Ο αγαπημένος «ναός της φιλοξενίας» για μορφές όπως ο Χέμινγουεϊ, η Σανέλ, ο Προυστ ή ο Φιτζέραλντ, το παριζιάνικο Ritz είχε πάντα πιστούς και διάσημους επισκέπτες. Σαλόνια και σουίτες ακόμα αντηχούν τα γέλια τους, θυμούνται τους διάσημους ενοίκους και διηγούνται υπέροχες ιστορίες.
Συνώνυμο της πολυτέλειας, το θρυλικό ξενοδοχείο Ritz στην Place Vendome στο Παρίσι, άνοιξε τις πόρτες του το 1898 με ιδιοκτήτη τον Σίζαρ Ριτζ. Όραμα του Ελβετού ξενοδόχου ήταν να δημιουργήσει ένα χώρο συνώνυμο της κομψότητας και της πολυτέλειας. Έτσι και έγινε. Ο «βασιλιάς των ξενοδόχων και ξενοδόχος των βασιλιάδων», όπως ήταν το παρατσούκλι του, υποδέχθηκε την ελίτ της εποχής. Δείτε μαζί μας τι συνέβαινε μέσα από τους πολυτελείς τοίχους του.
To Hemingway Bar
To μυστικό του Bloody Mary
Το διάσημο ξενοδοχείο ήταν το σκηνικό όπου γεννήθηκε ο παθιασμένος έρωτας του συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεϊ για τη Μαίρη Γουέλς, μια νεαρή δημοσιογράφο των Times που έγινε και η τέταρτη σύζυγός του. Στο διάσημο συγγραφέα άρεσε το ποτό, στην καινούργια του σύντροφο πάλι, όχι. «Η γυναίκα μου θέλει να το κόψω. Όταν γυρνάω σπίτι μυρίζει την ανάσα μου και με κατσαδιάζει», εκμυστηρεύτηκε ο συγγραφέας στον κολλητό του Μπέρτιν, μπάρμαν στο «Petit Bar». Οπότε ο Μπέρτιν εφηύρε ένα «άοσμο» κοκτέιλ από βότκα και χυμό τομάτας, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια του Χέμινγουεϊ την επόμενη μέρα: «Καλά τα κατάφερες, η bloody Mary δεν κατάλαβε τίποτα!»
Η Coco Chanel και το παραβάν
Χρόνια μετά, η Κοκό Σανέλ θυμόταν ακόμα το περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά της: έκπληκτη μια μέρα αντίκρισε ένα παραβάν να «περπατάει» στην τραπεζαρία Espadon -χωρίς να φαίνεται οτιδήποτε που θα μπορούσε να το μετακινεί- μέχρι που τελικά σταμάτησε μπροστά σε ένα τραπέζι. Ο μετρ του ξενοδοχείου ήταν αυτός που εξήγησε στη διάσημη σχεδιάστρια το μυστήριο θέαμα. Ο βασιλιάς Φαρούκ της Αιγύπτου είχε κατέβει στην τραπεζαρία για να γευματίσει, σύμφωνα όμως με το πρωτόκολλο δεν έπρεπε να τον δει κανείς να τρώει!
Πάνω απ’ όλα ψαράδες
Ξέρετε που οφείλει την ονομασία του το διεθνούς φήμης εστιατόριο Espandon; Το διάσημο σημείο συνάντησης των gourmet όλου του κόσμου ονομάστηκε ξιφίας (η μετάφραση στα ελληνικά) από τον Τσαρλς Ριτζ, γιό του ιδρυτή Σίζαρ Ριτζ και φίλο του Έρνεστ ΧέμινγουεΪ, με τον οποίο μοιράζονταν την ίδια αγάπη για το ψάρεμα Ο κύριος Ριτζ λοιπόν, είχε ιδρύσει το International Fario Club, ένα από τα πιο εκλεκτά fly-fishing clubs του κόσμου, ενώ μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του ήταν να εξασκείται στο σπορ ρίχνοντας την πετονιά από την κορυφή της μεγάλης σκάλας του ξενοδοχείου. Οπότε το «Grand Restaurant» μετονομάστηκε προς τιμήν του σε Espandon.
Στο φίλο μου Ολιβιέ, με τους χαιρετισμούς μου
…με αυτή τη φράση ο Μαρσέλ Προυστ αφιέρωσε ένα από τα πρώτα αντίγραφα του αριστουργήματός του «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» στον Ολιβιέ Νταμπεσκά, διάσημο τότε μετρ του ξενοδοχείου και αγαπημένη παρέα του συγγραφέα για συζητήσεις, αφού γνώριζε όλα τα κουτσομπολιά της εποχής. Είναι αυτός που του χρησίμευσε ως μοντέλο για να δημιουργήσει τον χαρακτήρα του Aime στο Grand Hôtel de Balbec, στο βιβλίο- σημείο αναφοράς του έργου του.
