Αρκετά με τους προλόγους, ας ξεκινήσουμε... Η λέξη καλοκαίρι σου
φέρνει συνήθως στο μυαλό ανεμελιά, μπάνια στη θάλασσα, ωραίο φαγητό
(ψαρικά κατά προτίμηση, εκτός αν είσαι πνεύμα αντιλογίας και τρως
παϊδάκι στο νησί και ψάρι στην Πάρνηθα. Κάτι σαν τον Στέφανο
Τριαντάφυλλο) και τρεις μήνες χωρίς καμία υποχρέωση και άγχος. Αυτό θα
ήταν πράγματι το ιδανικό καλοκαίρι, αλλά δεν είναι. Εκτός αν είσαι κάτω
των 18, δεν δουλεύεις, ή είσαι δάσκαλος-καθηγητής.
Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία σε ζηλεύω αλλά τα έζησα
οπότε δεν μπορώ να απαιτήσω να επαναληφθούν, ενώ αν ανήκεις στην
δεύτερη, τότε σου βγάζω το καπέλο και σε θαυμάζω. Είχες το μυαλό να
σκεφτείς πως όλη σου τη ζωή θα ζεις σαν μαθητής. Θα έχεις τρεις μήνες
διακοπές το καλοκαίρι και άλλον έναν μέσα στον χρόνο. Συνολικά τέσσερις
μήνες διακοπές (!), ενώ οι κοινοί θνητοί έχουν τέσσερις εβδομάδες και
αν...
Στα 18 βέβαια δεν είχαμε μυαλά (σαν ακούω τη φωνή της
μάνας μου) και αντί να σκεφτούμε ένα μέλλον πιο ξεκούραστο, σκεφτόμασταν
πότε θα πάμε 5ήμερη, που θα βγούμε το απόγευμα και πότε θα δούμε την
κοπέλα μας. Ωραίο είναι να ακολουθείς το όνειρό σου και να κάνεις αυτό
που θέλεις, αλλά οι τέσσερις μήνες διακοπές είναι σίγουρα ένα ΙΣΧΥΡΟ
κίνητρο για όλους. Παραδέξου το...
Δάσκαλος δεν έγινα και κάθομαι Αύγουστο μήνα, στο άδειο
Παγκράτι να γράφω (όχι πως δεν μ' αρέσει) κυρίως για τους αναγνώστες που
έχουν ξεμείνει σπίτι και δευτερευόντως για όσους είναι στις παραλίες
και προσπαθούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Ναι εντάξει, είμαι
σαφώς μαυρισμένος και ίσως βγάζω χολή γιατί πολύ απλά η άδεια τελείωσε
και έμεινα στον καύσωνα της άδειας Αθήνας. Ξέρω όμως πως δεν είμαι μόνος
μου. Ας ξεκινήσω όμως με έξι πειστικά επιχειρήματα.
Πρώτον: Γιατί το καλοκαίρι είναι ωραία
εποχή εξηγήστε μου; Λείπεις 3 εβδομάδες, άντε 4 το πολύ και τους
υπόλοιπους δύο μήνες ξεμένεις στην Αθήνα των 40 βαθμών και των άδειων
μπαρ. Ξεμένεις και το χειρότερο είναι πως δεν δουλεύεις λιγότερο, αλλά
παραπάνω. Προφανώς και το καλοκαίρι υπάρχει μια χαλάρωση ΚΑΙ στον
εργασιακό χώρο, αλλά αυτή η χαλάρωση προέρχεται από την απουσία
συναδέλφων που λείπουν με άδεια. Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται και εσύ
θα φύγεις και εσύ θα έρθεις και όταν έρθεις σε περιμένει μια έκπληξη.
Πρέπει να βγάζεις τη δουλειά και των συναδέλφων σου που απουσιάζουν.
Διπλή δουλειά μέσα στη ζέστη.
Δεύτερον: Και μια και ανέφερα τη λέξη
"ζέστη", θέλω να μάθω ποιος αγαπά αυτό τον καιρό; Ποιος; Ας σχολιάσει
από κάτω, όποιος γουστάρει να κάνει μπάνιο το πρωί, να κάνει άλλο ένα
στην διαδρομή για τη δουλειά λόγω του ιδρώτα, να κολλάει, να μην μπορεί
να κοιμηθεί ή να κοιμάται με φουλ το... υγιεινό air-condition; Ποιος
περνάει καλά με την άπνοια και τη ζέστη που σε αποβλακώνει και σε κάνει
να σκεφτείς αν θα πας μέχρι το απέναντι σπίτι; Ποιος απ' όσους ζουν στην
Αθήνα και όχι σε κάποιο νησί;
Τρίτον: Το κανόνισμα των διακοπών τις
περισσότερες φορές παίρνει ώρες και μέρες διαπραγματεύσεων. Έχεις
κοπέλα; Θα πας μαζί της, όμως θα πρέπει να πας και με τους φίλους σου
(εκτός αν νομίζεις πως αφοσίωση σημαίνει να ξεχάσεις όλα τα άλλα και να
ζεις απλά για την σύζυγό σου) . Θα πρέπει όμως να έχεις και λεφτά. Αν
είσαι τσίμα-τσίμα, θα πρέπει να κάνεις τα κουμάντα σου. Αν είσαι large
θα πρέπει να αλλάξεις... μέγεθος για να αντέξεις και τα δύο. Όπως και να
'χει πρέπει να δεις πότε παίρνει άδεια το αμόρε σου, πότε θα πάρει ο
κάθε φίλος σου ξεχωριστά και φυσικά πότε θα πάρεις εσύ για να τα
χωρέσεις όλα.
