Ειλικρινά νιώθω απελπισία με ότι γίνεται γύρω μου. Προσπαθώ τόσο καιρό να μην μιλήσω, να δώσω κουράγιο σε γνωστούς και φίλους, να τους πω να μην το βάλουν κάτω και πως όλα θα φτιάξουν. Κοροιδεύω τον εαυτό μου και πείθομαι πως όλα είναι παροδικά, πως σύντομα αυτοί που μας κυβερνούν ή οι επόμενοι (...δεν με νοιάζει πια ποιος ...), θα κάνουν κάτι σωστό και θα μας βγάλουν από τα δύσκολα.
Τόσο καιρό σιωπώ και επιμένω να χαμογελώ και να κοιτώ μπροστά, διώχνοντας τις όποιες μαύρες σκέψεις μου τρυπώνουν στο μυαλό.
Τα γεγονότα όμως που έγιναν σε τόσες πόλεις με αφορμή τον εορτασμό της επετείου του 1940, μου έδωσαν ισχυρό χαστούκι.
Θύμωσα πρώτα με τον εαυτό μου που ανέχομαι αυτά που γίνονται στην χώρα που μου έτυχε να γεννηθώ και έπειτα με όλους τους άλλους. Και θα μιλήσω πρώτα για τους απλούς πολίτες αυτής της ρημαγμένης πλέον χώρας. Τους πολίτες αυτούς που δεν σεβάστηκαν την μνήμη αυτών των άξιων Ελλήνων που χρόνια πριν υπερασπίστηκαν αυτό που έχουμε όλοι μας σήμερα και δεν εκτιμούμε...την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Η παρέλαση δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όλοι εμείς που ζούμε σε μία ελεύθερη και δημοκρατική χώρα.
Τι κερδίσατε με αυτό που κάνατε , που δεν σεβαστήκατε ούτε καν το θεσμό της δημοκρατίας; Δεν καταλαβαίνεται ότι χάνουμε το δίκιο μας όταν συμπεριφερόμαστε έτσι ; Ότι δίνουμε πλέον το δικαίωμα στους "ξένους" να μην μας υπολογίζουν και να μας υποτιμούν ακόμα περισσότερο ; Βγάζουμε με τα ίδια μας τα χέρια τα μάτια μας.
Έχω θυμό όμως και με τον πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας. Που είναι και γιατί δεν τους ακούω; Ισχύει αυτό που άκουσα πως....έχουν "πληρωθεί"και γιαυτό δεν μιλούν; Μία απάντηση θέλω.......Γιατί δεν βγαίνετε μπροστά ;
Μπορεί να είναι ακραία για κάποιους αυτά που γράφω ( τα οποία και θα υπογράψω ), αλλά προτιμώ να εκφραστώ έτσι , παρά να ανήκω στην αγέλη αυτών που τα σπάνε και δεν υπολογίζουν, ότι στερούν το ψωμί όσων έχουν τα μαγαζιά τους στο κέντρο της Αθήνας.
Πως επιτρέπεται σε γνωστούς και άγνωστους να καίνε και να λεηλατούν ότι βρεθεί μπροστά τους...έτσι απλά και άναρχα.
Περισσότερο όμως από όλους είμαι θυμωμένη και πολύ τσαντισμένη , με όλο το πολιτικό κόσμο εκλεγμένους σε βουλευτικές καρέκλες και μη. Ανεξαρτήτου χρώματος.......
Έλεος πια, αποτύχατε όλοι σας. Αναρωτηθείτε απλά τι ακριβώς πρεσβεύετε ; Πείστε μας πως αξίζετε να είστε εκεί που είστε. Πολύ φοβάμαι πως δεν μπορείτε να το κάνετε, γιατί πολύ απλά αποδείξατε πως είστε ανίκανοι. Χωρίς έμπνευση , χωρίς όραμα, χωρίς πρόγραμμα. Αντίθετα αποδείξατε πως είστε πολύ ικανοί στο δούλεμα και στο βόλεμα...φαντάζομαι και στην αποταμίευση.......
Δεν ντρέπεστε που η κοινωνία πεινάει και που πλέον μετράμε νεκρούς από την απελπισία που μας έχετε οδηγήσει ; Που ακόμα και τώρα που γράφω όποιο παιδί γεννιέται , χρωστάει αυτά πού φάγατε ; Πως μπορείτε και ζείτε και κάθεστε βολεμένοι στις καρέκλες σας, όταν το παιδί που πιθανά μένει στο διπλανό σας σπίτι, πεινάει ή ακόμα χειρότερα δεν έχει το αυτονόητο .....την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΘΕΥΡΙΑ, φώναζαν όλοι αυτοί οι απλοί Έλληνες αλλά τόσο μεγάλοι στην ψυχή. Αψηφώντας το προσωπικό συμφέρον μπροστά στο γενικό καλό.
Και εμείς τι κάνουμε ; Μην τους αφήσουμε να μας λυγίσουν, αυτό θέλουν να πετύχουν.
Για μένα αυτό που θα ήθελα να συμβεί θα ήταν να φύγουν όλοι και να πάνε στα σπίτια τους. Κανένας να μην ξαναβγεί να διεκδικήσει ψήφο από τους 300 , ούτε καν αυτοί που δεν κατάφεραν να πάρουν βουλευτική καρέκλα. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν 50 άλλοι καλοί Έλληνες με μυαλό να μας βοηθήσουν.
Θα δανειστώ τον πρώτο στίχο από τον Θούριο και θα κλείσω για την ώρα :
Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.
Ελένη Γιαννακούλη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.