Είναι συγκλονιστικό το κείμενο του Κώστα Τζαβάρα, για τον
αδικοχαμένο γιο του Πάνο, με αφορμή την πεταλούδα που απέκτησε, στο
σημείο που χάθηκε ξαφνικά από τη ζωή στα 14 του μόλις χρόνια, πέρυσι τον
Μάιο.
Ο σύλλογος "SOS Τροχαία Εγκλήματα" μέσα από τις πεταλούδες του προσπαθεί
να αναδείξει τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που χάνονται στους
Ελληνικούς δρόμους κάθε χρόνο.
Γράφει μεταξύ άλλων ο Κώστας Τζαβάρας:
"Ας γίνει λοιπόν η πεταλούδα σου αγόρι μας, μια ευκαιρία όχι για οίκτο και θλίψη, ας γίνει γιορτή και τραγούδι για τη ζωή, για την οδική μας ασφάλεια!!! Ας γίνει πια ευκαιρία λιγότεροι γονείς κι αδέλφια να σύρουν το σταυρό μας, λιγότεροι γονείς να τραβήξουν το ίδιο βάσανο βλέποντας τις ζωές τους να παγώνουν……για πάντα.
Ας γίνει θέληση να γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, ας γίνει αφορμή και προσπάθεια να ζήσουμε σε ένα χωριό, σε μια πόλη , σε μια χώρα περισσότερης, μεγαλύτερης ασφάλειας και σεβασμού στην προτεραιότητα που νομοτελειακά επιβάλλεται να είναι ο άνθρωπος, στην προτεραιότητα που επιβάλλεται να είναι το παιδί , ως μετουσίωση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Ας γίνει πια τέλος η πεταλούδα σου στην ψυχρή άσφαλτο, το μέσο για να συνειδητοποιήσουμε πως η υπεροχή δε συνίσταται στη δυνατότητα να ανοιγοκλείνει κανείς με ευκολία και άνεση… πόρτες παντός είδους, αλλά στη δύναμη και κυρίως στην ευφυΐα του κοινού νου να μπορεί να ζητά κανείς συγγνώμη, ή έστω……να “σιωπά” όταν οι περιστάσεις το επιτάσσουν αλλά ξεκάθαρα και de facto και a priori να σέβεται το νόμο έχοντας επίγνωση ότι και ο καθένας από μας είναι κι ο ίδιος ο νόμος.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το ευρύτερο κοινωνικό, “πολιτειακό”, χωροταξικό, αστικό περιβάλλον (με ότι αυτό περιλαμβάνει) είναι ο κοινός παρανομαστής όλων μας, και ακριβώς γι αυτό το περιβάλλον το καλύτερο για όλους μας, πρέπει να πασχίζουμε ΜΟΝΟ, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους , αφού στην ουσία, ταυτιζόμαστε μαζί του και οι ζωές μας εξαρτώνται και συνδέονται άρρηκτα με αυτό.
Αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση και να κατανοηθεί από όλους πλούσιους φτωχούς, δυνατούς, αδύναμους, μικρούς, μεγάλους, από όλους μα όλους είναι πως ο δρόμος που εκείνον τον ανύποπτο Μάη του 2012 το αίμα του Πάνου μας έβαφε την άσφαλτο κόκκινη, είναι ο “ίδιος δρόμος” που θα διαβεί και το παιδί του φίλου μας, του συνεργάτη μας, και γιατί όχι του αντιδίκου μας!!
Εντάξει, αρκετά φλυαρήσαμε…. Λοιπόν Πανίτο… όχι άλλες λόμπες προς εσένα, ελεύθερο και άνετο ντράιβ, αβίαστο και σίγουρο ρεβέρ, δυνατά σερβίς σα χαστούκια σκληρά σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να συνέλθει από βαριά νάρκωση.
Ώρα για πλανάρισμα αγάπη μας, νοιώσε την αύρα της θάλασσάς σου, εκμεταλλεύσου την πνοή της …
τώρα… και χωρίς ανάσα γήινη….άφοβα!!!! και μέχρι το Αντίρριο ακόμα….
Γλυκέ μας Πάνο, Λεβέντη μας,
Είμαστε όλοι εδώ.
Ακούς ;;;;
«Τώρα είμαι αληθινά λίγο παρηγορημένος. Με άλλα λόγια…. όχι εντελώς παρηγορημένος. Μα ξέρω καλά πως ξαναγύρισε στον πλανήτη του γιατί με την ανατολή του ήλιου δεν ξανάβρα το σώμα του. Δεν ήταν δα και ένα σώμα τόσο μεγάλο. Και αγαπώ τη νύχτα να ακούω τα αστέρια. Μοιάζουν σαν πεντακόσια εκατομμύρια κρόταλα που ηχούν παράξενα».