 Έρνεστ Χέμινγουεϊ |  Σκότ Φιτζέραλντ και Ζέλντα |
H Κοκό Σανέλ (στο κέντρο) είχε κάνει το Ritz σπίτι της για πολλά χρόνια
Μεγάλα Πάθη
Από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν, η Ζέλντα προειδοποίησε τον Σκοτ Φιτζέραλντ ότι θα τον παντρευόταν μόνο αν γινόταν διάσημος, κάτι που εκείνος κατάφερε με την αστραπιαία επιτυχία του βιβλίου του «Αυτή η πλευρά του παραδείσου». Μετά την επισημοποίηση της σχέσης, το ζευγάρι άρχισε μια ζωή γεμάτη ατελείωτα ταξίδια: ονειρεμένες κρουαζιέρες, πολυτελή πάρτι στο Ritz, λαμπρές παρέες- Έρνεστ Χέμινουγεϊ, Άρθουρ Μίλερ, Πάμπλο Πικάσο… Ο συγγραφέας του «Μεγάλου Γκάτσμπι» έγραφε τις ιστορίες του, «έλουζε» τη μούσα του με κοσμήματα και επινοούσε συνέχεια διάφορες εκκεντρικότητες για να κερδίζει το ενδιαφέρον της με έναν ανεξάντλητο ρομαντισμό που έκανε τους υπόλοιπους στο Ritz να θέλουν να τον μιμηθούν.
Σουίτα για πρίγκιπες
Η «Imperial Suite» του Ritz είχε αρχικά ονομαστεί έτσι από τα ημιανάγλυφα του Louis XVI που είχαν λανθασμένα αποδοθεί σε αρχιτέκτονες του Ναπολέοντα. Από τότε μέχρι σήμερα έχει φιλοξενήσει κάμποσους μονάρχες, όπως τον Όσκαρ II της Σουηδίας, τον Εδουάρδο VII της Αγγλίας, τον Αλφόνσο XIII της Ισπανίας και τον δούκα Νίκολας της Ρωσίας -του οποίου οι Κοζάκοι φρουροί έξω απ΄ την πόρτα του είχαν προκαλέσει σάλο. Η σουίτα έχει φιλοξενήσει και πρίγκιπες του πολιτικού κόσμου, όπως τον Oυίνστον Τσόρτσιλ.
Το τέχνασμα της ορχιδέας
Μια μέρα, κι ενώ καθόταν σε ένα τραπέζι με τον φίλο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Σκοτ Φιτζέραλντ εντόπισε μια συναρπαστική νέα γυναίκα, η οποία όμως συνοδευόταν. Μη χάνοντας λεπτό, ο ερωτοχτυπημένος συγγραφέας έστειλε στο τραπέζι της ένα μπουκέτο με ορχιδέες που όμως εκείνη του το επέστρεψε αμέσως. Μπροστά στο σαστισμένο της βλέμμα, ο Φιτζέραλντ άρχισε να καταστρέφει ένα-ένα τα λουλούδια, μέχρι που εκείνη υπέκυψε και συμφώνησε να τον συναντήσει.
Έρωτας με την πρώτη ματιά
Στο Ritz βρήκαν το καταφύγιο τους η γυναίκα που ορκιζόταν πως δεν ήθελε να γίνει βασίλισσα και ο άντρας που δεν ήθελε να γίνει βασιλιάς χωρίς εκείνη. Εξαιτίας του έρωτά του για την αμερικανίδα Γουόλις Σίμσον ο Εδουάρδος VII παραιτήθηκε λίγο μετά τη στέψη του, αφού αισθανόταν ανίκανος να αναλάβει τα καθήκοντα που απαιτούσε ο ρόλος του χωρίς να έχει στο πλευρό του τη γυναίκα που αγαπούσε. Σαν Δούκας και Δούκισσα του Ουίνδσορ στη συνέχεια, το ζευγάρι παρέμεινε πιστό στο Ritz μένοντας εκεί και δίνοντας πολλές λαμπρές δεξιώσεις.
