Χάρη στην πρόοδο της επιστήμης και στο ότι η εκκλησία χαλάρωσε, η ανατομία ανθρώπινων πτωμάτων έγινε της μόδας στα 1300. Στην αρχή οι ανατομίες γινόντουσαν σε μικρά δωμάτια ή σπίτια προς όφελος μιας χούφτας φοιτητών ιατρικής. Μετά όμως, σχεδόν μέσα μία νύκτα, ένα βαριεστημένο και προφανώς αρκετά νοσηρό κοινό άρχισε να διαμαρτύρεται γιατί δεν μπορούσε να παρακολουθήσει το ... θέαμα.
Ειδικά σχεδιασμένα "θέατρα ανατομίας" χτίστηκαν σκόπιμα σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Σε πολλά η χωρητικότητα έφτανε τους 1.000 καθήμενους. Το κοινό παρακολουθούσε αφού κατέβαλλε το ανάλογο εισιτήριο, το οποίο διέφερε αναλόγως το πόσο "ενδιαφέρον" ήταν το πτώμα. Τα πιο ακριβά εισιτήρια που πουλήθηκαν ήταν στο Ανόβερο -24 γρόσια- για να δουν μια γυναίκα που πέθανε ενώ ήταν έγκυος. Το κοινό ήταν τόσο ενθουσιώδη που το 1502 ένας χειρουργός πρότεινε να υπάρχουν παρόντες φρουροί σε κάθε επίδειξη για να "συγκρατεί το κοινό καθώς θα εισέρχεται."
Ενώ τα περισσότερα χαρακτικά από εκείνη την περίοδο δείχνουν μόνο άνδρες, συμμετείχαν και γυναίκες. Το 1748, ήταν τόσος ο κόσμος που ήθελε να δει πτώματα να αποσυντίθενται στο θέατρο της Δρέσδης στη Γερμανία που άρχισαν να υπάρχουν "ladies nights", στις οποίες οι γυναίκες καλούνταν να αγγίζουν τα πτώματα.
Σε πολλές χώρες, τέτοια «θεάματα» συνέβησαν μόνο 3 ή 4 φορές το χρόνο, λόγω της έλλειψης διαθέσιμων πτωμάτων. Στην Μπολόνια της Ιταλίας, οι ανατομίες έγιναν φανταχτερά γεγονότα, και οι γυναίκες φορούσαν τα καλύτερα ρούχα τους, και η βραδιές ολοκληρωνόντουσαν με χορούς.
Στην Αγγλία το 1751, το Κοινοβούλιο ψήφισε ένα νόμο (Murder Act), ο οποίος επέτρεπε όλοι οι εγκληματίες να «ανοίγονται» δημοσίως. Η αύξηση του αριθμού του παράξενου αυτού θεάματος δεν μείωσε τη δημοτικότητά του, και χιλιάδες άνθρωποι συνέχισαν να τα παρακολουθούν κάθε χρόνο, έως ότου τελικά τέθηκαν παράνομα το 1800.
Από την αρχή των προετοιμασιών για την πρώτη πτήση αερόστατου το 1783, το φούσκωμα ενός αερόστατου ήταν απίστευτα δημοφιλές και μάζευε πολλοί κόσμο. Ακόμη και το φούσκωμα του πρώτου αερόστατου, που πήρε πολλές ημέρες, μάζεψε τεράστια πλήθη που μπερδευόταν στα πόδια των τεχνικών και το αερόστατο έπρεπε να μεταφερθεί κρυφά την ημέρα πριν την πτήση του. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην αυλή του Λουδοβίκου XVI, ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες που παρακολούθησαν για πρώτη φορά μη επανδρωμένη πτήση στο Παρίσι στις 27 Αυγούστου. Όταν το αερόστατο έπεσε σ' ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα μακριά, οι ντόπιοι τρομοκρατήθηκαν τόσο που του επιτέθηκαν με δίκρανα και πέτρες και το κατέστρεψαν.
Οι αδερφοί Μοντγκολφιέ έστειλαν τα πρώτα ζωντανά πλάσματα (μια κατσίκα, μια πάπια και έναν κόκορα) στις Βερσαλίες με αερόστατο, μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος που ανάμεσα του ήταν ο Βασιλιάς και η Μαρία Αντουανέτα. Οι πρώτες επιδείξεις με κόσμο μάζεψαν πάνω από 400.000 ανθρώπους, ή «σχεδόν όλο το Παρίσι», όπου πολλοί πλήρωσαν μεγάλα ποσά για να είναι σε ειδικές «VIP θέσεις» κοντά στο αερόστατο.