Τέταρτον: Όταν τελειώσει η άδειά σου και
γυρίσεις μαυρισμένος και ενθουσιασμένος από τα ωραία τοπία και τις
θάλασσες που κολύμπησες, έρχεται η απότομη επιστροφή στην
πραγματικότητα. Η προσαρμογή ποτέ δεν είναι εύκολη. Όσα χρόνια κι αν
περάσουν, η πρώτη μέρα στην δουλειά μετά από άδεια θα είναι πάντα
δύσκολη και θα σου προκαλεί μονίμως μελαγχολία. Σκέφτεσαι: "θα πρέπει να
περιμένω πάλι έναν χρόνο", "πόσο γρήγορα πέρασε" ,"οι άλλοι συνεχίζουν
τα μπάνια τους" και άλλα τέτοια αισιόδοξα...
Πέμπτον: Με την επιστροφή σου δεν...
σοκάρεσαι μονάχα από τη δουλειά που σε περιμένει και η αλήθεια είναι πως
είχες ξεσυνηθίσει, αλλά και από τον "κύκλο" σου που όλο και μικραίνει.
Αναφέρομαι στο κοντινό σου περιβάλλον, που αρκετά μέλη του παραθερίζουν
σε παραλίες όταν εσύ λιώνεις στο γραφείο (κι αυτοί σε ζήλευαν όταν
έλειπες, έτσι για να σε παρηγορήσω). Να λείπουν οι γονείς δεν είναι κακό
-ειδικά αν είσαι κάτω από 25-, να λείπει το αμόρε σου μικρό το κακό
(εκτός αν είσαι στις γλύκες των πρώτων μηνών και λείπει για πολύ), να
λείπουν όμως και οι φίλοι σου; Μόνος σου στην ζεστή Αθήνα. Σε έφτιαξα
τώρα φαντάζομαι. Κάνε υπομονή, έχω κι άλλο...
Εκτον: Μαζί με την καθημερινότητά σου, το
καλοκαίρι νεκρώνουν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που κάνεις τον
χειμώνα. Θα δώσω ένα συν στο καλοκαίρι λόγω συναυλιών (με βοηθά να
ανοίγω τους μουσικούς ορίζοντες του φίλου μου, Στέφανου Τριαντάφυλλου),
όμως δεν υπάρχουν νέες (και κυρίως καλές) ταινίες που δεν έχεις δει τον
χειμώνα και τα μαγαζιά στο κέντρο είναι άδεια -μελαγχολικά δηλαδή- ή
γεμάτα με τουρίστες -αδιάφορα δηλαδή-. Και τι ωραία; Αν έχεις κάποιο
χόμπι, πρέπει να περιμένεις τον Σεπτέμβρη για να το ξεκινήσεις πάλι.
Εκτός αν έχει σχέση με την θάλασσα. Αν θέλεις να αποκτήσεις νέα
ενδιαφέροντα και να γεμίσεις το πρόγραμμά σου, κάνε υπομονή. Έρχεται ο
Άγιος Σεπτέμβρης!
Για να ανακεφαλαιώσω... Όσο καλά κι αν τα
κανονίζεις, αν δεν είσαι μαθητής, φοιτητής ή δάσκαλος (δεν
συμπεριλαμβάνονται στη λίστα οι άνεργοι, αφού περνούν έχουν αναγκαστικά
ελεύθερο χρόνο), κάποια χρονιά θα σου τύχει να είσαι μόνος σου στην
Αθήνα του καύσωνα, να δουλεύεις για δύο, να μην έχεις κάπου να πας (όσο
μεγάλο κύκλο κι αν έχεις) και να μην έχεις κάτι να γεμίζεις το χρόνο
σου.
Συμπέρασμα: Ο καλύτερος ή αν θέλετε ο πιο
λυτρωτικός μήνας μοιάζει να είναι ο Σεπτέμβρης (εκτός κι αν είσαι
μαθητής-φοιτητής-δάσκαλος). Όλα μπαίνουν και πάλι σε μια σειρά, οι
ρυθμοί είναι κανονικοί και ξεκινά μια νέα σεζόν με όνειρα και νέους
στόχους. Ετοιμάσου να δεις νέες ταινίες, να αποκτήσεις νέα ενδιαφέροντα,
να ξανανταμώσεις με ανθρώπους που ξεχάστηκαν στις διακοπές γιατί έχουν
διαφορετικό ρυθμό ζωής και να κάνεις μια βόλτα στο πιο δροσερό κέντρο
της Αθήνας, όπου η ζωή επιστρέφει!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.