Antoine de Saint – Exupéry, «Ο Μικρός Πρίγκηπας»
Γράφει μεταξύ άλλων ο Κώστας Τζαβάρας:
"Ας γίνει λοιπόν η πεταλούδα σου αγόρι μας, μια ευκαιρία όχι για οίκτο και θλίψη, ας γίνει γιορτή και τραγούδι για τη ζωή, για την οδική μας ασφάλεια!!! Ας γίνει πια ευκαιρία λιγότεροι γονείς κι αδέλφια να σύρουν το σταυρό μας, λιγότεροι γονείς να τραβήξουν το ίδιο βάσανο βλέποντας τις ζωές τους να παγώνουν……για πάντα.
Ας γίνει θέληση να γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, ας γίνει αφορμή και προσπάθεια να ζήσουμε σε ένα χωριό, σε μια πόλη , σε μια χώρα περισσότερης, μεγαλύτερης ασφάλειας και σεβασμού στην προτεραιότητα που νομοτελειακά επιβάλλεται να είναι ο άνθρωπος, στην προτεραιότητα που επιβάλλεται να είναι το παιδί , ως μετουσίωση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Ας γίνει πια τέλος η πεταλούδα σου στην ψυχρή άσφαλτο, το μέσο για να συνειδητοποιήσουμε πως η υπεροχή δε συνίσταται στη δυνατότητα να ανοιγοκλείνει κανείς με ευκολία και άνεση… πόρτες παντός είδους, αλλά στη δύναμη και κυρίως στην ευφυΐα του κοινού νου να μπορεί να ζητά κανείς συγγνώμη, ή έστω……να “σιωπά” όταν οι περιστάσεις το επιτάσσουν αλλά ξεκάθαρα και de facto και a priori να σέβεται το νόμο έχοντας επίγνωση ότι και ο καθένας από μας είναι κι ο ίδιος ο νόμος.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το ευρύτερο κοινωνικό, “πολιτειακό”, χωροταξικό, αστικό περιβάλλον (με ότι αυτό περιλαμβάνει) είναι ο κοινός παρανομαστής όλων μας, και ακριβώς γι αυτό το περιβάλλον το καλύτερο για όλους μας, πρέπει να πασχίζουμε ΜΟΝΟ, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους , αφού στην ουσία, ταυτιζόμαστε μαζί του και οι ζωές μας εξαρτώνται και συνδέονται άρρηκτα με αυτό.
Αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση και να κατανοηθεί από όλους πλούσιους φτωχούς, δυνατούς, αδύναμους, μικρούς, μεγάλους, από όλους μα όλους είναι πως ο δρόμος που εκείνον τον ανύποπτο Μάη του 2012 το αίμα του Πάνου μας έβαφε την άσφαλτο κόκκινη, είναι ο “ίδιος δρόμος” που θα διαβεί και το παιδί του φίλου μας, του συνεργάτη μας, και γιατί όχι του αντιδίκου μας!!
Εντάξει, αρκετά φλυαρήσαμε…. Λοιπόν Πανίτο… όχι άλλες λόμπες προς εσένα, ελεύθερο και άνετο ντράιβ, αβίαστο και σίγουρο ρεβέρ, δυνατά σερβίς σα χαστούκια σκληρά σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να συνέλθει από βαριά νάρκωση.
Ώρα για πλανάρισμα αγάπη μας, νοιώσε την αύρα της θάλασσάς σου, εκμεταλλεύσου την πνοή της …
τώρα… και χωρίς ανάσα γήινη….άφοβα!!!! και μέχρι το Αντίρριο ακόμα….
Γλυκέ μας Πάνο, Λεβέντη μας,
Είμαστε όλοι εδώ.
Ακούς ;;;;
«Τώρα είμαι αληθινά λίγο παρηγορημένος. Με άλλα λόγια…. όχι εντελώς παρηγορημένος. Μα ξέρω καλά πως ξαναγύρισε στον πλανήτη του γιατί με την ανατολή του ήλιου δεν ξανάβρα το σώμα του. Δεν ήταν δα και ένα σώμα τόσο μεγάλο. Και αγαπώ τη νύχτα να ακούω τα αστέρια. Μοιάζουν σαν πεντακόσια εκατομμύρια κρόταλα που ηχούν παράξενα».
Antoine de Saint – Exupéry, «Ο Μικρός Πρίγκηπας»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.