Η πρώτη πτήση αερόστατου στην Αγγλία οργανώθηκε από κάποιον Vincenzo Lunardi και μάζεψε 200.000 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του πρίγκιπα της Ουαλίας. Μια γυναίκα από το πλήθος ήταν τόσο έκπληκτη στη θέα του αερόστατου που υποτίθεται ότι πέθανε από τον τρόμο της και ο Lunardi δικάστηκε για δολοφονία, αλλά τελικά αθωώθηκε. Ο George Washington, ήταν ανάμεσα στο πλήθος που είδε την πρώτη προσπάθεια με αερόστατο στην Αμερική το 1793.
Παρά το τεράστιο ενδιαφέρον του κοινού, όπως γίνεται πάντα, υπήρξαν και πολλοί που δυσφήμισαν αυτό το θέαμα. Μεταξύ των μεγαλύτερων φόβων τους ήταν ότι οι γυναικεία "τιμή και η αρετή θα είναι σε συνεχή κίνδυνο αν πετούσαν αερόστατα όλες τις ώρες από [τα παράθυρα των υπνοδωματίων τους.]"
Οι πρώτες κυλιόμενες σκάλες τρέλαναν το κοινό. Ο κόσμος δεν είχε δει ξανά τίποτα παρόμοιο. Ο Jesse W. Reno κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την ιδέα του για ένα "Ατελείωτο Μεταφορικό ή Ανελκυστήρα" το 1892, και το 1896 είχε στηθεί ο πρώτος σε ένα διάσημο πάρκο αναψυχής (Coney Island).
Διέφερε από τους σύγχρονες ανελκυστήρες, μιας και ο κόσμος καθόταν και δεν ήταν όρθιος, αλλά η κεντρική ιδέα ήταν ίδια. Εμφανίστηκε στο πάρκο μόνο για δύο εβδομάδες, αλλά σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πήγαν να το δουν 75.000 άνθρωποι.
Το ίδιο πρωτότυπο μεταφέρθηκε στη Γέφυρα του Μπρούκλιν για να δοκιμαστεί για ένα μήνα. Το 1900 μεταφέρθηκε στην Ευρώπη και εμφανίστηκε στην Exposition Universelle του Παρισιού, όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο. Λίγο αργότερα, η Otis Company αγόρασε την ευρεσιτεχνία του Reno και άρχισε να παράγει κυλιόμενες σκάλες.
Η καινοτομία και ο ενθουσιασμός του να ανέβει κάποιος μια κυλιόμενη σκάλα ήταν τέτοια που το 1897, το πρώτο πολυκατάστημα στη Νέα Υόρκη που χρησιμοποίησε ανελκυστήρα, το διαφήμιζε υποσχόμενο στους πελάτες του ότι θα μπορούσαν να φθάσουν στον δεύτερο όροφο μέσα σε μόλις 26 δευτερόλεπτα!
Αλλά ενώ αυτές οι κυλιόμενες σκάλες ήταν πολύ δημοφιλής, όλες είχαν κάτι κοινό: Μόνο ανέβαιναν. Χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες να δεχτεί το κοινό και οι επιχειρηματίες ότι το πολύ τρομακτικό κατέβασμα είναι εξίσου ασφαλές!
Ενώ υπήρχαν πολλών ειδών φωτογραφικοί θάλαμοι από τα τέλη του 1800, δεν παρήγαγαν καλές φωτογραφίες. Η αρχή του σύγχρονου φωτογραφικού θαλάμου εντοπίζετε στον Ρώσο μετανάστη, Anatolo Josepho. Εκπαιδεύτηκε ως φωτογράφος στην Ευρώπη και μετά από μια περίοδο εκμάθησης των καμερών στο Χόλιγουντ, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Εκεί κατάφερε να δανειστεί το -τότε- αστρονομικό ποσό των 11.000 δολαρίων για να κάνει το πρώτο του φωτογραφικό θάλαμο. Παρήγαγε καθαρές εικόνες και μπορούσε να λειτουργούσε αυτόνομα. Ο ίδιος άνοιξε ένα στούντιο στο Broadway το 1925 όπου καθόταν αναπαυτικά και παρακολουθούσε να έρχονται τα λεφτά.
