 |
Γιάννης Ζουγανέλης - Συνέντευξη |
"Εγώ πότε θα γίνω μάνα;"
Το υπαρξιακό ερώτημα της Δήμητρας Παπαδοπούλου στο αγαπημένο σήριαλ "Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς", μπαίνει εν είδη δημοσκόπησης στους θεατ
"Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ"
το θεατρικό έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου που παίζει στο θέατρο "Εγνατία" της Θεσσαλονίκης μέχρι και το τέλος σχεδόν του Μαίου.Ο Γιάννης Ζουγανέλης παίζει το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο ζεύγος (Κλέων Γρηγοριάδης και Μαρία Λεκάκη) με την ιδιότητα του ψυχαναλυτή τον οποίο επισκέπτεται το ζευγάρι για να διαχειριστούν μαζί, την κρίση στο κρεβάτι τους.
Με το Γιάννη Ζουγανέλη μιλήσαμε για την παράσταση με αφορμή όμως την κρίση στη ζωή του ζευγαριού, μας μίλησε ως χείμαρρος και για την κρίση της χώρας που βιώνουμε όλοι οι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο.
-Τι αποφασίζουν κυρίως οι θεατές; Να κάνει παιδί το ζευγάρι για να σώσει το γάμο του ή όχι;
Αφού έχουν εκτεθεί και αναλυθεί όλα τα προβλήματα, ο κόσμος τις περισσότερες φορές αποφαίνεται να μην κάνει ένα παιδί διότι και αυτός είναι φοβισμένος.
Από την άλλη πλευρά νοιώθουμε ότι εμείς είμαστε προνομιούχοι πρώτα από όλα επειδή επικοινωνούμε με τον κόσμο και δεύτερον διότι από το υστέρημά του έρχεται και μας τιμάει. Προσπαθούμε με τη διαδραστικότητα, με την αγάπη, με την ταύτιση, με την καθημερινότητα μας που πασχίζουμε να την κάνουμε ποιοτικότερη, με την πατρίδα που εμείς πρέπει να την πάρουμε στα χέρια μας και να την ανακτήσουμε και πάλι.
-Γίνεται χαμός για την παράσταση, έτσι; Πρέπει να κλείσει κανείς νωρίς θέσεις για να σας δει..
Ναι είναι τρομερή επιτυχία και λέω επιτυχία μη έχοντας καμία ματαιοδοξική αίσθηση για τη ζωή. Αγαπώ πολύ τη ζωή για την καθημερινότητα της και η ιδεολογία μου είναι πως θα πρέπει να την κάνουμε δικαιότερη, να τη χρωματίσουμε όσο γίνεται περισσότερο, να μην είμαστε μέρος της κοινωνικής αδικίας και να μπούμε στη διαδικασία της έκφρασής μας, ο καθένας από το πόστο του. Από το μπακάλη, από τη γυναίκα που δουλεύει στο Supermarket, από τον καλλιτέχνη, από το σκουπιδιάρη, από το γιατρό, από τον επιστήμονα, από όλους.
-Η τέχνη τι ρόλο παίζει εδώ;
Η τέχνη είναι πολύ μικρότερη συνιστώσα της ζωής, αλλά βοηθάει μερικές φορές τη ζωή να ισορροπήσει. Με αυτές τις λογικές λειτουργούμε.