Δέσμευση ζωής
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ανακάλυψε το Ritz στις αρχές των 20s χάρη στη γενναιοδωρία του φίλου του Σκοτ Φιτζέραλντ. Από τη στιγμή που πάτησε πρώτη φορά το πόδι του στο ξενοδοχείο παρέμεινε αιώνια πιστός σε αυτό για την υπόλοιπη ζωή του. Με τα πενιχρά του έσοδα κατάφερνε να πίνει εκεί ένα ποτό την εβδομάδα, στοιχημάτιζε όμως και σε αγώνες ελπίζοντας να αυξήσει τις επισκέψεις του. Μετά την επιτυχία που γνώρισε βέβαια με το βιβλίο «Aποχαιρετισμός στα όπλα», έκανε το Ritz το σπίτι του στο Παρίσι. Συχνά μάλιστα έλεγε: «Όταν είσαι στο Παρίσι ο μοναδικός λόγος για να μην μείνεις στο Ritz είναι να μη σου φτάνουν τα χρήματα».
Η σουίτα της Κοκό Σανέλ
Η ιστορία μιας ανακαίνισης
Τί συνδέει την Κοκό Σανέλ με το Ritz; H Mademoiselle είχε κάνει το διάσημο ξενοδοχείο μόνιμη κατοικία της από το 1943 μέχρι το 1971. Με απόλυτο σεβασμό στην ανάμνησή της, όταν οι υπεύθυνοι χρειάστηκε να ανακαινίσουν το δωμάτιο που έμενε συμβουλεύτηκαν έναν ιστορικό τέχνης και σύμβουλο του Καρλ Λάγκερφελντ. Δουλεύοντας με φωτογραφίες εποχής κατάφεραν να αναπαραστήσουν με ακρίβεια τον κόσμο της Σανέλ επιλέγοντας υφάσματα, έπιπλα και αντικείμενα της δικής της φιλοσοφίας και γούστου. 60 άνθρωποι επιστρατεύτηκαν μέρα νύχτα για δυο μήνες, προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτό το δωμάτιο-έργο τέχνης.
Ο θησαυρός στο μπαούλο
Το 1952 ο Τσαρλς Ριτζ έκανε μια εκπληκτική ανακάλυψη: στα κελάρια του ξενοδοχείου βρήκε ξεχασμένες σε ένα μπαούλο ένα σωρό χειρόγραφες σημειώσεις του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Αυτός ο απροσδόκητος θησαυρός που περιείχε και πορτρέτα του Σκοτ Φιτζέραλντ και άλλων μελών της «χαμένης γενιάς», αποτέλεσε βάση για το θρυλικό βιβλίο του «Μια κινητή γιορτή», που όμως κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του Χέμινγουεϊ, το 1964. Εκεί αναφέρει: «Αν είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις ζήσει νέος στο Παρίσι, τότε όπου και να πας στην υπόλοιπη ζωή σου το έχεις συνέχεια μαζί σου. Γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή».
Ο Προυστ και το Ritz
Ο Mαρσέλ Προυστ θεωρούσε το Ritz δεύτερο σπίτι του. Αν και έγραφε στο διαμέρισμά του, εκεί περνούσε τη ζωή του συναντώντας τους φίλους του -Κολέτ, Ζαν Κοκτό και Πολ Μοράντ- και εκεί γιόρτασε ακόμα και τη βράβευσή του με το Prix Goncourt (λογοτεχνική διάκριση) το 1920. Στο Ritz η επιθυμία του να τον υπηρετούν και να τον εκτιμούν ικανοποιούνταν και με το παραπάνω. Αντί να τρώει στο σπίτι του προτιμούσε να γευματίζει σε ένα από τα πριβέ σαλόνια του ξενοδοχείου, στο ημίφως και στην απόλυτη σιωπή- παρέα με το κουσούρι του. Ο Λόρδος Ντέρμπι, βρετανός πρέσβης εκείνη την περίοδο, δήλωσε εντυπωσιασμένος βλέποντας τον Προυστ: «Ο πρώτος άντρας που είδαμε ποτέ να τρώει φορώντας το γούνινο παλτό του».
Η σουίτα του Σοπέν
H συγκεκριμένη σουίτα, αφιερωμένη στον θρυλικό συνθέτη κλασικής μουσικής, αποτελεί πιστό αντίγραφο της ατμόσφαιρας ενός αυθεντικού δωματίου μουσικής του 19ου αιώνα. Στην αίθουσα – έργο τέχνης μπορεί να δει κανείς ένα εντυπωσιακό, αλληγορικό ταβάνι διακοσμημένο με Έρωτες, τα γνωστά αναγεννησιακά αγγελάκια, αφού το σκεπτικό του Ritz προτρέπει τους φιλοξενούμενους να ανακαλύψουν την απόλυτη αρμονία μεταξύ μουσικής και ψυχής που αντιπροσωπεύει το έργο του Σοπέν.
thea.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.