Για 25 λεπτά, οι πελάτες οδηγούνταν στο θάλαμο με έναν "συνοδό με λευκά γάντια", ο οποίος μετά τους κατεύθυνε «να κοιτάξουν δεξιά, αριστερά και στην κάμερα». Στη συνέχεια, μετά από περίπου 10 λεπτά, ο θάλαμος έβγαζε 8 φωτογραφίες και οι πελάτες έφευγαν χαρούμενοι. Από στόμα σε στόμα, πέρασε πολύς κόσμος από το φωτογραφείο. Σύντομα, η ουρά έξω από το στούντιο κύκλωνε το τετράγωνο και μέχρι 7.500 άτομα την ημέρα, χρησιμοποιούσαν το μηχάνημα. Στο τεύχος του Απριλίου του 1927 του Time, περισσότεροι από 280.000 άνθρωποι επισκέφθηκαν το στούντιο τους πρώτους 6 μήνες μόνο, συμπεριλαμβανομένου του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης και τουλάχιστον ενός γερουσιαστή.
Μέσα σε ένα χρόνο, ο Josepho έγινε πολύ πλούσιος και έβγαινε με μια διάσημη ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου. Τότε, μια κοινοπραξία επενδυτών προσφέρθηκε να αγοράσει την πατέντα του για 1 εκατομμύριο δολάρια. Αυτός δέχτηκε, και αμέσως έβαλε τα μισά από τα χρήματα σε καταπιστεύματα για διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Τα υπόλοιπα τα επένδυσε σε εφευρέσεις.
Ξεπήδησαν πολλές απομιμήσεις φωτογραφικών θαλάμων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, ακόμη και κατά τη Μεγάλη Ύφεση το 1929, δεν μειώθηκε η επιθυμία του κόσμου να βλέπει τις φωτογραφίες του. Ένας ιδιοκτήτης καταστήματος στη Νέα Υόρκη είχε τόσο πολύ δουλειά που κατάφερε να δουλεύει ολόκληρη η οικογένεια του κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Μέχρι να γεννηθούν τα Quintuplets Dionne (πεντάδυμα των Dionne) το 1934, στο Οντάριο του Καναδά, κανείς δεν ήξερε πως είναι δυνατό να συλληφθούν πέντε μωρά ταυτόχρονα. Όχι μόνο μπορούσε να γίνει, αλλά οι μικρές Yvonne, Annette, Cecile, Emilie και Marie γεννήθηκαν δύο μήνες πρόωρα. Η ύπαρξή τους ήταν τεράστιο γεγονός που οι εφημερίδες πλήρωσαν τεράστια ποσά για φωτογραφίες τους. Ένα χρόνο αργότερα ο πατέρας τους υπέγραψε μια προσοδοφόρα σύμβαση για να εμφανιστούν τα κορίτσια στην Παγκόσμια Διεθνή Έκθεση του Σικάγο.
Η καναδική κυβέρνηση επενέβη, υποστηρίζοντας ότι οι γονείς τους δεν ήταν ικανοί να τις μεγαλώσουν αν ήθελαν να τις εκμεταλλευτούν έτσι. Το καναδικό κοινοβούλιο ψήφισε γρήγορα ένα νομοσχέδιο υιοθετώντας τις μικρές. Έτσι στάλθηκαν σε νοσοκομείο-νηπιαγωγείο, ακριβώς απέναντι από τους γονείς τους, όπου η κυβέρνηση του Καναδά και του Οντάριο προχώρησε στην εκμετάλλευση των ίδιων των κοριτσιών, σε εκπληκτικό βαθμό.
Σε λιγότερο από μια δεκαετία, 3 εκατομμύρια άνθρωποι, μερικές φορές πάνω από 3.000 την ημέρα, πέρασαν από το «Quintland», όπως ονομάστηκε το ίδρυμα που ήταν οι μικρές. Εκείνη την εποχή ολόκληρος ο πληθυσμός του Καναδά ήταν μόνο περίπου 11 εκατομμύρια. Οι επισκέπτες έβλεπαν τα πεντάδυμα να παίζουν, να τρώνε, να κοιμούνται, μέσω ειδικών μονόδρομων παράθυρων. Ήταν μακράν το πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο στον Καναδά, προσελκύοντας περισσότερους επισκέπτες και από τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Εκτιμάται ότι η δημοτικότητα των κοριτσιών συνέβαλλε άμεσα μισό δισεκατομμύριο δολάρια στην οικονομία του Οντάριο σε μόλις 9 χρόνια. Διασημότητες συνέρρεαν για να τις δουν, όπως η Αμέλια Έρχαρτ, ο Κλαρκ Γκέιμπλ, η Μπέτι Ντέιβις και η μελλοντική βασίλισσα Ελισάβετ Β'.
Και όλα αυτά πριν ακόμα υπάρξει η τηλεόραση. Στον Καναδά ξεκίνησαν οι εκπομπές το 1952, 9 χρόνια μετά το κλείσιμο της Quintland, οπότε και τα κορίτσια επεστράφησαν στην οικογένειά τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.