-Και η πολιτική;
Η ευθύνη απέναντι στην πολιτική είναι ισομερής. Τη μεγαλύτερη ευθύνη φυσικά την έχουν οι εξουσιάζοντες, αλλά και οι πολίτες οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια με κυρίαρχη μια γενιά της οποίας μέλος είμαι και εγώ, της γενιάς του Πολυτεχνείου αρνήθηκαν την πολιτεία αποποιήθηκαν την αίσθηση του πολίτη.Δεν έλεγξαν τίποτα, παρακολουθούσαν, μπήκαν σε μία διαδικασία βολέματος και γιάπικης λογικής. Το κυρίαρχο σύνθημα της γενιάς μου, το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" έχει εκπέσει. Ούτε ψωμί υπάρχει δίκαια για όλα τον κόσμο, ούτε ελευθερία υπάρχει, γιατί δεν μπορεί κανείς να είναι ελεύθερος από μόνος του. Αλλά ούτε και η παιδεία υπάρχει, διότι είναι μια διαστρεβλωμένη παιδεία η οποία καθορίζεται από παπαγαλισμούς με εξαιρέσεις φυσικά και δεν λέω εξαιρέσεις για να φανώ αρεστός στους αναγνώστες σας, εγώ αγαπώ τους Έλληνες και δεν τους χαϊδεύω. Θέλω να σας πω, ότι τίποτα από αυτό το κυρίαρχο συναίσθημα δεν υπάρχει. Το μόνο που μας μένει είναι να βρεθούμε μεταξύ μας, να αναθεωρήσουμε τα πράγματα, να σταματήσουν οι Έλληνες να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών τους στους άλλους, να σταματήσουμε να είμαστε μέλη των κομμάτων γιατί αισθανόμαστε ότι είμαστε μέρος της εξουσίας και έτσι δίνουμε κύρος στους βουλευτές, οι οποίοι είναι όντα τα οποία βολεύονται μέσα σε αυτή τη διαδικασία, θωρακίζονται στις Mercedes, πουλάνε μούρη, κλαίνε στους θανάτους των καλλιτεχνών και στη διάρκεια της ζωής τους ποτέ δεν τους έχουν τιμήσει. Είμαστε ποταποί, είμαστε όλοι μας ποταποί, φέραμε την χώρα μας -αυτή την πανέμορφη χώρα- σε αυτό το σημείο.
-Μπορούμε να αναστρέψουμε κάτι και πως;
Θα πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, θα πρέπει να βγάλουμε τις μπουνιές έξω από τις τσέπες αν τις είχαμε μέσα στις τσέπες μας και να σπάσουμε ότι μας πηγαίνει πίσω διότι φτάσαμε πιο κάτω από τον πάτο και θα πρέπει να σηκωθούμε σιγά σιγά να μας δει λίγο το φως και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και στη ζωή μας και στους δέκτες μας και στην καθημερινότητα μας.
-Νομίζω τα είπατε όλα. Και νομίζω τα ότι τα λέτε με τον τρόπο σας και στη μουσική σκηνή στη Θεσσαλονίκη αυτό τον καιρό...
Ναι,είμαστε Θεσσαλονίκη με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Στόκα, το Δημήτρη Σταρόβα, τον Άκη Κωνσταντόπουλο, το Σάκη Μπουλά, τη Ζηνοδία Αρβανίτη, τηΡούλα Ντινοπούλου και μία εξαιρετική ορχήστρα που τη διευθύνει ο επίσης εξαιρετικός Νίκος Καλαντζόπουλος. Προσπαθούμε και εκεί με τα τραγούδια, με τα δρώμενα τα θεατρικά που είναι γραμμένα ειδικά για μουσική σκηνή. Εκεί πάμε καλά, επίσης έρχεται ο κόσμος. Μερικές φορές αισθάνομαι άβολα διότι νομίζω ότι είμαστε πολύ πιο λίγοι από αυτό που έχουμε εκτιμηθεί. Έχω μπει τώρα σε μια διαδικασία να απαντάω πιο δυναμικά σε αυτά που με ρωτάνε για τα πράγματα που συμβαίνουν. Μιλάω παντού, σε ραδιόφωνα, σε site, για να μπορούμε να ισορροπήσουμε διότι το έχουμε απόλυτη ανάγκη. Στη Θεσσαλονίκη να πω την αλήθεια οι άνθρωποι είναι πιο γλυκείς, πιο χαμογελαστοί.
-Κυκλοφορήσατε και μία νέα δισκογραφική δουλειά...
Ναι, έβγαλα ένα καινούργιο cd "το δίκυκλο του έρωτα". Είναι εναλλακτικό και με ενδιαφέρει πολύ να επικοινωνώ με τον κόσμο με αυτά και όχι μόνο με το χιούμορ. Έχω κάνει πολύ λεπτοδουλειά δεν ξέρω αν είναι καλή, εγώ το αγαπάω φυσικά. Είναι δικό μου. Δεν έχει παιχτεί πολύ στο ραδιόφωνο, αλλά θα ήθελα να το ακούσει ο κόσμος...
Με το δίκυκλο του έρωτα λοιπόν, (ψάξτε το!) ο Γιάννης Ζουγανέλης τρέχει στη ζωή και στη σκηνή και μας προκαλεί να τον ακολουθήσαμε, αφήνοντας τη λακκούβα του καναπέ μας,με την καρδιά και το μυαλό σε ετοιμότητα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.