Οι μούμιες πάντα ήταν πηγή γοητείας, ιδιαίτερα για τους Άγγλους. Μία από τις ερωμένες του Κάρολος Β' της Αγγλίας, η Nell Gwyn, υποτίθεται πως είχε μια μούμια το 1660. Μετά από 200 χρόνια, οι άνθρωποι της Βικτωριανής εποχής, πραγματικά τρελάθηκαν με τις αιγυπτιακές μούμιες.
Η Αίγυπτος έγινε δημοφιλής τουριστικός προορισμός και ένα από τα αναμνηστικά που έπρεπε οπωσδήποτε να παίρνεις κανείς φεύγοντας ήταν μια μούμια. Κανείς δεν είναι σίγουρος πότε ξεκίνησε, αλλά κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες αυτών των μουμιών άρχισαν να είναι περίεργοι με το τι περιείχαν τα σκονισμένα σάβανα. Και αφού θα μάθαιναν, γιατί να μην καλέσουν και όλους τους φίλους τους και να κάνουν μια μικρή γιορτή με φαγητό και ποτά; Έτσι, γεννήθηκαν αυτές οι πολύ παράξενες γιορτές. Μερικές από αυτές τις γιορτές είχαν μια πιο επιστημονική σημασία, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι δεκάδες γιορτές είχαν σαν ψυχαγωγία τους μετά το δείπνο ένα εντελώς ερασιτεχνικό άνοιγμα και μετά πετούσαν το σώμα και τα σάβανα. Εκατοντάδες μούμιες εκτιμάται ότι έχουν χαθεί με αυτόν τον τρόπο.
Λόγω της απαγόρευσης των εξαγωγών στη δεκαετία του 1830, οι μούμιες ήταν πολύ πιο σπάνιες στην Αμερική απ’ ότι στην Ευρώπη. Το άνοιγμα τους ήταν τεράστιο γεγονός και διαφημίζονταν στις εφημερίδες, αν και συνήθως μόνο οι άνδρες είχαν τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουν, μιας και το θέμα "θεωρείτο ακατάλληλη για γυναίκες και παιδιά." Σε μια εκδήλωση υποσχόταν πως θα ανοιγόταν μια Αιγύπτια πριγκίπισσα και μαζεύτηκαν 2.000 άνθρωποι, οι οποίοι έμειναν έκπληκτοι όταν είδαν την πριγκίπισσα να έχει … πέος.
Οι δημόσιες εκτελέσεις ήταν πιθανόν οι εκδηλώσεις με το περισσότερο κοινό στην ιστορία. Σχεδόν σε κάθε χώρα γινόντουσαν δημόσιες εκτελέσεις και μαζεύονταν από μικρά παιδιά μέχρι και βασιλιάδες για να τις παρακολουθήσουν.
Τα πλήθη που μαζεύονταν, ειδικά αν ο κατάδικος ήταν διάσημος, ήταν τεράστια. Το 1746, ο απαγχονισμός ενός Προτεστάντη πάστορα στο Παρίσι μάζεψε 40.000 άτομα. Ο απαγχονισμός του άνδρα και μιας γυναίκας στο Λονδίνο, οι οποίοι είχαν σκοτώσει έναν άνδρα, μάζεψε 50.000 κόσμο το 1849. Ο τελευταίος απαγχονισμός ενός πλαστογράφου στην Αγγλία, το 1824, συγκέντρωσε πάνω από 100.000 κόσμο, το μεγαλύτερο πλήθος που συγκεντρώθηκε ποτέ για εκτέλεση στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ενώ αυτές οι εκτελέσεις ήταν φαινομενικά ένα μάθημα προς το πλήθος («μην κάνετε άσχημα πράγματα»), στην πραγματικότητα ήταν ένας φρικιαστικός τρόπος ψυχαγωγίας, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι συχνά πλήρωναν τεράστια ποσά για να είναι όσο πιο κοντά γινόταν στο ικρίωμα. Πουλιόνταν ποιήματα και σύντομες ιστορίες των κατάδικων με τα εγκλήματα τους, μαζί με φαγητό και ποτό. Τα πάντα καλύπτονταν από τις εφημερίδες. Κυρίες της υψηλής κοινωνίας συχνά συζητούσαν εκτενώς τα ρούχα των γυναικών που σε λίγο θα εκτελούνταν.
Οι εκτελέσεις μπορούσαν να διαρκέσουν ώρες. Περνούσαν τον καταδικασμένο με ένα κάρο μέσα από τα πλήθη. Μερικές φορές σταματούσαν και σε καμία παμπ κατά μήκος της διαδρομής, όπου το κοινό κερνούσε τον καταδικασμένο.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος να απολαύσει κανείς μια υπέροχη μέρα από ένα πικ-νικ; Και αν κατά τύχη η χώρα του είναι σε εμπόλεμη κατάσταση εκείνη τη στιγμή και γίνεται μια μάχη στον πιο κάτω στο δρόμο, τότε όλα είναι τέλεια!
