Oι 6000 πρώην ασθενείς αρνούνται να εγκαταλείψουν το "σπίτι " τους.
ΚΑΪΡΟ Το δικό τους «Νησί» βρίσκεται καταμεσής στην καυτή έρημο- και όμως οι 6.000
εναπομείναντες πρώην λεπροί της Αιγύπτου αρνούνται να το εγκαταλείψουν, παρά τα κίνητρα μετεγκατάστασης που τους προσφέρει η κυβέρνηση. Για πολλούς άλλωστε το χωριό-λεπροκομείο Αμπού Ζααμπάλ είναι το σπίτι τους, ο μοναδικός τόπος που γνώρισαν εδώ και δεκαετίες.
« Αυτό το μέρος είναι παράδεισος.Γιατί να θέλω να φύγω; » αναρωτιέται ο Αχμέντ Αλί. Πριν από 59 χρόνια αστυνομικοί τον απήγαγαν από το σπίτι του και τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες. « Ενας γείτονας επικοινώνησε με τις Αρχές και τους είπε πως είχα λέπρα και εκείνη την εποχή αυτό ήταν αρκετό » θυμάται. « Είχα μπερδευτεί και τρομοκρατηθεί.Δεν είχα ιδέα πού με πήγαιναν »...
Το χωριό-φυλακή υπήρξε για χρόνια το αιγυπτιακό αντίστοιχο της δικής μας Σπιναλόγκας- ένας τόπος απομόνωσης για όσους προσβάλλονταν από λέπρα σε απόσταση μόλις 32 χιλιομέτρων από το Κάιρο. Τη δεκαετία του 1950, ο καταυλισμός φυλασσόταν όλο το 24ωρο από αιγύπτιους αστυνομικούς επάνω σε καμήλες. Την τελευταία όμως δεκαετία, οι αιγυπτιακές αρχές αποφάσισαν να άρουν την απομόνωσή του και να το μετατρέψουν σε ένα «ελεύθερο» χωριό με 6.000 κατοίκους, εκ των οποίων 4.500 είναι πρώην χανσενικοί ή χανσενικοί.
Η προσπάθεια των Αρχών, ωστόσο, συναντά την αντίδραση των ίδιων των ασθενών, οι περισσότεροι από αυτούς αρνούνται να εγκαταλείψουν τον τόπο στον οποίο έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Οχι μόνο επειδή συνήθισαν στον ιδιαίτερο τρόπο ζωής που νομοτελειακά αναπτύσσεται σε μια κοινότητα χανσενικών, αλλά και διότι οι περισσότεροι εξακολουθούν να φοβούνται την αντιμετώπιση που θα έχουν από τους υγιείς συνανθρώπους τους αν επιστρέψουν στις πόλεις και στα χωριά τους. Ετσι, μόλις 200 πρώην ασθενείς έχουν εγκαταλείψει το Αμπού Ζααμπάλ.
Το μέλλον του χωριού, ωστόσο, βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης για τον τρόπο με τον οποίο οι λεπροί μπορούν να επανενταχθούν στην κοινωνία. Η νόσος του Χάνσεν, όπως είναι η επιστημονική ονομασία της λέπρας, υπήρξε μια από τις πιο στιγματισμένες ασθένειες. « Τα μέρη αυτά δημιουργήθηκαν την εποχή που η μόνη γνωστή αντιμετώπιση της λέπρας ήταν η απόλυτη απομόνωση . Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει» λέει ο δρ Σαλάχ Αμπντ ελ Ναμπί .
Αντίθετη γνώμη έχουν όμως οι κάτοικοι του Αμπού Ζααμπάλ: «Εξω,όταν ο κόσμος που είναι καλά βλέπει τα χέρια μου,ντρέπομαι. Εδώείμαστε όλοι το ίδιο » λέει ο Γιασίν Αλί που κερδίζει 18 ευρώ μηνιαίως κάνοντας υδραυλικές εργασίες στο χωριό. « Πέρασα τα νιάτα μου εδώ. Εχτισα σπίτι, παντρεύτηκα τη γυναίκα μου, είναι το μέρος που έφτιαξα τη ζωή μου » λέει ο Ραντί Γκαμάλ, 40 ετών, που έφτασε στο Αμπού Ζααμπάλ στα εφηβικά του χρόνια.
