο της σταύρωσης.
Η σταύρωση αποτελεί το χειρότερο και πιο βασανιστικό τρόπο θανάτωσης που επινόησαν ποτέ οι άνθρωποι. Προκαλούσε τον αποτροπιασμό ακόμη και των ίδιων των Ρωμαίων πολιτών. Ο ίδιος ο Κικέρωνας είχε πει «είναι το πλέον φρικτό βασανιστήριο που έχω παρακολουθήσει». Στην πραγματικότητα το μαρτύριο ξεκινούσε πολύ πριν από το κάρφωμα του κατάδικου στο σταυρό, καθώς προηγούνταν μια σειρά ακόμη βασανιστηρίων. Μετά την ανακοίνωση της ετυμηγορίας της σταύρωσης από τη ρωμαϊκή αρχή ο μελλοθάνατος δενόταν σε χαμηλό πάσσαλο όπου μαστιγωνόταν με ένα συγκεκριμένο εργαλείο, το φραγγέλιο, που από τα πρώτα κιόλας χτυπήματα αυλάκωνε το δέρμα προκαλώντας ακατάσχετη αιμορραγία. Πολλοί μάλιστα ήταν εκείνοι που δεν άντεχαν και άφηναν την τελευταία τους πνοή κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Στη συνέχεια ακολουθούσε η διαπόμπευση κατά την οποία ο κατάδικος κουβαλούσε το σταυρό τους στους δρόμους της πόλης, όπου ο κόσμος τον χλεύαζε, ενώ οι φρουροί συνέχιζαν να τον χτυπούν.
Τρίτο και τελευταίο στάδιο, η σταύρωση καθεαυτή. Συνήθως οι φρουροί έδεναν τον κατάδικο στο σταυρό με σχοινιά, αλλά όταν ήθελαν να καταστήσουν το μαρτύριο ακόμη πιο βασανιστικό κάρφωναν τον κατάδικο στο σταυρό με καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Φυσικά η θέση των καρφιών είχε μεγάλη σημασία προκειμένου να καταφέρουν να κρατήσουν τον κατάδικο στο σταυρό. Σύμφωνα με το Γάλλο χειρουργό Μπαρμπέτ, το μόνο σημείο όπου το καρφί θα μπορούσε να συγκρατήσει το σώμα δεν είναι η παλάμη, αλλά ο καρπός. Στο σημείο όμως αυτό το καρφί βρίσκεται σε επαφή με το λεγόμενο μέσο νεύρο προκαλώντας συνεχή και ανυπόφορο πόνο στον κατάδικο.
Ωστόσο ο θάνατος δεν προκαλείται ούτε από την αιμορραγία ούτε από τους φριχτούς πόνους, αλλά από την ασφυξία. Η ιδιαίτερη θέση του σώματος και το βάρος που τραβά τον άνθρωπο συνεχώς προς τα κάτω αναγκάζουν το θώρακα να βρίσκεται σε μια συνεχή θέση εισπνοής χωρίς τη δυνατότητα εκπνοής περιορίζοντας στο ελάχιστο το οξυγόνο που εισέρχεται στους πνεύμονες. Σιγά σιγά το πρόσωπου του σταυρωμένου παραμορφώνεται και η έλλειψη οξυγόνου οδηγεί αναπόφευκτα στο θάνατο.
Πολλοί ήταν εκείνοι όμως που στην προσπάθειά τους να κερδίσουν λίγες παραπάνω ώρες ζωής στηρίζουν το κορμί τους στα καρφωμένα πόδια τους προκειμένου να ανυψωθεί λίγο ο θώρακας και να πάρει μια ανάσα, ενώ το αίμα αρχίζει να κατεβαίνει και πάλι από το κεφάλι στην καρδιά. Ο πόνος όμως είναι αβάσταχτος, οπότε πολύ γρήγορα επανέρχονται στην αρχική τους στάση. Η εξουθένωση δε θα τους αφήσει να επαναλάβουν το «κόλπο» πολλές φορές. Ο τέλος είναι αναπόφευκτο.
Η ιστορία του μαρτυρίου της σταύρωσης όμως δεν τελειώνει με την κατάργησή της από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το τραγικό είναι πως κάνει την επανεμφάνισή της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς ο γερμανικός στρατός χρησιμοποιούσε μια παραλλαγή της σταύρωσης κυρίως ως μέσο βασανισμού. Η έλλειψη οξυγόνου πάλι οδηγούσε τον αιχμάλωτο στη λιποθυμία. Έπρεπε τότε να κόψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα δεσμά για να προλάβουν το θάνατο. Η ιστορία συνεχίζεται και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Ναζί, όπως άλλωστε αναγράφεται και στο χρονικό του Νταχάου.
Εύα Βλάχου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.