Όταν οι πόλεμοι γινόντουσαν με όπλα μικρού βεληνεκούς, πάντα εμφανιζόντουσαν άνθρωποι για να απολαύσουν το θέαμα. Κάτι τέτοιο συνέβαινε συχνά στη διάρκεια διαφόρων μαχών του Εμφυλίου Πολέμου στην Αγγλία. Αλλά ίσως ο καλύτερος πόλεμος για πικνίκ ήταν ο Αμερικανικός Εμφύλιος.
Η μάχη του Μέμφις ήταν μόνο 90 λεπτά μακριά, αλλά 10.000 άνθρωποι εμφανίστηκαν στους λόφους με θέα το Μισισιπή για να παρακολουθήσουν την ναυμαχία στο ποτάμι από κάτω. Ακόμη και μια ήττα της Ομοσπονδίας δεν έφτανε για να χαλάσει το εορταστικό κλίμα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη στην πρώτη μάχη του Bull Run. Οι κάτοικοι της Ουάσινγκτον περίμεναν μια εύκολη νίκη από την πλευρά τους και η ελίτ της πόλης, συμπεριλαμβανομένων πολλών βουλευτών, άρπαξαν τα καλάθια του πικ-νικ και τα παιδιά τους και ξεκίνησαν για ένα απόγευμα αιματηρής ψυχαγωγίας. Όταν ο στρατός των Βορείων υποχώρησε, οι εκδρομείς εγκατέλειψαν πανικόβλητοι τις θέσεις τους, μπλοκάροντας τους δρόμους για την Ουάσιγκτον.
Αν είχατε γεννηθεί το 1800, θα μπορούσατε να πεταχτείτε στο τοπικό ψυχιατρικό άσυλο για να «ζωντανέψετε» λίγο την ημέρα σας. Πολλά από αυτά τα ιδρύματα επέτρεπαν -με το ανάλογο αντίτιμο- στο κοινό να κάνει τη βόλτα του κοροϊδεύοντας τους ασθενείς. Οι περισσότεροι ασθενείς ζούσαν μέσα στην αθλιότητα.
Το πιο διάσημο ψυχιατρείο όλων των εποχών είναι μάλλον το St. Mary Bethlehem, γνωστός και ως Bethlam Hospital, γνωστός και Bedlam. Στα αγγλικά Bedlam σημαίνει πλέον «τρέλα». Και το 1800 υπήρχε πολλή τρέλα στο φρενοκομείο. Οι επισκέπτες πλήρωναν για να δουν τους ασθενείς και αν αυτοί ήταν ήρεμοι και υπάκουοι για τις προτιμήσεις των επισκεπτών, αυτοί είχαν το δικαίωμα να τους χτυπούν με ραβδιά. Πολλοί μετέφεραν λαθραία μπύρες και τις έδιναν στους ασθενείς, για να τους δουν πώς είναι μεθυσμένοι.
Το 1814 πάνω από 96.000 άτομα επισκέφθηκαν αυτό το νοσοκομείο μόνο. Φυσικά, δεν μπορούσαν όλοι να καταβάλουν το αντίτιμο (μια δεκάρα) και γι’ αυτό η διεύθυνση κάθε πρώτη Τρίτη του μήνα είχε δωρεάν την είσοδο.
Σήμερα, οι ακτίνες Χ προκαλούν άσχημα συναισθήματα, καθώς συνδέονται με τα νοσοκομεία. Αλλά όταν ανακαλύφθηκαν στη δεκαετία του 1890, οι άνθρωποι τρελάθηκαν με αυτή τη νέα τεχνολογία. Ήταν μια φθηνή, φαινομενικά ασφαλή τεχνική το να βλέπει κανείς μέσα στους ανθρώπους! Ακόμη και το όνομα -Ακτίνες Χ- ήταν … σέξι. Ακουγόταν φουτουριστικό και μυστηριώδη.
Μιας και δεν χρειάζονταν πολλά αλλά και ήταν φτηνό για να στηθεί ένα εργαστήριο για ακτινογραφίες, άρχισαν να εμφανίζονται στα πιο παράξενα μέρη. Χιλιάδες στούντιο για "Πορτραίτα Οστών" ξεπήδησαν από το πουθενά, όπου οι φωτογράφοι ονομάζονταν «σκιαγραφιστές» ειδικεύονταν στη λήψη ακτινογραφιών. Μηχανήματα ακτινογραφιών εμφανίστηκαν σε όλους τους μεγάλους τουριστικούς προορισμούς, όπου με πολύ λίγο κόστος μπορούσαν να δουν το εσωτερικό του χεριού τους για ένα λεπτό.
Ίσως η πιο περίεργη χρήση τους ήταν σε καταστήματα υποδημάτων. Το 1927, μια συσκευή που ονομαζόταν "ακτινοσκόπιο" ή αργότερα το τρομακτικό "pedoscope", άρχισε να εμφανίζεται σε όλα τα καλά πολυκαταστήματα και ακτινογραφούσε τα πόδια των πελατών ενώ δοκίμαζαν διάφορα ζευγάρια. Αυτό τους επέτρεπε να δουν πως επηρέαζε τη δομή των οστών των ποδιών τους, διασφαλίζοντας ότι είχαν αγοράσει το τέλειο μέγεθος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.