Κοινωνικό πρόβλημα στον 21ο αιώνα
Και σήμερα οι παρανοήσεις των υγιών ανθρώπων για το πώς μεταδίδεται η λέπρα εξακολουθούν να θέτουν τεράστιους φραγμούς στην ενσωμάτωση δεκάδων εκατομμυρίων πρώην χανσενικών και χανσενικών, ιδίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ως το 1985 η λέπρα θεωρούνταν σημαντικό πρόβλημα υγείας σε 122 χώρες. Τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια με χορήγηση κοκτέιλ φαρμάκων θεραπεύτηκαν 15 εκατομμύρια ασθενείς, ενώ πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως το 95% των ανθρώπων έχει ανοσία στη λέπρα, ασθένεια μολυσματική και όχι κληρονομική.
ΚΑΪΡΟ Το δικό τους «Νησί» βρίσκεται καταμεσής στην καυτή έρημο- και όμως οι 6.000
εναπομείναντες πρώην λεπροί της Αιγύπτου αρνούνται να το εγκαταλείψουν, παρά τα κίνητρα μετεγκατάστασης που τους προσφέρει η κυβέρνηση. Για πολλούς άλλωστε το χωριό-λεπροκομείο Αμπού Ζααμπάλ είναι το σπίτι τους, ο μοναδικός τόπος που γνώρισαν εδώ και δεκαετίες.
« Αυτό το μέρος είναι παράδεισος.Γιατί να θέλω να φύγω; » αναρωτιέται ο Αχμέντ Αλί. Πριν από 59 χρόνια αστυνομικοί τον απήγαγαν από το σπίτι του και τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες. « Ενας γείτονας επικοινώνησε με τις Αρχές και τους είπε πως είχα λέπρα και εκείνη την εποχή αυτό ήταν αρκετό » θυμάται. « Είχα μπερδευτεί και τρομοκρατηθεί.Δεν είχα ιδέα πού με πήγαιναν »...
Το χωριό-φυλακή υπήρξε για χρόνια το αιγυπτιακό αντίστοιχο της δικής μας Σπιναλόγκας- ένας τόπος απομόνωσης για όσους προσβάλλονταν από λέπρα σε απόσταση μόλις 32 χιλιομέτρων από το Κάιρο. Τη δεκαετία του 1950, ο καταυλισμός φυλασσόταν όλο το 24ωρο από αιγύπτιους αστυνομικούς επάνω σε καμήλες. Την τελευταία όμως δεκαετία, οι αιγυπτιακές αρχές αποφάσισαν να άρουν την απομόνωσή του και να το μετατρέψουν σε ένα «ελεύθερο» χωριό με 6.000 κατοίκους, εκ των οποίων 4.500 είναι πρώην χανσενικοί ή χανσενικοί.
Η προσπάθεια των Αρχών, ωστόσο, συναντά την αντίδραση των ίδιων των ασθενών, οι περισσότεροι από αυτούς αρνούνται να εγκαταλείψουν τον τόπο στον οποίο έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Οχι μόνο επειδή συνήθισαν στον ιδιαίτερο τρόπο ζωής που νομοτελειακά αναπτύσσεται σε μια κοινότητα χανσενικών, αλλά και διότι οι περισσότεροι εξακολουθούν να φοβούνται την αντιμετώπιση που θα έχουν από τους υγιείς συνανθρώπους τους αν επιστρέψουν στις πόλεις και στα χωριά τους. Ετσι, μόλις 200 πρώην ασθενείς έχουν εγκαταλείψει το Αμπού Ζααμπάλ.
Το μέλλον του χωριού, ωστόσο, βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης για τον τρόπο με τον οποίο οι λεπροί μπορούν να επανενταχθούν στην κοινωνία. Η νόσος του Χάνσεν, όπως είναι η επιστημονική ονομασία της λέπρας, υπήρξε μια από τις πιο στιγματισμένες ασθένειες. « Τα μέρη αυτά δημιουργήθηκαν την εποχή που η μόνη γνωστή αντιμετώπιση της λέπρας ήταν η απόλυτη απομόνωση . Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει» λέει ο δρ Σαλάχ Αμπντ ελ Ναμπί .
Αντίθετη γνώμη έχουν όμως οι κάτοικοι του Αμπού Ζααμπάλ: «Εξω,όταν ο κόσμος που είναι καλά βλέπει τα χέρια μου,ντρέπομαι. Εδώείμαστε όλοι το ίδιο » λέει ο Γιασίν Αλί που κερδίζει 18 ευρώ μηνιαίως κάνοντας υδραυλικές εργασίες στο χωριό. « Πέρασα τα νιάτα μου εδώ. Εχτισα σπίτι, παντρεύτηκα τη γυναίκα μου, είναι το μέρος που έφτιαξα τη ζωή μου » λέει ο Ραντί Γκαμάλ, 40 ετών, που έφτασε στο Αμπού Ζααμπάλ στα εφηβικά του χρόνια.
Κοινωνικό πρόβλημα στον 21ο αιώνα
tovima
About grizos gatos
This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.